Zusje! van Johnny Mus werd - terecht - geselecteerd voor het Theaterfestival als een van de beste voorstellingen van het afgelopen seizoen. Een gedeeltelijke staande ovatie kreeg ze in de Arenberg en wat ons betreft mocht dat gerust wat meer zijn. De tekst van Peter De Graef zit namelijk bijzonder ingenieus in elkaar. Als een thriller bouwt de dialoog tussen hem en Mieke Laureys zich op. Hij kruipt in de huid van 8 personages (waaronder die van de psycholoog) om zo een trauma bloot te leggen. Zij speelt Hildegard, die soms een loopje neemt met wat er écht gebeurd is als ze vertelt over Herbeumont bijvoorbeeld. Het is die fictie in de fictie die dan even voor een interessant spanningsveld zorgt. ‘Wat en waarom heeft die vrouw iets te verbergen?’ vraag je je dan af. Terwijl de personages die Peter neerzet dan weer zachtaardig tot ronduit kwaadaardig zijn, en we onder andere chantage belichaamd zien.

‘Wie zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald’ klinkt het op het einde van Diarree is mijn lievelingskleur dat geselecteerd werd voor het Theaterfestival. De voorstelling kan je dus beschouwen als een van de beste van het afgelopen seizoen. Niet meer dan terecht, want ze voelt heel goed de tijdsgeest van nu aan, en geeft kritiek op de kunstensector zelf. En wanneer ‘de vorm’ in het begin nog zo mooi blijkt, wordt die gaandeweg ingeruild voor pure anarchie, rebellie waar Theater Artemis zo om gekend is.

Al twintig jaar staat Blue Man Group in Berlijn in het Stage Bluemax theater. Wereldwijd zagen maar liefst 35 miljoen toeschouwers de show waarvan alleen al in Berlijn 4 miljoen. Vermits zo’n lange runs steeds zeldzamer blijken, trokken wij naar Berlijn om het fenomeen live te ervaren.

Vorig jaar verscheen ‘Alleen verbeelding kan ons redden’, een boek van Michael De Cock waarin ie op passionele wijze de kracht van kunst bezingt. Dat boek heeft ie nu getransformeerd tot een avondvullende monoloog waarin ie op zoek gaat naar het antwoord op de vraag of kunst de wereld kan redden. De Cocks monoloog is niet alleen hyper persoonlijk, hij steekt er ook nog de input van het publiek in.

Den Blok, of de man die niemand miste, is een waanzinnig relevante, actuele en maatschappijkritische voorstelling over vereenzaming, maar vooral ook over hoe de sociale cohesie in de afgelopen jaren stevig verbrokkelde tussen mensen. Hoe het contact verwatert tussen buren om uiteindelijk in sommige gevallen ook te verdwijnen, terwijl de reden soms gewoon een misverstand kan zijn. Deze tragikomische voorstelling in openlucht kreeg een extra laagje humor toen de rasacteurs woorden als ‘nat’ en ‘regen’ integreerden in hun tekst zoals in ‘Zeg het voor het begint te regenen!’ Feit was dat na enkele minuten de voorstelling, die al door het gure weer later van start ging, na een voorzet van Tom Van Bauwel even stilgelegd werd. Hij vond - terecht - dat de hevige regen hen het spelen onmogelijk maakte. Vooral keken de acteurs dan naar de muzikanten van het Desguin-kwartet en hun instrumenten die hoewel ze onder een zwarte gazebo speelden, het knap lastig hadden om het er droog te houden.