Cats, de internationale tour in het Engels, is opnieuw in het land. Twee jaar geleden kon Antwerpen er al kennis mee maken in de Kon. Elisabethzaal. Deze keer is onze hoofdstad aan de beurt. Paleis 12 kan in theateropstelling meer dan 2.000 toeschouwers verwelkomen op de tribunes en het balkon. Daarmee ligt de potentiële maximumcapaciteit van de zaal voor podiumkunsten een stuk hoger dan de meeste theaterzalen in ons land wat een troef is als je een nog steeds tot de verbeelding sprekende naam als Cats wil boeken. Jong en oud zakte dan ook massaal af naar de Heizel, klapten mee in de handen tijdens het aanstekelijke Mr. Mistoffelees (Alex Harrison), en ook dé klassieker ‘Memory’ die Jenna Lee-James als Grizabella mocht neerzetten samen met het frêle meisjesstemmetje van Grace Swaby als Jemima, feilloos haalde za haar hoge noten toen de muzikale begeleiding aanzwol, werd op stevig applaus onthaald. Maar slechts een handvol toeschouwers gaf een staande ovatie na deze musical die meer dan 110 kostuums, zo’n 100 schoenen, 150 pruiken, 3 wasmachines en 4 drogers aan materiaal nodig heeft dat samen met decor en licht vervoerd wordt in  8 trucks van 13 meter lang. Dat komt wellicht omdat deze voorstelling wel erg ‘80s en gedateerd klinkt links en rechts (Cats ging op de West End op 11 mei 1981 in première en speelde er 21 jaar). Lees: Andrew Lloydd Webber zou de zaak wat ons betreft een keer tegen het licht mogen houden, nieuwe arrangementen schrijven die meer bij de huidige tijdsgeest passen, en gewoon een paar songs vervangen door nieuwe.

In een wereld waar vooroordelen en discriminatie schering en inslag zijn, heeft Vlaanderen er een nieuwe musical bij die deze moeilijke thematiek niet uit de weg gaat. ‘Mixed Kebab de musical’ van Theater VREAK bracht in de Zwarte Zaal van het Fakkelteater het verhaal van de Turkse jongen Bram, vertolkt door Joris Kun, die stiekem verliefd werd op Kevin, gespeeld door Pieter Van Bavel. Hun liefdesgeschiedenis werd niet zomaar een romantische love story, maar kon beter omschreven worden als een heuse overlevingstocht langs een weg bezaaid met oude tradities, een afkeer van homo’s, een radicaliserende broer, vooroordelen en geloof, een gearrangeerd huwelijk en een omgeving die op haar manier probeert te overleven in een veranderende wereld. Schrijver en regisseur Nico Plinke baseerde ‘Mixed Kebab’ op de gelijknamige film van Guy Lee Thys en Amanda Kovac tekende voor de muziek. Het resultaat was een aangename voorstelling met een vrij hoog tempo in een heel rechttoe rechtaan taalgebruik en met de magische klanken van de oud die voor een typisch Turkse sfeer zorgden. De ster van de avond was, naast Joris en Pieter, de geweldige Oriana Szwarc die ons met ‘Waar droomt een vogel van’ volledig wist in te pakken.

Twee musicals van componist en tekstschrijver Stephen Sondheim staan er op dit moment in Londen geprogrammeerd: een uitmuntend Company> dat uit 1970 dateert, en Follies dat ie een jaartje later op de wereld losliet. Dominic Cooke tekende voor de regie van Follies dat in het najaar van 2017 ook te zien was in the National Theatre en wij via stream in de bioscoop recenseerden>. Opvallend is dat we toen dankzij de cameramannen en de beeldregie meer te zien kregen dan je vanuit je stoeltje live kan zien in het Olivier Theatre. Het decor bestaat immers uit een ronddraaiend plateau waarop de overblijfselen, een muur van het ooit glorieuze Weismann Theatre dat als baseline ‘Glorifying American girls’ had te zien zijn (waardoor sommige zaken buiten je gezichtsveld vallen). Ook de buitentrap in staal (die wat doet denken aan West Side Story waar Sondheim de teksten voor schreef, Leonard Bernstein nam de muziek voor zijn rekening) staat nog recht. Rechts achteraan zien we de overblijfselen van de tribunes. Veel schiet daar niet van over. Troosteloos is de aanblik dus. Dimitri Weismann (Gary Raymond) besluit om nog een keer de magie van weleer tot leven te wekken en brengt alle vrouwen die ooit voor hem schitterden samen tijdens de eerste en laatste reünie. 20 jaar nadat de laatste show in het gebouw werd opgevoerd, is het klaar voor de sloop om plaats te maken voor een parking.

Bestaat er een feministische musical die voor gelijkheid van man en vrouw is, een pleidooi houdt om de loonongelijkheid aan te pakken (nog steeds verdienen mannen meer wanneer ze dezelfde job uitoefenen dan vrouwen), en zich duidelijk anti seksisme profileert? Jawel, Dolly Partons (muziek en tekst) en Patricia Resnicks (boek) 9 to 5 de musical draagt helemaal die principes uit. Tien jaar nadat de productie het levenslicht zag op Broadway, is deze feel good musical die gebaseerd is op de gelijknamige film uit 1980 nog steeds brandend actueel. Violet mag dan wel stellen dat ‘over 10 jaar loongelijkheid de normaalste zaak van de wereld zal zijn’, in de feiten is dat alvast niet gebeurd. Kop van jut in deze productie is de bedrijfsleider Franklin Hart Jr. (Brian Conley) van Consolidated Industries waar onder andere Violet Newstead (Caroline Sheen), Judy Bernly (Amber Davies), Doralee Rhodes (Natalie McQueen) en Jenny Legg (Roz Keith) voor werken. ‘Hij is zoals God. Niemand heeft ‘m ooit gezien.’ klinkt het over Franklin. Verder wordt ook de managementcultuur aangeklaagd van mannen die uiteindelijk ver verwijderd zijn van het dagelijks werk, eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn en er dure hobbies zoals golfen op nahouden. Bazen die je dus nauwelijks ziet maar wel met de pluimen gaan lopen, tot zelfs zaken claimen voor het werk dat hun medewerkers geleverd hebben terwijl hun eigen bijdrage nul of verwaarloosbaar is.  

6 jaar staat The Book of Mormon, dat in NY 9 Tony Awards won, ondertussen onafgebroken geprogrammeerd op de West End en het moet gezegd: deze musical komedie heeft nog niets van haar scherpte en humor ingeboet. Een gouden trio lijkt Trey Parker, Matt Stone en Robert Lopez dus. Die eerste twee hebben al meer dan twintig seizoenen van South Park op hun palmares staan en maakten ook de films South Park: Bigger, Longer & Uncut en Team America: World Police. Lopez van zijn kant behoort tot het selecte groepje (15) creatievelingen die de 4 belangrijkste awards in de wacht sleepte: een Emmy, Grammy en Tony Award alsook een Oscar. Robert Lopez schreef de muziek voor Frozen en Coco en zit onder andere achter de wereldhit ‘Let it go’. Wie goed luistert naar ‘Sal Tlay Ka Siti’ (een verwijzing naar Salt Lake City) dat Nabulungi (heerlijk speels en naïef neergezet door Leanne Robinson) zingt, zal links en rechts ook ‘Let it go’-achtige melodieën horen. The Book of Mormon snijdt een breed scala aan stijlen overigens aan van het klassieke musicalnummer (‘I believe’, …) rock dat wat aanschurkt bij metal (‘Spooky Mormon Hell Dream’), de ballad (het erg dubbelzinnige ‘Baptize me’ dat eerder over ontmaagd worden gaat ‘Is het jouw eerste keer?’ dan over gedoopt worden), de song van de held (‘You and Me (But Mostly Me)’), de musical in de musical (‘Joseph Smith American Moses’), tapdans (‘Turn if off’), enz. Wie het niet met ons eens is, moet maar denken dat we maden in ons scrotum hebben: The Book of Mormon is véél beter dan The Lion King (waar het af en toe – terecht - de draak mee steekt).