Wat kan het toch heerlijk zijn als een relatie eens lekker op de klippen loopt. Laat ons hier even verduidelijken: het is heerlijk om te zien hoe Myrthe van Velden en Lander Severins een geweldige theatervoorstelling wisten te maken over dit thema. Het jonge cabaretduo Grof Geschud bewijst in haar voorstelling ‘Broeden’ dat ze de knepen van het vak beheersen. Absurdisme, herkenbare situaties, visuele gags, spelen met verwachtingspatronen, publieksparticipatie, taalhumor, zang, dans, spel en herhaling worden vakkundig verweven tot één geheel. De hele voorstelling door worden verschillende ballonnetjes opgelaten en lijntjes uitgeworpen die op het einde van de voorstelling allemaal keurig bij elkaar komen en verweven worden tot een ontspannend en soms ronduit hilarisch geheel. Met hun voorstelling ‘Broeden’ bewijst Grof Geschud dat er toekomst is voor cabaretgenre in de Lage Landen.

Verrassing nog voor Bart Cannaerts’ jongste voorstelling We moeten nog eens afspreken van start gaat in Deurne. De comedian staat zelf aan de deur van Schouwburg Deurne om de kaartjes van het publiek te scheuren. Het levert al een hilarische repliek van hem op wanneer mensen verbaasd reageren: ‘Had je mij niet verwacht?’ ‘Stuck in the middle with you’ van Stealers Wheel en ‘Do you love me?’ van The Contours horen we door de luidsprekers knallen terwijl we ons een plekje op het balkon zoeken waar Bart zijn headset aan de mengtafel krijgt en nog een laatste toi van een fan ontvangt: ‘Come on Barry’ alsof hij een sportwedstrijd te spelen heeft. 3 clues geeft ie het publiek alvast mee waar ze verderop in de show, als die voorzien zijn van enige context hartelijk om zullen kunnen lachen: stracciatella, een beweging waarbij hij links overhelt met de rechterarm naar boven en de derde is: ‘de harteloze kut’.

Met de kennis van nu kunnen we stellen dat Youp van ‘t Hek de allergrootste cabaretier is van de Lage Landen. Maar dat hoeft u vooral niet letterlijk te nemen. 65 is ie net geworden en de Nederlander beseft dan ook dat zijn toekomst steeds korter wordt. Maar met wat voor een spelplezier staat ie bijna twee uur aan een stuk zonder pauze – een hilarische verklaring voor die keuze heeft ie overigens ook – met het flukse en guitige van een jongetje van zes dat voor het eerst op het podium staat. Wat Youp van ‘t Hek zo fantastisch maakt live is dat ie niemand spaart, tegenstellingen gebruikt als stijlfiguur (eerst paait ie de homogemeenschap wanneer ie stelt dat mannen even goed, of misschien nog beter dan vrouwen andere jongens bij hun erecties kunnen helpen, om enkele minuten later alle ranzige scheldwoorden boven te halen van het type ‘ridders van de bruine dreef’ om deze groep te schofferen), ijzerscherp is in zijn maatschappijkritiek waar ie het steeds maar toenemende politiek correct willen zijn magistraal de mantel uitveegt, maar vooral ook in de beelden die hij moeiteloos weet op te roepen bij zijn publiek en in de structuur van zijn voorstelling aantoont hoe geniaal hij is. Niet een keer, maar liefst 4 keer maakt ie de cirkel rond en brengt ie alles samen. Eerst via een – spoiler alert - vals einde ‘Op een dag gaat bij mij de telefoon. Ja, ik dacht ook dat het afgelopen was …’, vervolgens via het echte einde, de bis (hoe het afgelopen was met een student die niet beschikbaar was op zaterdag, de dag dat Youp van ‘t Hek oorspronkelijk voorstelde om elkaar te ontmoeten. Maar van hem te horen kreeg of het ook op vrijdag kon omdat het een werkje voor school was, waarop Youp van ‘t Hek hem al meteen mocht. Zelf zat de cabaretier vroeger achteraan in de klas met zijn klasgenoten, een houding aannemend alsof ze met de ziekenwagen waren gebracht) en de manier waarop ie na het buigen afgaat (een verwijzing naar zijn leeftijdsgenoten waar ie de spot mee drijft. Zestigers die nog wat maniakaal gaan joggen of de hippe vogel proberen uit te hangen – met knielappen aan - door te skeeleren in het Vondelpark).

Een historische voorstelling leverde het Echt Antwaarps Teater op 21 juni 2019 af met Tomatte Cravatte. Het was immers de allerlaatste voorstelling die Ruud De Ridder samen met Nicole Laurent, Anke De Ridder, enkele andere acteurs en twee technici (Kris De Cat en Bart Peeters) - die toegegeven opnieuw voor een knap decor getekend hadden - op de planken brachten in het alombekende Antwerpse theater. Het Echt Antwaarps Teater gaat terug naar de roots en zal vanaf volgend seizoen twee voorstellingenreeksen spelen in de Arenberg, te beginnen met ‘Een nieuwjaarskind van ne vriend’ vanaf 9 januari 2020. Twee andere voorstellingen, reprises, zullen op tour gaan. Het gezelschap dat ondertussen 145 blijspelen op zijn naam heeft staan, nam dus voor een stukje afscheid van Ruuds levenswerk. Dat leverde een avond op vol emoties. Bij een laatste voorstelling van een productie zijn die sowieso altijd al aanwezig, maar nu was het extra emotioneel. De Ridder bedankte zijn publiek, vond het een voorrecht om hen te mogen entertainen en hun zorgen te doen vergeten, en maakte meteen een afspraak met hen voor de volgende productie, een paar huisnummers dichter bij het Theaterplein in dezelfde straat. Om kort te gaan: met Tomatte Cravatte slaagde het Echt Antwaarps Teater erin om precies te doen wat er in de tekst van Frank Sinatra’s ‘When you’re smiling’ staat dat we te horen kregen bij het verlaten van de zaal, een monument in het Antwerpse theaterlandschap dat nu verdwijnt: ‘wanneer je lacht, lacht de wereld met je mee en komt de zon erdoor.’

Alex Agnew is 46. Op zijn leeftijd heeft ie ondertussen door hoe hij ‘the time of my life’ kan beleven tijdens een avondje alleen thuis, de drie P’s: Pizza, Porno en Playstation. Dat zijn jongste show ‘Be careful what you wish for’ dan ook uit 5 levels bestaat, en hij visueel naar games refereert, hoeft dan ook niet te verbazen. Het grootste stuk wijdt Agnew aan het genderthema. Transgenders (zoals Sam Bettens en Bo Van Spilbeeck), cisgender, agender, trans-species, … het zijn allemaal thema’s die Agnew breed uitdiept om uiteindelijk tot de kern te komen: hoe we ons verhouden tegen over elkaar, vrouwen en mannen, feminisme, en seksisme in de nasleep van de #Metoo-beweging. Dé sterkte van deze voorstelling is met stip dat de comedian erg intelligent omgaat met deze thema’s door zowel mannen als vrouwen op hun onvolkomenheden te wijzen, de rollenpatronen in vraag stelt zonder daarbij 1000 jaar onderdrukking van vrouwen te willen goedpraten én het politiek correcte gedoe – terecht en dat werd tijd! – stevig door de mangel haalt. Met “Raap thuis uw rommel op.” adviseert ie mannen om hun vrouw niet langer als hun meid te behandelen, maar als een echte gelijke. “Echte gelijkheid begint nergens dan thuis” stelt de komiek verwijzend naar de soapserie van één. Verder noemt ie zichzelf een genie wanneer hij applaus ontvangt nadat ie het had over een man die zijn vrouw afsloeg na tien jaar mishandeld te zijn geweest door haar en dat in de nasleep van de #Metoo beweging.