Er zijn weinig theatermakers of -maaksters die blijven boeien met wat ze op scène brengen, zeker als ze trouw blijven aan de thematiek die ze al eerder aanboorden. Verona Verbakel is zo’n uitzondering op de regel. Haar voorstelling OnlyFans for Therapy gaat over seksueel misbruik. Het contrast tussen haar die we live achter haar laptop zien, behoorlijk zakelijk en in stilzwijgen gehuld, terwijl ze eerder opgenomen filmpjes, dan weer foto’s of een chatGPT-prompt voor zich laat spreken, kan niet groter zijn. Vooral de filmpjes komen stevig binnen omwille van de getoonde emotionaliteit, terwijl de vragen die ze stelt aan AI dan weer voor wat luchtigheid zorgen net als een empowering dansje. Finaal krijgen we een bijzonder evenwichtige, uitgebalanceerde voorstelling met bijzonder sterke spanningsboog te zien. Een emotionele rollercoaster over een beladen thema. Puur. Eerlijk.

Op de toneelschool heeft Francis Geeraert, stagiair bij compagnie barbarie, geleerd dat een goed stuk over een begin, een midden en een slot beschikt. Dat is niet zo bij Première dat een begin heeft, gevolgd door een begin, een openingsscène enzovoort. Er komt dus geen laatste scène stelt het stuk zelf. Na een tijd heeft ie door dat ie een cirkelvormige structuur zit, aan een voorstelling die begonnen is, maar niet eindigt, en zich herhaalt. Want aan zijn openingsspeech kan geen einde komen of het moet zijn dat ie net zoals bij het twintig jaar samenlevende koppel dat het allemaal al gedaan heeft, een nieuw begin weet te vinden. Want een einde, zo wordt hem gezegd, mondt steeds uit in een teleurstelling: de zon gaat onder, het ijs breekt, het koppelt gaat uiteen …

“Het allerbeste is niet geboren zijn. Het tweede beste is zo snel mogelijk sterven.” De voorstelling ‘Schopenhauer’ van schrijver-filosoof Stefaan Van Brabandt is nog geen twee minuten bezig of deze gedachte wordt losgelaten op het publiek. Het is niet echt de vrolijke binnenkomer, maar wat had je verwacht van een voorstelling over de zwartgallige filosoof Schopenhauer? De man vond zichzelf geniaal en keek neer op zijn tijdgenoten, vond verliefdheid maar een vorm van krankzinnigheid en voortplanting niet meer dan het verderzetten van een keten van miserie. En laat het nu juist die ijdelheid en dat pessimisme zijn die Stefaan Van Brabandt op geniale wijze weet om te turnen tot de basis van een gezonde dosis humor die geaccentueerd wordt door het spel van Damiaan De Schrijver. Hij is degene die in de huid kruipt van Arthur Schopenhauer en in dialoog met zijn publiek een masterclass filosofie doorspekt met biografische elementen verweeft tot een geweldig boeiende voorstelling die laat nadenken én laat lachen.

Ja hoor, Jetse Batelaan doet het weer met Best wel jammer als je hier niet bij bent: de vinger aan de pols houden van de maatschappij waarin we leven en die in zijn hemd zetten. In deze voorstelling combineert ie verschillende zaken: FOMO: ‘Sorry you won’t be here’,  groepsdruk, egocentrisme, burenruzies, de drang van mensen om de ene kick na de andere te beleven, de banaliteit van ons feestgedruis wanneer de context weggenomen wordt en hoe marginaal of desolaat, ja zelfs ronduit triest het er uit ziet met zaallicht aan wanneer er alleen maar troep overblijft, de drang om drank voor onderweg na een feestje mee te nemen, te pas en te onpas het woord ‘discriminatie’ bovenhalen wanneer je er niet bij mag zijn/horen, het voordeel dat vrouwen wel eens zouden kunnen hebben: ‘Een vrouw geraakt al-tijd binnen. Dat is gewoon statistiek. Zo werkt de maatschappij!’, het kneusje van de groep die buiten moet wachten en op de fietsen en spullen van de anderen moet letten - hoe herkenbaar, en wat een rotjob inderdaad die je vrienden je kunnen aandoen - tot die ene kus waarop je al die tijd zo naar uitkeek, maar die uitgesteld wordt, om niet of toch? ertoe te komen zodat het verlangen van Claudia en niet het minst dat van het publiek alleen maar bijkomend aangewakkerd wordt. Daarbovenop stelt Batelaan ook de staat van de cultuursector aan de kaak waarbij er gezelschappen in Nederland maar ook bij ons het plots moeten doen met een stuk minder subsidies of ze zelfs helemaal verliezen.

Roeshoofd, het kersverse theatergezelschap van makers/spelers Lukas Bulteel en Simon De Vos gaat veelbelovend van start met hun allereerste voorstelling Er gaat iemand komen naar een tekst van de Noor Jon Fosse. In die mate dat het gezelschap zich meteen op onze radar weet te zetten én daarop blijft want hoe heerlijk poëtisch, grappig, bezwerend, sferisch, ja zelfs hypnotiserend was Er gaat iemand komen wel niet?