Gen Z liet zich weer van haar beste kant zien in deStudio. We zaten tussen de studenten lerarenopleiding bij Klein Epos, de jongste voorstelling van Theater FroeFroe. Jongeren die straks het goede voorbeeld zouden moeten geven aan kinderen, bleken bijzonder puberaal, ja zelfs kinds te reageren op de voorstelling. Met gebabbel, gegibber, een ongepast grapje hier en daar, en wel eens iemand die het niet kon laten om naar de smartphone te kijken, en dat allemaal terwijl FroeFroe de voorstelling aan het filmen was wat gebruikt wordt in de sector zodat programmatoren die het volgend seizoen zouden kunnen boeken bv. Ik weet niet wat het is, wellicht ook mijn leeftijd, maar ik vind dat een deel van rotverwend Gen Z iets arrogants onaantastbaars uitstraalt. En dat terwijl Klein Epos gaat over groeipijnen en – jawel – maturiteit.

Hoe meet je de appreciatie van het publiek na een voorstelling? Eenvoudig, je analyseert het applaus. Wordt er een staande ovatie gegeven? Wordt er enkel in de handen geklapt? En zo ja, is dat dan geestdriftig; luid en snel, aarzelend en beheerst of gewoon? In de Monty was dat bij Dostojevski’s Misdaad en straf, zijn eerste werk dat ie schreef eerder een gewoon applaus. Verder kan je uiteraard ook om je heen kijken tijdens het stuk. Wat we merkten? Drie mensen verlieten voortijdig de zaal. Een studente die schuin voor ons zat en aanvankelijk ijverig aan het noteren was, liet na een tijd haar notitieboekje voor wat het was om op den duur stiekem met haar smartphone bezig te zijn die ze in haar juten hipster draagtas had steken. En dan is er nog het ongemakkelijk geschuifel van het publiek op hun stoeltjes. Misdaad en straf is zeker een ongemakkelijk stuk, maar het is bovenal saai. Die saaiheid weet Lazarus slechts sporadisch met enkele humoristische flitsen te doorbreken. Maar die lichtpuntjes zijn niet genoeg om de slappe spanningsboog te verstrakken.

Twee jaar na Het eind van het begin van het einde ging in hetpaleis de nieuwe familievoorstelling van Theater Artemis, hetpaleis en Het Zuidelijk Toneel in première: Een leuk avondje uit. Een gefluisterde musical die draait om emoties. Wie had dat durven denken dat kinderen daar wild van zouden worden?

Met Outsider is Laika ondertussen aan haar zesde première toe dit jaar. Qua productiviteit kan dat alvast tellen. In deze retrospectieve monoloog kruipt acteur Frank Dierens in de huid maar vooral het hoofd van Ted Kaczynski, een zoon van Poolse immigranten die geboren werd in de VS in 1942. De man heeft zeventien bomaanslagen op zijn geweten. In de meeste gevallen ging het over een bompakket dat ie via de post verstuurde. Drie mensen stierven daarbij. Een bom die voorzien was voor een vlucht van American Airlines ontplofte niet. Het bleef bij wat rookontwikkeling. Anders had ie veel meer slachtoffers veroorzaakt. Met het nakende proces n.a.v. de terreuraanslagen van 22 maart 2016 in Zaventem waar hij voor alle duidelijkheid niets mee te maken heeft, is het onderwerp dat deze voorstelling aansnijdt actueler dan ooit.

De dominante man. Daarmee speelt de regisseuse Eline Schumacher in La ville des zizis. Uitgangspunt is de fictieve begrafenis van haar vader die geen vrienden zou hebben. Hij zegt haar in een gesprek dat ze wel acteurs zal vinden zodat ze niet alleen afscheid van hem zou moeten nemen. Want acteurs die kunnen spelen, en wenen, weet ie. Behalve dan een in La ville des zizis. Zelfs met een mentholstick die tranen moeten opwekken lukt het hem niet. Schumacher zet mannen die adolescent of ja zelfs puberaal gedrag vertonen letterlijk én figuurlijk in hun blootje en refereert daarbij onder andere naar musical, western en de popcultuur.