‘Da’s gek hé?’ horen we een kindje zeggen halfweg Spirals van Tim Oelbrandt wanneer een schijnbaar eindeloos touw uit de nok naar beneden blijft dwarrelen alsof het een langgerekt stuk sneeuw is. Niet veel later horen we wanneer er nog touwen los komen te bengelen dan weer achter ons een kind zeggen aan zijn moeder dat ie het wat saai vindt. Dat brengt ons bij de conclusie, deze woordspeling konden we immers niet laten liggen, dat Spirals bij momenten inderdaad langdradig is. Letterlijk en figuurlijk.

Drie dagen van de zes vertoefden wij dit jaar op Sziget Festival. Dat heeft grotendeels te maken met het feit dat de programmatie ons niet helemaal lag. Heel wat bezoekers die voor de eerste keer naar het festival in Boedapest trekken, maken de fout om zich bijna uitsluitend te focussen op wat er zich op de grote podia afspeelt zoals de Freedome, het hoofdpodium, het Colosseum en de Party Arena. Wat ons betreft vond de allerbeste show van deze editie daar niet plaats, maar wel elke dag om 11 uur ’s avonds in de Magic Mirror, een spiegeltent van Belgische makelij. Daar vond het heetste spektakel plaats waar wij maar geen genoeg van kregen: de Australische productie Can’t stop won’t stop.

Het komt zelden voor dat je er als recensent een andere mening op nahoudt dan het publiek en dus behoorlijk afwijkt in je eindconclusie met hoe de meerderheid van de toeschouwers een voorstelling ervaren heeft. Het is ook zo’n moment dat je een tijd in dubio bent tussen volgen wat er in je notities staat of het publiek volgen. Voor Emisfero van het Italiaanse Magdaclan Circo blijven we bij ons eerste gevoel. De show is ons té chaotisch, komt tamelijk laat op dreef, de spanningsboog is daardoor niet optimaal, en de moeilijkheidsgraad van de acts is eerder beperkt (op het cyr wheel en de vrouw die met een musketon in haar haar heeft en zo de nok in gehesen wordt waar ze rondtolt na). De groep wil wel poëzie in de voorstelling steken, maar slaagt daar maar gedeeltelijk in. Dat komt omdat er in deze in the round-opstelling altijd wel een stuk van de scenografie verloren gaat voor een deel van de toeschouwers.

Een volledige staande ovatie. Dat kreeg Circus I love you op de Zomer van Antwerpen met I love you two, hun jongste voorstelling die in mei dit jaar in première ging en ondertussen ook bij ons hopeloos uitverkocht is. Terecht, want daar waar we nog wat groeipotentieel zagen op artistiek vlak voor het gezelschap (in 2019 zagen we hen ook bij Zomer van Antwerpen aan het werk), stellen we vast dat dit tweede deel waarin ze de liefde voor het circusvak uiten, sterker is dan het eerste. In deze productie zien we drie duo’s aan het werk die telkens op het einde elkaar een liefdevolle knuffel geven. Verfrissende passie voor hun werk en onderling vertrouwen zorgen ervoor dat het publiek zich moeiteloos laat meeslepen.

In ‘Corteo’ combineert Cirque du Soleil de fantasie van het theater met de magie van het circus. De Lotto Arena wordt de droomruimte tussen hemel en aarde waarin clown Mauro zijn eigen begrafenisstoet kan zien, terugblikt op de mooie momenten uit zijn verleden en door engelen zijn vleugels aangemeten krijgt. Theatrale elementen zoals zwevende engelen en clowns die ondersteboven wandelen in de lucht werden door regisseur Daniele Finzi Pasca verweven met een hele schare topacts uit het circus tot een totaalspektakel dat gedragen wordt door de muziek van Philippe Leduc en Maria Bonzanigo. Waar je het ene moment kan lachen met de capriolen van een paar golfende clowns, zit je enkele minuten later vol verwondering en spanning te kijken naar een geweldig sterk staaltje lichaamscontrole en kracht tijdens een paaldansact waar de paal vrij boven het podium zweeft. Stoere kerels vormen de trapezes die gracieuze acrobates door de lucht gooien alsof het niets is. En net wanneer je denkt dat je adem gaat stokken van de spanning, is er de ontspannende, muzikale wedstrijd tussen de vioolspelende clown en de fluitende spreekstalmeester. In de klassieke circustraditie brengt ‘Corteo’ de lach en de traan, de spanning en de ontspanning. En dat alles wordt nog eens netjes verpakt in de sprookjesachtige traditie van Cirque du Soleil en de fantastische kostuums van designer Dominique Lemieux.