Elk jaar biedt de Zomer van Antwerpen wel minstens één voorstelling met een hogere instapdrempel, die met andere woorden wat meer highbrow is.  Mensenlandschappen, door Theater Zuidpool, naar het gelijknamige werk van de Turkse dichter Nâzim Hikmet behoort daar zeker toe. Met zicht op het Albertkanaal zit het publiek onder de Noorderbrug, Deniz Polatoglu en Juicy Dune IJsselmuiden staan op grote afstand van elkaar achter een muziekstandaard. Verderop zien we Jorgen Cassier zitten die voor de livemuziek instaat van de door het Oosten geïnspireerde composities die tevens van zijn hand zijn.

Liefhebbers van een soort wrange kritische humor komen helemaal aan hun trekken in Human Zoo, de audiotour van Bad van Marie die je nu kan meemaken op de Zomer van Antwerpen. Een wandeling die het maatschappelijk leven wil weergeven van de mens, en er dan vooral met verve in slaagt om die in zijn hemd te zetten. Alleen al de titel van deze productie, die verwijst naar de traditie tijdens Wereldtentoonstellingen in ons land om Afrikaanse burgers te laten overkomen om in een mensentuin hun dagelijkse leven te ensceneren, heeft op zijn zachtst gezegd iets in zich dat schuurt, dat aanzet tot kritische (zelf)reflectie over onze geschiedenis (die niet altijd zo fraai is) en hoe we geworden zijn tot wie we nu zijn, hoe we bovenaan de evolutieladder terecht zijn gekomen. Eigenlijk vraagt Bad van Marie de deelnemer constant af of we die plek eigenlijk wel waard zijn.

De terugtocht van Odysseus naar Ithaka, nadat hij de Trojaanse Oorlog gewonnen had door het paard van Troje in te zetten. Dat is de inzet van het gezelschapsspel Odysseus dat Zeus en zijn dochter Athena spelen. Leo Smith en Louise Buysschaert nemen respectievelijk de rol van de slechterik Zeus en Athena voor hun rekening. Hij heeft bijna alle mensen omgebracht op aarde, maar Athena wil Odysseus sparen. Haar vader sluit het op een deal met zijn dochter. Als hij wint mag hij alle mensen van de kaart vegen. Als zijn dochter wint, mag Odysseus blijven leven.

Zeemaal is de vierde van vijf premières die Laika dit jaar in ons land op de planning heeft staan. Het is voorlopig en hopelijk ook de minste voorstelling die we zagen. Dat kwam omdat tijdens de première bleek dat Sien Vanmaele nog niet helemaal gerodeerd was. Je voelde haar zenuwen tot boven in de installatie, een kombuis, gieren, zeker in het begin van de voorstelling. Het doet wat denken aan een gastvrouw die een kerstmaaltijd heeft voorbereid en overstresst geraakt is om iets verkeerd te doen waardoor ze haar gasten in het begin van de avond niet zo’n fijne tijd bezorgt. Gelukkig weet ze die stress van zich af te schudden na verloop van tijd, door onder andere ons zelf relaxatie aan te bieden, terwijl haar toeschouwers suikerwier op hun ogen gelegd hebben.

Het is niet eenvoudig om als twaalfjarige moslim op te groeien met één been in de westerse wereld en één been in de geïdealiseerde, Marokkaanse maatschappij van je strenge vader. En het wordt er alleen maar moeilijker op wanneer je ook nog eens geen schapenvlees lust en je op de vooravond van de belangrijkste dag van het jaar staat: het Schapenfeest. ‘Het schaap’ van theatergezelschap Laika brengt het verhaal van de jonge Ayoub die zich in deze situatie bevindt met een gezonde dosis humor en een enscenering die de voorstelling geschikt maakt voor jongeren vanaf tien jaar. Doorheen de voorstelling maak je kennis met de wereld van de dromer Ayoub waar fantasie en realiteit in elkaar vloeien en hij plots kan praten met het schaap dat geofferd dient te worden.