Euthanasie of (medeplichtigheid) aan zelfmoord? Dat is de vraag in The Room Next Door dat Pedro Almodóvar schreef en regisseerde. De prent raden we absoluut af voor al wie recent een dierbare verloren heeft omdat het einde van het personage waar het allemaal om draait steeds concreter wordt naarmate de film vordert. The room next door kan voor hen dus redelijk confronterend overkomen. Reden wellicht ook waarom we vaststelden dat helaas enkele toeschouwers die zich hoogstwaarschijnlijk onvoldoende geïnformeerd hadden, de zaal vroegtijdig verlieten.

Florence Pugh en Lee Braithwaite houden het wel erg matige We live in time dat Nick Payne schreef en John Crowley regisseerde recht. Het grootste probleem met deze film is de slappe spanningsboog, het gevoel dat ie makkelijk op een kwartier korter kon verteld worden, maar vooral de niet lineaire storytelling waar een kat haar jongen niet altijd in terugvindt. Twee keer keken we op onze klok tijdens de prent en da’s gewoon een keer te veel. Dat er een koppel vroegtijdig de zaal verliet, toont aan dat we lang niet de enige zijn die hun bedenkingen hebben.

Een film over een vrouw die zich vrijwillig onderwerpt aan een man om de wereld te redden van de totale duisternis. Dat daar anno 2024 nog steeds veel interesse in is, ondervonden we zelf aan den lijve in Kinepolis Antwerpen. Hoewel de gemiddelde Cine K-film, het label dat Kinepolis geeft voor de betere/arthouse prent die er geprogrammeerd wordt, vaak een eerder beperkt nichepubliek aantrekt, blijkt dat bij Nosferatu wel wat anders te zijn. Op een paar zetels na was de zaal namelijk zo goed als uitverkocht.

Traag als een schildpad maar inhoudelijk boeiend en vol sterke acteerprestaties. Dat is Conclave, de mysterieuze thriller naar het gelijknamige boek van Robert Harris dat Edward Berger regisseerde.

Het komt zelden voor, maar na de 4DX-versie van Mufasa: The Lion King barstte er een applausje los in zaal 2 van Kinepolis Antwerpen. Het toont aan dat het publiek deze fotorealistisch geanimeerde film die Barry Jenkins regisseerde en tegelijkertijd een prequel én sequel vormt van The Lion King, door de bioscoopbezoekers een stuk hoger gewaardeerd wordt dan de pers, inclusief mezelf. Mufasa: The Lion King wordt opgedragen aan de man die Mufasa zijn originele stem gaf: James Earl Jones die zowel te horen is in de originele animatiefilm uit 1994 als de fotorealistische remake van 5 jaar geleden die toen een ware stormloop veroorzaakte naar de cinema’s en dat in volle zomer.