De coolste computergeanimeerde film die ik ooit in mijn leven gezien heb. Dat is Teenage Mutant Ninja Turtles: Mutant Mayhem die Jeff Rowe regisseerde.

Het is niet de eerste keer dat Disney een film maakt naar een pretparkattractie. Twee jaar geleden nog maar kwam Jungle Cruise namelijk uit. En nu is er Haunted Mansion, een bovennatuurlijke komedie die Justin Simien regisseerde. Alleen is de slapstick zo slap, en de taalhumor (die nauwelijks te vertalen bleek) zo zwak, dat je bezwaarlijk van een goeie film kan spreken. Tenzij je met lage eggs-pectations naar deze prent trekt.

Christopher Nolan kan de was die buiten hangt te drogen, maar gedeeltelijk binnenhalen wat ons betreft met zijn nieuwste epische film Oppenheimer die het verhaal vertelt over de vader van de atoombom: J. Robert Oppenheimer. Veel heeft te maken met de vertelstructuur (die veel te lange expositie!) in combinatie met de duur van de film waardoor je rond de 85ste minuut al op je klok gaat kijken. Nolan heeft meer dan de helft van zijn film nodig om zijn hoofdpersonage de eerste tests te laten uitvoeren rond een atoombom (de Trinity test op 16 juli 1945) in het Los Alamos Laboratorium waar hij de directeur, sheriff en weet ik wat nog allemaal was. Maar vooral: deze biografische thriller wordt nooit echt spannend omdat je gewoon van tevoren al weet hoe het afloopt.

Gewoon briljant en wellicht daarom dé film van het jaar. Dat is Barbie van regisseuse Greta Gerwig. De Amerikaanse weet perfect de tijdsgeest waarin we leven vast te pakken. Een waar zowel mannen als vrouwen eigenlijk in een existentiële crisis verkeren. Centraal stelt deze prent dan ook de vraag: wie ben je en hoe vul je je (gender)rol in?

Je hebt zo van die films die je blijven achtervolgen. Van die prenten waarvan je denkt, ja misschien wil ik die wel zien maar die je pas na een tijd over de streep trekken om een ticketje te bemachtigen. Bij No hard feelings was dat bijvoorbeeld het geval. De trailer vond ik nogal dom en niet zo bijster grappig. Maar de reclameaffiches in eigen land en in Londen bleven op de een of andere manier me aanspreken. Blij dat ik uiteindelijk toch ben gaan kijken. Want de sexy komedie die Gene Stupnitsky regisseerde is niet alleen grappig, hij is verdomd nog verrassend en creatief ook bij momenten. En hij doet vooral wat dit genre hoort te doen, je helemaal opgeladen met positieve energie met een grote glimlach op je gezicht de zaal verlaten. Lang geleden trouwens dat we dat nog hebben ervaren.