6 jaar staat The Book of Mormon, dat in NY 9 Tony Awards won, ondertussen onafgebroken geprogrammeerd op de West End en het moet gezegd: deze musical komedie heeft nog niets van haar scherpte en humor ingeboet. Een gouden trio lijkt Trey Parker, Matt Stone en Robert Lopez dus. Die eerste twee hebben al meer dan twintig seizoenen van South Park op hun palmares staan en maakten ook de films South Park: Bigger, Longer & Uncut en Team America: World Police. Lopez van zijn kant behoort tot het selecte groepje (15) creatievelingen die de 4 belangrijkste awards in de wacht sleepte: een Emmy, Grammy en Tony Award alsook een Oscar. Robert Lopez schreef de muziek voor Frozen en Coco en zit onder andere achter de wereldhit ‘Let it go’. Wie goed luistert naar ‘Sal Tlay Ka Siti’ (een verwijzing naar Salt Lake City) dat Nabulungi (heerlijk speels en naïef neergezet door Leanne Robinson) zingt, zal links en rechts ook ‘Let it go’-achtige melodieën horen. The Book of Mormon snijdt een breed scala aan stijlen overigens aan van het klassieke musicalnummer (‘I believe’, …) rock dat wat aanschurkt bij metal (‘Spooky Mormon Hell Dream’), de ballad (het erg dubbelzinnige ‘Baptize me’ dat eerder over ontmaagd worden gaat ‘Is het jouw eerste keer?’ dan over gedoopt worden), de song van de held (‘You and Me (But Mostly Me)’), de musical in de musical (‘Joseph Smith American Moses’), tapdans (‘Turn if off’), enz. Wie het niet met ons eens is, moet maar denken dat we maden in ons scrotum hebben: The Book of Mormon is véél beter dan The Lion King (waar het af en toe – terecht - de draak mee steekt).

“Laat het kind in jezelf wakker worden, zet je comfortabel in je stoeltje, geniet met volle teugen van de show en … geloof in elfjes.” Het zou de handleiding kunnen geweest zijn bij ’Neverland, the adventures of Peter Pan’. Deze nieuwste productie van Music Hall was immers de ideale voorstelling om met het hele gezin lekker een avondje ontspannend naar het theater te gaan. Het combineerde het klassieke verhaal van James Matthew Barrie met een sprookjesachtige decor van videoprojecties ontworpen door Dan Potra, mooie danschoreo’s van Martino Müller, acrobatie, magie en bekende liedjes als: ‘Our House’ van Madness, ‘One Day I’ll Fly Away’ van Randy Crawford, ‘Angels’ van Robbie Williams en ‘I am Sailing’ van Rod Stewart. Een internationale cast van 35 man bracht het verhaal van Peter Pan tot leven. En onze eigen Sofie De Schryver mocht ons als elfje Tinkelbel het kippenvelmoment van de avond bezorgen toen ze zwevend door de lucht ‘You Raise Me Up’ zong.

Soms wandel je een musical buiten en blijft een lied of een scène je nog dagen achtervolgen. Het slot van de gloednieuwe Vlaamse musical ‘Iedereen Beroemd’ bleef zo nog een hele tijd nazinderen in ons hoofd. Nieuwkomer in het genre Joke Emmers zong als kneusje Marva tijdens ‘Lucky Manuelo’ de ziel uit haar lijf en wist zo deze tragikomische voorstelling op een positieve noot te beëindigen. Met ‘Iedereen Beroemd’ bracht Judas TheaterProducties een theateraanpassing van de gelijknamige film. Oude rot in het vak Frank Van Laecke wist de filmtaal van Dominique Deruddere succesvol aan te passen voor de planken zonder al te veel af te wijken van het origineel scenario. Het resultaat was wel dat het tempo van deze productie erg traag lag. Jelle Cleymans mocht tekenen voor de liedjes en leverde speciaal voor deze musical een zestal nieuwe songs af die varieerden van een melancholisch ‘Oempalapapero Marva’ tot een heuse smartlap als ‘Als gij de zon zijt’. Sven De Ridder nam als Jean Vereecken de rol van de ietwat simpele vader voor zijn rekening die tegen beter weten in blijft geloven in het talent van zijn dochter Marva. De jarenlange ervaring bij het ‘Echt Antwaarps Teater’ kwamen voor het neerzetten van deze tragikomische rol goed van pas, maar voor de zang schoot hij wel wat te kort.

Arianator of niet, 13 de musical van The Singing Factory moét je gewoon gezien hebben. Met stip is dit de strafste, leukste, en beste productie met jongeren die dit voorjaar speelt. Vergeet de fletse en vaak erg flauwe Ketnetmusical waar Studio 100 mee achter zit, die al enkele edities na elkaar erin slaagt om brol te serveren, 13 de musical toont écht Vlaams talent in een wervelende productie in een regie van Wanne Synnave die je meezuigt in de wereld van pubers, hun angsten (hun imago!), verlangens (dé (eerste) tong(kus)!), stiekem naar een 16+ horrorfilm willen, een piercing, een push up bh willen, er heel wat voor over hebben om er toch maar bij te mogen horen, uitgesloten worden als freak, en de vele intriges en roddels die ze lanceren om diegene of datgene te bereiken wat op hun verlanglijstje staat. Wat deze productie bijzonder maakt, is dat er enkel jongeren op het podium staan die de voorstelling moeiteloos weten te dragen, vlekkeloos solo, in duet, trio zingen en ook meerstemmig (zo horen we bijvoorbeeld vier groepen tegelijkertijd in het ensemble) in combinatie met puik acteren en dansen. Voor de choreografieën tekende overigens niemand minder dan Matthew Michel. The Singing Factory toont hiermee dat het erg straffe Magdalena de musical geen toevalstreffer was. Integendeel, de organisatie bulkt van het talent, passie voor musical voor én achter de schermen.

Een doorgecomponeerde musical die soms wat operatesk aanvoelt die je tijd moet geven, zoals songs die niet vanaf het eerste gehoor meteen in je smaak vallen of een gerecht, dat is Caroline or change. Tony Kushner stond in voor de liedteksten en het boek, Jeanine Tesori voor de muziek die naar Motown refereert (Dreamgirls/The Supremes zijn nooit ver weg wanneer we de drie Radio’s – Dujonna Gift-Simms, Keisha Amponsa Banson en Tanisha Spring - aan het werk horen), blues, klezmer, gospel en folkmuziek. Vier jaar deden zij erover met de originele regisseur George C. Wolfe om deze productie in elkaar te steken. The Playhouse Theatre plaatst een erg budgetvriendelijk decor dat het appartement in twee kan delen, de deur met parlofoon links, de slaapkamer van Noah rechts die de sixties en Louisiana uitademen. Die breuk toont de kloof tussen hem en zijn stiefmoeder Rose die op het einde van de voorstelling gedicht wordt wanneer ze hem troost over zijn overleden moeder. Het verhaal is verder wat aan de zwakke kant en gaat over de slechte invloed – hebzucht – die geld kan hebben. Caroline werkt als zwarte meid bij de Gellmans en krijgt daar 30 dollar per week voor. Niet genoeg om haar drie kinderen, twee zonen en een dochter mee op te voeden die steeds meer van haar verlangen. Rose wil Noah een lesje leren en stelt dat Caroline het geld dat in zijn vuile was zit, mag houden. Later moedigt ze haar aan dat ook te doen bij de was van Stuart, haar man die ook klarinet speelt. Op een dag vindt Caroline 20 dollar in de broek van Noah. Dat geld kreeg ie van Mr. Stopnick (Teddy Kempner) tijdens de Chanoeka, een Joods feest. In de ruzie tussen Noah en Caroline die ontstaat vliegen de racistische opmerkingen in het rond zoals ‘And hell is where Jews go when they die.’