Een volledige oververdiende staande ovatie. Dat kreeg Mozarts Cosi fan tutte in een regie van Anne Teresa De Keersmaeker in Opera Antwerpen tijdens de Vlaamse première van het stuk. Vijf jaar geleden ging haar werk in première in de Opéra national de Paris. Dat leverde toen dermate positieve reacties op dat zelfs de live streaming van deze opera in UGC moeiteloos uitverkocht geraakte (wat een zeldzaamheid is). Om maar te zeggen dat wij bijzonder hoge verwachtingen hadden over deze productie. Verwachtingen die de regisseuse en choreografe moeiteloos inloste.

‘What about the cave men?’ lezen we op het einde van Madrigals, de jongste muziektheatervoorstelling van Benjamin Abel Meirhaeghe na diens veel geprezen A revue waar wij een totaal andere mening op nahielden dan de rest van de journaille. De grap, een monoloog die hij ook recent maakte met Kim Karssen vonden we dan weer wel zeer goed. Maar helaas vonden wij Madrigals, net als behoorlijk wat toeschouwers overigens, op zondagmiddag zat er achteraf niet meer in dan een beleefdheidsapplaus van het publiek in de Rode Zaal van deSingel, maar wisselvallig. En dat is uitsluitend toe te schrijven aan de regie van Benjamin Abel Meirhaeghe. Want de muziek van Jesse Kanda die eerder al werkte voor Björk en nieuwe muziek componeerde bij de Madrigalen van Claudio Monteverdi is absoluut de moeite.

Een staande ovatie voor een operavoorstelling. Het is alweer een tijdje geleden dat we dát nog hadden gegeven. Maar Alcina in een regie van de immer deliverende Robert Carsen, de veertigste voorstelling die Parijs in deze regie te zien kreeg sinds haar première in 1999, is in alle facetten gewoon een briljante productie. Carsens lezing is dan ook gewoon weergaloos. Zoals we gewend zijn bij de Canadees zijn zwart en wit de overheersende kleuren. Hier te zien in het herenhuis met hoge deuren en plafonds waar Alcina (fenomenaal neergezet door Jeanine De Bique in haar debuut bij Opéra national de Paris) woont. Een huis dat prestige toont enerzijds maar anderzijds ook koud en kil is. Carsen neemt hier overigens ook zelf de rol van de tovenaar voor zijn rekening.

De Munt herneemt haar productie van Alban Bergs Lulu uit 2012 in een regie van Krzysztof Warlikowski. Een opera uit drie akten die in 1937 in première ging in Zürich. Het is de allereerste keer dat we die live zien, nadat de dvd-versie ons jaren geleden niet kon bekoren. Ook nu nog zijn we niet overtuigd van de kwaliteit van de opera op zich al haalt het Brusselse operahuis er wel alles uit dat er uit te halen valt.

Maar liefst 5 keer (‘A te d’appresso’, ‘Gualtier Maldè’, ‘Non han finito ancor!’,‘Ah, tutto il ciel non mi rapi’ en bij het einde) kreeg Rigoletto, de Verdi-opera in een regie van de Duitser Claus Guth bravi te horen van het publiek, drie keer in het eerste deel en twee keer in het tweede. Guth bereikt met zijn productie voor L’Opéra national de Paris dan ook de perfectie. Wij zagen het werk tijdens de tachtigste opvoering van het Franse operahuis. Het is immers pas sinds 1996 dat het werk, hoewel gebaseerd op Victor Hugo’s ‘Le roi s’amuse’ uit 1832 dat destijds gecensureerd werd, voor het eerst wordt opgevoerd bij L’Opéra de Paris. Exact 5 jaar geleden ging de versie van Guth er in première die nu voor de vierendertigste keer op het toneel te zien was.