In 21 Pornographies onderzoekt de Deense danseres en choreografe Mette Ingvartsen de relatie tussen pornografie en macht. Het Kaaitheater, waar Mette artist in residence was tussen 2013 en 2016 vroeg haar in het kader van haar programma ‘WoWmen!’ dat focust op de afschaffing van een duale samenleving. Mette die in 2004 afstudeerde aan PARTS en nu een van de huisartiesten van de Duitse Volksbühne is, klaagt in haar voorstelling gedwongen seksuele handelingen aan in een machtsrelatie. Of het nu gaat over de samenleving waarin politieke en religieuze machthebbers hun perverse wil opleggen, of een regisseur op een filmset, … Mette maakt er kortemetten mee en tast de grens af tussen wat zou moeten behoren tot de private en wat tot de publieke ruimte terwijl ze haar publiek een spiegel voorhoudt. Ze sleurt ons als het ware mee in de voorstelling wanneer ze ons een Ferrero Rocher laat eten, en daarna vertelt over een actrice die naakt warme chocolade over haar gegoten kreeg. Tevens neemt ze naakt, ze heeft enkel haar sokken nog aan, tussen het publiek plaats, spuit rook over de scène die vervolgens zijn weg naar de zaal vindt, en scant op het einde haar eigen naakte lichaam in met een witte led tl-lamp verticaal, en daarna van rechts naar links waarna ze dat ook doet met het publiek. Met stip levert dat visueel een van de sterkste momenten op uit deze productie wanneer haar lichaam in profiel, dan weer in frontaal zicht zijdelings (fel wit) belicht wordt en aan de andere kant van haar lichaam een sterke schaduw achterlaat. Wanneer ze met haar achterwerk naar het publiek gericht is en die lamp voor haar lichaam houdt, zien we dan weer haar contouren in tegenlicht.

Alles wijst erop dat regisseur Alain Platel en componist Fabrizio Cassol, het duo dat al meer dan tien jaar samenwerkt – denken we maar aan het wondermooie vsprs op muziek van Monteverdi 12 jaar geleden – een hit te pakken hebben met ‘Requiem pour L.’. Zelden zo’n divers publiek naar de Munt zien gaan als op zondagmiddag. Jong, oud, en zowat alle geloofsgemeenschappen leken wel vertegenwoordigd om deze gedurfde voorstelling te zien die op heel wat vlakken artistiek gewaagd is. Zo kleedde Cassol Mozarts Requiem uit en laat het hier brengen door slechts een handvol muzikanten, bassist Rodriguez Vangama, gitarist Kojack Kossakamvwe, percussionist en drummer Moichel Seba, accordeonist João Barradas (die het kerkorgel/clavecimbel uit het origineel doet vergeten), tenortubaspeler Niels Van Heertum en drie bespelers van de duimpiano’s: Bouton Kalanda, Erick Ngoya, Silva Makengo. Drie, een cijfer dat tevens naar de vrijmetselarij verwijst die ook te zien is in de driehoek wanneer het gezelschap zittend hun handen op de bovenbenen legt en door de elleboog zo ver mogelijk van het lichaam te houden zo een driehoek creëert. Requiem pour L is weliswaar eerder een concertante voorstelling geworden dan een dansante. Platel toont in de video L., een vrouw op haar sterfbed terwijl de artiesten op het podium van de dood als thema een combinatie van feest, op opzwepende ritmes (die bongo’s!), vreugde en uitgepuurde tristesse (a capellazang op het einde) maken. Het Requiem van Mozart (geschreven in re) gaat in deze productie over in de Mis in Do. Een keuze die de natuurlijke boog die deze productie maakt, van licht en verugdevol naar zwaar en donker definieert.

Kritiek op de toerist. Dat levert de tien jaar oude voorstelling Blessed van Meg Stuart in deSingel. De toerist is hier een metafoor voor de consumptiemaatschappij in het algemeen waar happiness een fake commercieel begrip is geworden. Die bubbel doorprikt de voorstelling ook op het einde wanneer het t-shirt met ‘Jesus’-tekst van performer Francisco Camacho uitgedaan wordt. Op die manier kan hij in zijn witte onderbroek met open armen een lijdende Jezusfiguur spelen terwijl hij niet veel later een helm met twee blikjes cola en waterpasdarm opgezet krijgt en confetti over hem gesmeten wordt wanneer hij een bontjas aan heeft (een sneer naar de mode industrie is dat). Maar ook de entertainmentbusiness moet eraan geloven wanneer Kotomi Nishiwaki op komt draven met carnavaleske pluimhoed uit Rio, terwijl ze een goudkleurige catsuit aanheeft met daaronder witte fetishschoenen op hoge hakken. Zij lijkt de zon bij te hebben en de valse hoop en weet tijdig van het podium af te wandelen wanneer een zoveelste plensbui over de mannelijke performer in zijn troosteloze witte onderbroek met doorschijnende poncho tekeer gaat.

Iets meer dan tien jaar geleden creëerde de Franse choreograaf Jean-Christophe Maillot de dansvoorstelling ‘Faust’ voor Les Ballets de Monte-Carlo op ‘Eine Faust Symphonie’ van Franz Liszt dat voorafgegaan wordt door een proloog die Bertrand Maillot, de broer van de choreograaf, schreef. Voor het eerst mag een ander balletgezelschap deze titel op scène uitvoeren met respect voor het origineel. Die eer viel Ballet Vlaanderen te beurt waarbij de compagnie niet alleen mag tonen hoe sterk het emotie kan omzetten in dans, maar ook nog eens die emotie weet te acteren in gezichtsexpressie en handbewegingen. De Belgische Nini de Vet is als de Dood subliem. Ze maakt deel uit van het corps de ballet en weet dermate te intrigeren omdat ze een zekere sensualiteit neerzet in haar benenspel, en een lokkende choreografie neerzet in haar arm- en handbewegingen, dat ze wat ons betreft hiermee aanspraak mag maken op een promotie binnen het gezelschap. De manier waarop ze haar rol neerzet past ook perfect bij de Duivel waar Faust een pact mee sluit. De Dood is niet eenzijdig koud, maar heeft iets ambigu’s, een extra laag op die manier gekregen wat zeer boeiend is als idee. In ruil voor Fausts ziel wordt hem de eeuwige jeugd en een leven vol genot aangeboden. Maar de prijs die hij daarvoor betaalt, zal uiteindelijk veel zwaarder om dragen zijn.

Net iets meer dan een beleefdheidsapplaus. Dat ontving ‘La cri de la chair’ in de Theaterstudio van deSingel. Een voorstelling die geplaagd werd door technische problemen. Zo blééf een micro maar kraken halfweg de avond. Maar dat is lang niet het enige minpunt. ‘La cri de la chair’ opent sterk en verkleint naar een prachtige uitgepuurde tweestemmige zang tussen Tom Diakité en Perrine Fifadji in de taal die men in het zuiden van Benin spreekt, het Fon. Daarna gaat ze opnieuw op zoek om iets choreografisch op te bouwen. Maar net daar ligt de zwakte, hier is de choreo bij momenten iets te vrijblijvend tussen wat rondstappen en kriskras figuren dansen. Zagen we bij de start nog een mooi spiegelbeeld tussen een trio en een duo met de imaginaire spiegelas diagonaal, dan werd dat soort geometrie – tenzij we het niet zagen – halfweg overboord gegooid. ‘La cri de la chair’ kent volgens ons dus een sterk begin en einde, maar het middendeel stelt wat teleur.