Drie korte los van elkaar staande opera’s. Die schreef Puccini nadat hij La Fanciulla del West had gecomponeerd in 1910. Puccini was al langer van plan om eenakters op het podium te brengen. Dat kwam omdat ie gefascineerd geraakt was door het succes van Pietro Mascagni’s ‘Cavalleria rusticana’. Puccini kleurt zijn drieluik Il Trittico rijkelijk in. Dat doet ie door te kiezen voor drie totaal verschillende genres die voorzien worden van elk hun eigen klankkleur. Van de tragedie in ‘Il Tabarro’ die zich afspeelt op de Seine op een binnenschip in Parijs, het religieuze drama in ‘Suor Angelica’ in een vrouwenklooster in Siena tot de komedie van ‘Gianni Schicchi’ dat zich afspeelt in het Firenze van 1299 en al bij de première het populairste werk van de drie werd, Puccini toont hier zijn veelzijdigheid met als rode draad hartstocht. De Italiaanse componist wiens muziek steeds 100% het drama ondersteunt, componeerde de drie werken quasi van begin tot einde door en kiest zoals we gewend zijn van hem voor 1 noot per lettergreep wat de verstaanbaarheid ten goede komt. Tussen het doorgecomponeerde werk door vormt ‘Gianni Schicchi’ heel even het buitenbeentje wanneer de ondertussen wereldberoemde aria ‘O mio babbino caro’ (O, mijn lieve papa’) gezongen wordt, hier overigens feilloos neergezet door de Italiaanse sopraan Benedetta Torre.

Een volledige oververdiende staande ovatie. Dat kreeg Mozarts Cosi fan tutte in een regie van Anne Teresa De Keersmaeker in Opera Antwerpen tijdens de Vlaamse première van het stuk. Vijf jaar geleden ging haar werk in première in de Opéra national de Paris. Dat leverde toen dermate positieve reacties op dat zelfs de live streaming van deze opera in UGC moeiteloos uitverkocht geraakte (wat een zeldzaamheid is). Om maar te zeggen dat wij bijzonder hoge verwachtingen hadden over deze productie. Verwachtingen die de regisseuse en choreografe moeiteloos inloste.

‘What about the cave men?’ lezen we op het einde van Madrigals, de jongste muziektheatervoorstelling van Benjamin Abel Meirhaeghe na diens veel geprezen A revue waar wij een totaal andere mening op nahielden dan de rest van de journaille. De grap, een monoloog die hij ook recent maakte met Kim Karssen vonden we dan weer wel zeer goed. Maar helaas vonden wij Madrigals, net als behoorlijk wat toeschouwers overigens, op zondagmiddag zat er achteraf niet meer in dan een beleefdheidsapplaus van het publiek in de Rode Zaal van deSingel, maar wisselvallig. En dat is uitsluitend toe te schrijven aan de regie van Benjamin Abel Meirhaeghe. Want de muziek van Jesse Kanda die eerder al werkte voor Björk en nieuwe muziek componeerde bij de Madrigalen van Claudio Monteverdi is absoluut de moeite.

Een staande ovatie voor een operavoorstelling. Het is alweer een tijdje geleden dat we dát nog hadden gegeven. Maar Alcina in een regie van de immer deliverende Robert Carsen, de veertigste voorstelling die Parijs in deze regie te zien kreeg sinds haar première in 1999, is in alle facetten gewoon een briljante productie. Carsens lezing is dan ook gewoon weergaloos. Zoals we gewend zijn bij de Canadees zijn zwart en wit de overheersende kleuren. Hier te zien in het herenhuis met hoge deuren en plafonds waar Alcina (fenomenaal neergezet door Jeanine De Bique in haar debuut bij Opéra national de Paris) woont. Een huis dat prestige toont enerzijds maar anderzijds ook koud en kil is. Carsen neemt hier overigens ook zelf de rol van de tovenaar voor zijn rekening.

De Munt herneemt haar productie van Alban Bergs Lulu uit 2012 in een regie van Krzysztof Warlikowski. Een opera uit drie akten die in 1937 in première ging in Zürich. Het is de allereerste keer dat we die live zien, nadat de dvd-versie ons jaren geleden niet kon bekoren. Ook nu nog zijn we niet overtuigd van de kwaliteit van de opera op zich al haalt het Brusselse operahuis er wel alles uit dat er uit te halen valt.