‘Bestaat Cirque du Soleil nog?’ Het was een vraag die we deze week te horen kregen toen we zeiden dat we naar Crystal, de allereerste circusvoorstelling op ijs van het Canadese gezelschap gingen. Om maar te zeggen dat velen vooral de precaire financiële situatie waarmee het wereldberoemde circus kampte door corona onthouden hebben de voorbije jaren, maar kennelijk vergeten zijn dat in die periode meer dan 3.400 medewerkers van de 5.000 ontslagen werden, en het bedrijf een doorstart kon maken na een overname. Zo’n 400 dagen was er door de pandemie niks live van het gezelschap te zien. Maar de opnames van oudere voorstellingen of delen daarvan werden wel vaak opgevraagd.

Kostelijk geamuseerd. Dat hebben de 4-plussers zich in de Kleine Zaal van hetpaleis bij Niet vallen. Officieel klinkt het dat het een dansvoorstelling is, maar er valt ook wel wat voor te zeggen dat het om circus gaat. Niet zelden zien we het trio namelijk bengelen aan staven, of zich de lucht in zwieren. En dan is er nog het komische element uiteraard, met Jacopo Buccino die het meest van al op de lachspieren werkt.

Gefantaseerde absurde vormen. Die creëren Miguel Do Vale en Sander Deckx in ON-, een beeldende inclusieve dansvoorstelling naar een concept en choreografie van Danaé Bosman die naar een knappe finale toewerkt: een prachtig duet tussen de twee.

Ontegensprekelijk bezorgt Rosas met Forêt hét hoogtepunt van het Festival d’automne in Parijs. De voorstelling die twee uur en half duurt en na de openingsuren (tussen 19 u. en 21.30 u.) plaatsvindt in het Louvre is dan ook hopeloos uitverkocht. Daar zijn verschillende redenen voor. Met maximum 500 personen ’s avonds op de eerste verdieping tussen topwerken mogen wandelen, voelt sowieso al behoorlijk exclusief aan. Je kan trouwens veel dichter dan normaal naar de Mona Lisa kijken. Maar het zijn vooral de dansers van Rosas die ervoor zorgen dat je details gaat opmerken in schilderijen. Want hun poses en dans liggen in het verlengde van de vele meesterwerken die er te zien zijn. Het resultaat is een overweldigende beleving, die je stil maakt als je naar diepmenselijke gevoelens kijkt. Maar Anne Teresa De Keersmaeker en Némo Flourent doen je ook lachen.

Twee jaar en half geleden zagen we 8.2 in hetpaleis. Niet echt onder de indruk waren we van de voorstelling vermits we die twee sterren gaven. Soms werkt het toeval gewoon in het voordeel van een productie. Tijdens de herfstvakantie zat ik namelijk op de trein met Mado Pomero, Sadie Vermeiren en Selma El Yazidi, team Luik en Brussel laten we zeggen. Om de jongedames geen extra stress te bezorgen in die intensieve repetitieperiode, zei ik niet dat ik journalist ben en naar hun première een week later zou komen, maar luisterde ik vooral. Na de première op de receptie heb ik me uiteraard wél kenbaar gemaakt aan hen.