Captain America: Brave New World, de jongste Marvel superheldenfilm die Julius Onah regisseerde is best genietbaar, al zie je in de haarscherpe IMAX-versie soms door de computergegeneerde beelden, die soms wat wazig zijn en zo verraden dat ze niet echt zijn, denken we maar aan een scène in de rozentuin van het Witte Huis wanneer de nieuwe president van de VS Thaddeus Ross (Harrison Ford) een persconferentie geeft.

7 jaar na Patser is er nu het vervolg: Patsers. Het is de zevende film van Adil El Arbi en Bilall Fallah, en het zal niet de laatste zijn want tijdens de aftiteling krijgt de kijker mee dat er een vervolg komt. Het regisseursduo kiest dus slim om dezelfde truc toe te passen zoals Marvel dat doet. Even zien we ook Matteo Simoni gewoon wandelen in een stilstaand actiebeeld, alsof we in een comic zitten tijdens deze prent trouwens.  Patsers bevat bijzonder veel actie maar is bovenal een heerlijke komedie. De humor ligt er lekker dik op dat je het geheel nooit écht au sérieux gaat nemen. Behalve dan die ene vraag die aan de hacker/apps experte Femke (Pommelien Thijs) gesteld wordt in de wagen: ‘Kunt gij zingen?’. Dat gaat zo diep dat we de rest van de prent maar bleven zoeken naar het antwoord om het uiteindelijk niet te vinden. Misschien hebben we dat wél tegen de derde.

A complete unknown, het muzikale biografische drama dat gebaseerd is op het leven van Bob Dylan en hoe ie doorbrak, dat James Mangold regisseerde is onderhoudend. Al hebben we maar liefst twee keer naar onze klok gekeken tijdens deze twee uur en 21 minuten durende film. Dat in combinatie met het feit dat behoorlijk wat toeschouwers de zaal verlaten om naar het toilet te gaan, toont aan dat de spanningsboog niet altijd even strak zit en de prent een behoorlijk lange zit is. Al moet gezegd dat er meer dan voldoende spanningsvelden ontstaan tussen de verschillende personages in Dylans leven.

Met maar liefst 10 Oscarnominaties waaronder die voor beste film, beste regie en beste acteur, is The Brutalist wat ons betreft dé grote kanshebber om dit jaar de belangrijkste filmprijzen in de wacht te slepen. Het episch drama dat Brady Corbet regisseerde en waarvan ie co-auteur is, won eerder maar liefst drie Golden Globes die doorgaans een goede graadmeter vormen voor de Oscarrace: Adrien Brody werd bekroond als beste acteur in een dramafilm, Corbet werd gevierd als beste regisseur en de film werd ook beschouwd als de beste dramafilm van het afgelopen jaar. Op het filmfestival in Venetië won de prent daarnaast ook nog eens de Zilveren Leeuw. Al die awards zijn wat ons betreft volledig terecht.

Op een druilerige woensdagavond in januari kan je twee dingen doen. Ofwel naar een compleet irrelevante awardshow zoals de MIA’s gaan waar de Vlaamse muziekwereld, voor wat die trouwens nog waard is, zichzelf wat ophemelt en je van kilometers ver de uitslag al kan voorspellen. Ofwel ga je naar de cinema, naar een film die maar in één lijntje, namelijk de volgende: ‘New Line Cinema—de studio achter “The Notebook”—en de eigenzinnige makers van “Barbarian” nodigen je uit om een compleet nieuw soort liefdesverhaal te ervaren...’ beschreven wordt. Net dat gebrek aan informatie en het mysterie rond deze film was voor ons de aanleiding om naar Companion te gaan kijken.