Om het in het Babels te zeggen: Babel van Sam Vloemans is: “Ding dong. Kling kling. Boem.” En dat is een compliment, mocht u daaraan twijfelen.  Vloemans levert samen met librettist Frank Adam een knappe stadsopera af in samenwerking met hetPaleis, Opera Vlaanderen, en I Solisti del Vento. Babel heeft niet zo gek veel te maken met het Bijbelse verhaal. Starten doet het wanneer drie wat neutrale , witte figuren in een samenleving terechtkomen van kinderen. Zij spreken Babels, een taal die een mengeling is van 50 talen. Een Wizzy en Woppy of Bumba-achtig taaltje dus. Het is die taal die de nieuwe inwoners, de volwassenen (de bas Jean Bermes, tenor Denzil Delaere en sopraan Annelies Van Hyfte) moeten leren.

Met  de semi-scenische opvoering van Hänsel und Gretel vindt de Munt aansluiting bij de originele plannen van het Singspiel. De opera zag in december 1893 het levenslicht, maar was oorspronkelijk een poppenspel begeleid door muziek.  Het werd uiteindelijk de meest succesvolle productie van Engelbert Humperdinck (niet te verwarren met de “Please release me”-zanger overigens). Humperdincks zus had een toneelstuk gepland in 1890 met losse fragmenten uit Hans en Grietje van Grimm. Ze vroeg haar broer om het werk van muziek te voorzien. Uiteindelijk groeide het werk van een informeel familiale voorstelling uit tot een Singspiel en schopte het vervolgens tot een opera. In Bozar zagen we een concertante uitvoering met live action (schaduwspel) via live video, en transparanten op overhead projectors die grafische/decor elementen aanbrachten. Pittig detail: de rol van Hans werd gezongen door een vrouw: de Franse mezzosopraan Gaëlle Arquez, maar de ster van de productie was met stip de heks: de Oostenrijkse bariton Georg Nigl, een man dus die erg sterk bleek in stemmetjes en kreetjes slaken.

22 jaar nadat La Bohème in een regie van de Canadese regisseur Robert Carsen in Opera Antwerpen het levenslicht zag, staat de productie er nog steeds als een huis. Twee delen die minder dan een uur duren, houden de vaart in het werk. Koor, kinderkoor en orkest doen de passie opflakkeren wanneer het kaarsje van Mimi gedoofd is en zij als excuus net als Rodolfo de kaars opnieuw stiekem uitblaast om langer bij elkaar te kunnen vertoeven. Het betekent de start van een kortstondige romance tussen de twee. Musetta – een mannenverleidster - slaat dan weer Rodolfo’s vriend Marcello aan de haak.  Maar ook die relatie is van korte duur. Het bohemienleven, genieten van artistieke vrijheid en vrije liefde heeft zo zijn beperkingen. Enerzijds komt er te weinig geld in de lade, blijkt een tegenslag als ziekte levensbedreigend en anderzijds komt jaloezie toch de kop opsteken. “Ik verfoei minnaars die zich gedragen als echtgenoten.” stelt Musetta.

Gebald. Dat is het minste wat je kan zeggen van de plot van “La Vestale”, gebaseerd op de ballet-pantomime: ”Julia ou La Vestale” van Pierre-Germain Parisau uit 1786. Van een nevenplot is trouwens geen sprake in deze opera van Gaspare Spontini die in 1807 het levenslicht zag. Spontini deed er naar verluidt minstens twee jaar over – perfectionistisch als ie was – om de classicistische partituur bij elkaar te pennen. Met tot dan toe ongeziene toonsprongen en combinaties was zijn muziek best wel vernieuwend. Ook de harmonieën voor koor en duetten zijn om door een ringetje te halen.

Tussen liefde en lust, transcendentie of het aardse, twee vrouwen ook: Venus en Elisabeth. Tussen die twee werelden wordt het hoofdpersonage Tannhäuser uit de opera van Richard Wagner geslingerd. Tannhäuser is dus voornamelijk een state of mind-opera waarbij er niet zo gek veel gebeurt (toch zeker niet in bedrijven één, met zijn lange ouverture en drie).  Toch waagde regisseur Calixto Bieito zich aan deze partituur om tot een scenische voorstelling te komen die voor het eerste bedrijf zich baseert op de Parijse versie en op de andere twee beroep doet op de oorspronkelijke, Dresdense versie. Het zijn vooral het koor – ook in zijn hypocriete rol - en orkest van Opera Vlaanderen die een prachtprestatie neerzetten.