Al meer dan 20 jaar geleden is het dat ik afstudeerde. Toen al was de vergrijzing die zich nu manifesteert een item dat aan bod kwam in de lessen samenleving en sociologie. Zowel in het middelbaar als toen ik in het hoger onderwijs zat. De omgekeerde bevolkingspiramide kwam toen aan bod, met bovenaan een grote laag passieven (gepensioneerden), een middenblok die stond voor de actieve bevolking, en een klein puntje onderaan waar kinderen en jongeren in zitten.

Meer dan 30 jaar nadat Ariel het levenslicht zag in de Disneytekenfilm The little mermaid is er nu de live actionfilm die Rob Marshall regisseerde. Net zoals bij andere remakes, denken we o.a. aan The Lion King en Beauty and the beast, is het behoorlijk wennen aan deze adaptatie. De personages zien er nu eenmaal een stuk realistischer uit, verliezen wat (zeker in het geval van de dieren: de krab Sebastian, de zeemeeuw Scuttle en de tropische vis Flounder) aan menselijke trekken. Maar dat compenseert deze film dan weer door bijkomende humor te integreren. Ook nieuw zijn enkele songs die Alan Menken componeerde en Lin-Manuel Miranda (o.a. Hamilton) van tekst voorzag. Ze geven o.a. de zeeheks Ursula (Poor Unfortunate Souls), de prins Eric (Wild Uncharted Waters), de krab Sebasian, de zeemeeuw Scuttle (The Scuttlebutt) en de kleine zeemeermin (For the First Time) wat meer psychologische body die zeker welkom was.

Met een score van 7,2 op 10 quoteert de Kinepolis-bezoeker Love again, het romantisch drama met enkele komische elementen in die James C. Strouse schreef en regisseerde, een stuk hoger in dan IMDB waar filmliefhebbers de prent net een voldoende geven: 6 op 10. Wij zijn geneigd de Kinepolis-bezoekers te volgen in hun mening. Zeker, de film die gebaseerd is op ‘SMS für Dich’ is wat awkward en totaal ongeloofwaardig op bepaalde vlakken. Zo zien we bijvoorbeeld Céline Dion in een bijrol liefdesadvies geven aan een muziekjournalist die blijkbaar zo maar kan binnen wandelen in een concertzaal wanneer ze aan het soundchecken is. Ze neemt meteen de tijd voor hem om hem advies te geven terwijl ze op een flight case met daarop ‘Céline on tour’ plaatsneemt. Eerder eindigde een interview met haar in een hotel in een heel persoonlijk gesprek tussen de twee waarbij ze samen op de grond zitten, zij op blote voeten. Met alle respect, maar in realiteit zijn wereldsterren van het niveau van Céline Dion nauwelijks bereikbaar voor journalisten omdat ze sterk afgeschermd worden door hun entourage.

Het probleem met Het geheugenspel, de Vlaams-Nederlandse coproductie die Jan Verheyen en Lien Willaert regisseerden? De verfilming naar het gelijknamige boek van Nicci French is verre van spannend. Een whodunit opbouwen op basis van onderdrukte en vervolgens vervormde herinneringen werkt ook uiterst verwarrend. En de acteerprestaties die zwak tot middelmatig zijn, kunnen de prent al helemaal niet redden. Het enige lichtpuntje is zo waar Gert Winckelmans die op zijn vierenveertigste voor het eerst in zijn leven aan ons bewijst dat ie wel degelijk kan acteren. Man, wat zijn die - we schatten tien minuten dat ie donker en dreigend uit de hoek mag komen - heerlijk om te zien. Met zijn acteerprestatie speelt ie ook al de rest (op de jongerencast met o.a. Elske Stout en Ella Van Remortel na misschien) iedereen naar huis.

Beau is afraid van Ari Aster is een visueel prikkelende maar weliswaar bijzonder lange trip in de Freudiaanse psyche van het hoofdpersonage Beau die zich afspeelt in een Kafkaiaanse setting. Centraal staat hoe de zoon zich verhoudt tot zijn moeder.