Een concertante versie hors catégorie. Wat een cast! Wat een ensemble! Wat een geweldige arrangementen! Nog nooit eerder zagen we het publiek als het ware in een milliseconde na de allerlaatste noot collectief een staande ovatie geven en een productie als deze een overweldigend applaus bezorgen. Alle sleutelmomenten in deze show zijn dan ook toppers en krijgen achteraf een daverend applaus en gejoel van de die hard Les Mis-fans. Het ensemble bezorgt ons met ‘At the end of the day’ en ‘One day more’ instant kippenvel. De samenzang is van een exquis niveau. Het vrouwenkoor schittert bijvoorbeeld in ‘Lovely ladies’ terwijl het arrangement van ‘Drink with me to days gone by’ waarin de vrouwen en de mannen in dialoog gaan met elkaar om door een ringetje te halen is.

Dé hype voor tienermeisjes dit moment in Londen? Dat moet beslist Six zijn dat twee jaar geleden zijn wereldpremière kende op Edinburgh Fringe. Een concertante show waar de zes vrouwen van Henry VIII de hoofdrol voor hun rekening nemen. Zij willen een ultieme battle onder elkaar uitvechten wie het grootste trauma aan het huwelijk opliep zodat het publiek kan stemmen naar wie hun voorkeur gaat om de lead te nemen. Yep, het is een musical die girl power van begin tot einde uitademt. Alleen al op het podium zien we niets dan vrouwen: zes zangeressen en 4 muzikanten (bas, elektrische gitaar, drums en synths). Daarnaast wordt het verhaal van de zes vrouwen deze keer – eindelijk – verteld vanuit het standpunt van de vrouwen, maar wel op zo’n manier dat hun lot nog erg herkenbaar is voor vrouwen nu. Met Six hebben Lucy Moss en Toby Marlow niet alleen een slimme, scherpe, erg grappige maar vooral feministische voorstelling afgeleverd die helemaal de huidige tijdsgeest uitademt.

Het lijkt wel de revival van de op de Bijbel gebaseerde musicals in Londen deze zomer. Want zowel Joseph and the technicolor dreamcoat (in The London Palladium) als Jesus Christ Superstar (in the Barbican Theatre) staan opnieuw in de Britse hoofdstad met een nieuwe productie. Beide musicals behoren ook tot het vroege werk van Andrew Lloyd Webber (muziek) en Tim Rice (songteksten). 17 was Webber toen ie ‘The Likes of Us’ schreef maar het zou tot 2005 duren eer die productie werd opgevoerd. Joseph and the technicolor dreamcoat is dus de eerste musical van Webber die ooit publiek werd opgevoerd, 20 was ie toen en 22 bij de rockopera Jesus Christ Superstar.

Vier Olivier Awards 2019 won Come from away, waaronder die van beste nieuwe musical. De andere prijzen waren die van beste choreografe voor theater (Kelly Devine), beste geluid (Gareth Owen) en buitengewone muzikale prestatie. Come from away ís dan ook gewoon buitengewoon. Vergeef ons het wat ongelukkige woordgebruik, maar die 100 minuten non stop, vliegen voorbij. Dat komt omdat de musical volledig de uptempo folk-kaart trekt via de muziek van Irene Sankoff en de tekst van David Hein, naast de gekozen vorm, stukken uit individuele verhalen die zich in sneltempo aan ons verteld worden. Come from Away blijft weliswaar braaf binnen de lijntjes kleuren van het genre. Yep, er zit een aanstekelijk drinklied in deze voorstelling: ‘In the bar/Heave away’ en er is dé ballad, hier heet die ‘Stop the world’. Verder wordt er twee keer geknipoogd naar ‘My heart will go on’ van Céline Dion. Come from away speelt zich dan ook in Canada af, is een Canadese musical en hoe heet de meest bekende Canadese nachtegaal? Inderdaad.

Na Kadanza ****1/2, Kadanza Together **1/2, Unidamu * en Team UP ** levert de Ketnetmusical Troep * nu eindelijk ook een musical af waarvan de titel meteen de volle lading dekt: brol, rommel, bullshit, crap, … wordt geserveerd. Of om het met hippe jongerentaal – die op Nederlandstalig vlak zo arm geworden is dat bijna elke zin kennelijk enkele woorden in het Engels moet meekrijgen, wat overigens net als de streetwise pose van de cast érg geforceerd aanvoelt in zinnen als ‘Dees (sic.) was echt awesome’ en ‘Het zou hier veel nicer zijn als het hier wat properder was’ – te zeggen: deze musical is ‘kapot belachelijk’.