Een speechless solo dansvoorstelling waarbij choreografe Lisbeth Gruwez de taal van de speech omzet in dans. Die brengt ze met ‘It’s going to get worse and worse and worse, my friend.’ in de KVS. De productie maakt deel uit van een drieluik ‘AH/HA’ en ‘We’re pretty fuckin’ far from OK’ waar ze het extatische lichaam mee onderzoekt. Haar choreografie begint statisch met beide handen tegen haar benen waarna stilaan met de rechterarm een korte beweging volgt waarbij ze die een beetje naar buiten buigt terwijl de hand plat naar beneden gericht is. Het statische verlaat ze op den duur door de rechtervoet naar voor te plaatsen zodat ze na verloop van tijd ook een draaibeweging met haar bekken kan doen van 45 graden en dat terwijl er een toon op de piano te horen is. Erg korte, nauwelijks verstaanbare fragmenten van woorden krijgen we daarop te horen waarop ze telkens een beweging uitvoert. Lijkt ze soms op een schermer, dan zie je niet veel later ze erg mannelijk korte, snelle bewegingen uitvoeren en ook dominantie uitstralen als was ze een toreador op haar kleine rechthoekige dansvlak dat van bovenuit met koud wit licht belicht wordt. Gruwez draagt een zwarte broek, wit hemd en zwart gelakte schoenen. Haar sokken zal ze halfweg tot aan haar knieën optrekken en ook haar linkervoet even kort intrekken tijdens een beweging waarbij ze lijkt te verwijzen naar Ierse tapdans.

Met Mockumentary of a contemporay saviour bewandelt Wim Vandekeybus het pad van science fiction, geloof, theater (er zit veel tekst in de voorstelling), komedie (in de titel zit het woord ‘de spot drijven’ en op weinig feiten beruste documentaire), dans en publieksinteractie (knippen met de vingers om zo het geluid van regen na te bootsen) in een en dezelfde voorstelling. Een niet voor de hand liggende mix die naarmate de productie die bijna twee uur duurt, vordert steeds meer onze aandacht weet te genieten. Niet in het minst komt dat door de zeer verdeelde reacties, van een Franstalige vrouw die 50-plus is naast ons die constant fulmineert, en verder door luidruchtig te geeuwen of te zuchten vooral haar ongenoegen uit. Als je dat als Antwerps criticus meemaakt, zo’n buur naast je hebben, haal je daar uiteraard het tegenovergestelde effect mee en geraak je hoe meer zij zucht en blaast geïnteresseerd in het stuk. Twee Engelstalige meisjes die dans studeren aan het Conservatorium giechelen halfweg de voorstelling. Ze waren net als wij een van de weinigen die kennelijk de humoristische laag van Vandekeybus’ jongste creatie ontdekt hadden. Dat die vrouw – ook al een midlifer – een boze blik naar hen wierp, bewijst vooral dat die laatste er geen hol van begrepen had. Hilarisch? En of!

Met Viktor van Tanztheater Wuppertal Pina Bausch kent deSingel haar eerste productie in de vernieuwde Rode Zaal. De werken aan de toneeltoren liepen vertraging op, onder andere omdat er asbest ontdekt werd, waardoor enkele producties verschoven moesten worden of geannuleerd dit seizoen. Niet zo voor het danstheater dat Pina Bausch in 1986 creëerde en anno 2017 nog erg actueel is. Zo zien we de verhouding tussen mannen en vrouwen uitgelicht wat in de #Metoo-nasleep nog steeds boeiend is om zien. Een vrouw stapt naar voor op het podium, vergroot haar boezem door die wat naar boven te pushen met de handen en stelt dan dat ze zin heeft in een serieus gesprek ... Om maar te zeggen dat er ook steeds vrouwen zijn geweest die hun vrouwelijkheid en hun troeven ingezet hebben om hogerop te geraken in het leven. Hoewel Viktor, waarin overigens erg vaak gerookt wordt, nog steeds enkele zeer knappe beelden oplevert, waaronder ook enkele absurde (Twee mannen wassen zich aan een waterfontein, hier gespeeld door een kleine vrouw die een fijn straaltje water uit haar mond spuit maar ook steeds voorzien moet worden van nieuw flessenwater in haar mond door diezelfde mannen. We zien tevens ook twee vrouwen simultaan aan de gymringen bengelen maar dan in een avondjurk wat ook een grappig beeld oplevert.), voelt die 31 jaar naar zijn creatie wel erg lang aan. Het eerste deel duurt immers 100 minuten, het tweede negentig. Vooral het tweede deel voegt eigenlijk nog weinig toe aan de danstaal, de woordenschat die al breed geëtaleerd wordt in het eerste. Het is dan ook vechten om niet te moeten geeuwen tussen tien uur en half twaalf ‘s avonds, en kennelijk zijn we lang niet de enigen.

Chiro of scouts. Zo zou de voorstelling Choco of kaas van LAP vzw ook kunnen heten. Want het spelplezier druipt er gewoon af bij Danaë Bosman en Dafne Maes die instonden voor het concept en de choreografie. Beide dansen de voorstelling ook, maar dat doen ze niet zonder eerst het publiek te betrekken. Choco of kaas start dan ook vanuit verbeelding en van daaruit tot een beweging komen die gaandeweg groeit. Dat Dafne en Danaë het publiek mee laten bewegen bij de start, is een ongeziene troef zodat het zelf eens aan den lijve ondervindt wat het is om op een podium te staan. Maar vooral, en dat is wellicht dé verdienste van de ganse voorstelling, ze zet aan om te ravotten, te spelen, en vertrekt van daaruit om tot een leuke dansvoorstelling te komen.

Met L’Oiseau de feu brengt Ballet Vlaanderen drie werken die in het teken staan van risico, spel, het kantelmoment. De avond opent met ‘L’oiseau de feu’ in een choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui op muziek van Igor Stravinsky live uitgevoerd door het Symfonisch Orkest van Opera Vlaanderen. Vervolgens horen we de muziek van Cliff Martinez op band voor de choreografie van Crystal Pites ‘Ten Duets on a theme of rescue’. De avond eindigt op muziek van Gavin Bryars uitgevoerd door HERMESensemble in een choreografie én lichtontwerp van Edouard Lock. Het is op zijn zachtst gezegd vreemd om vast te stellen dat de choreografie waarnaar het programma vernoemd is net de zwakste schakel vormt van de drie.