In Hoe te leven houden Herwig Ilegems en Johan Petit een verkiezing om de levenswijsheid der levenswijsheden te vinden die de kwaliteit van het leven verbetert. In drie rondes stellen zij elk een levenswijsheid voor waarrond ze een eigen verhaal weven. Nadat het publiek de twee, die elk twaalf minuten spreektijd krijgen, gehoord heeft, mag het stemmen. Aan publieksinteractie dus geen gebrek wat deze productie subsidies opgeleverd zou hebben. Zo blijven er drie levenswijsheden over die het opnemen tegen elkaar in de grote finale. Na de pauze is het de beurt aan drie toeschouwers die elk hun verhaal mogen koppelen aan een van de overgebleven levenswijsheden. Daarna volgt de ultieme stemronde en gaat iedereen naar huis met de wijsheid der levenswijsheden, nadat er zich een collectief progressief katholiek moment uit de jaren ’70 plaatsgevonden heeft in de zaal. Het publiek houdt dan de handen van elkaar vast, en spreekt vervolgens de woorden uit van wat dé levenswijsheid der levenswijsheden geworden is. Toen ik mijn rechterhand in die van de maatschappelijk programmatrice van de Roma mocht leggen, voelde ik niet alleen verbondenheid door mijn klamme handje stromen maar ook dat plots al mijn zonden vergeven waren.

Een universeel en tijdloos theaterconcert. Dat brengen Bruno Vanden Broecke en muziektheater De Kolonie met De woordenaar. Een voorstelling die haarfijn uitlegt hoe verschillend mannen (1 object in elk doosje) en vrouwen (alles is met elkaar verbonden aan een koord) in elkaar steken. Maar ook hoe vrouwen soms een bijzonder gebrek aan empathie aan de dag weten te leggen, door zich louter te focussen op de materiële gevolgen, eerder dan compassie te hebben met de man die iets bloederigs heeft meegemaakt. Of nog zoiets, hoe hoogbegaafde vrouwen een antwoord blijken te moeten geven op een vraag die nooit gesteld is ...

‘Deze voorstelling is 16 + en bevat: grof taalgebruik, gewelddadige beelden, seksueel getinte scènes en een scène over verkrachting’ lezen we op de website van Zomer van Antwerpen onder de promotekst van Bite me, de jongste voorstelling van herman. Wij gingen er dus naartoe na een licht avondmaal vermits we dachten dat we met een stevige stomp in onze maag na anderhalf uur de Dambruggestraat zouden verlaten. Niets is echter minder waar. Bite me is behoorlijk licht en zelfs frivool bij momenten. Zeker, er zitten enkele pittige, vinnige scènes in. Maar het over the top vampieren(bloed)-gevoel meets de al even over the top queercultuur overheerst in het eindsentiment.

‘Voel jij je niet lekker?’ – ‘Ik voel me heel lekker’ en ‘Boswachter, wat doet u nu?’ Het zijn maar enkele zinnen uit het script van Roodhapje van Theater Froe Froe die aantonen dat het Antwerpse poppentheatergezelschap weer een heerlijk dubbelzinnige voorstelling gemaakt heeft rond het sprookje van Roodkapje. Een productie die prima live muziek die Lili Grace speciaal componeerde voor deze show combineert met heerlijke en vooral coole handen- en armenchoreo’s van Danaé Bosman, fijn poppenspel en een leuk verhaal waar Froe Froe een eigen twist aan geeft … Het zijn de ideale ingrediënten voor een uurtje fun, al sputtert de motor wel even rond de immer moeilijke vijvenveertigste minuut om de aandacht van de kids te behouden.

Het niveau van een middelmatig stuk dat bijna twee uur duurt optrekken. Dat doet Dagmar Dierick, de Vlaamse Adèle Exarchopoulos, in Leocadia van Jean Anouilh. Dierick speelt met zo’n zinnelijke naturel die prikkelt dat mocht ze ooit het saaiste stuk ooit moeten brengen op toneel, we nog steeds aan haar lippen zouden hangen. Die licht doorrookte wat hese stem van haar ... De explosieve kracht die ze zet op enkele stemhebbende medeklinkers … Dierick bevestigt andermaal in het Middelheimpark wat wij vorig jaar tijdens Komedie der Verleiding al aanvoelden: ze heeft alles in huis, spontaniteit, jeugdigheid, joie de vivre, mysterie en charisma om het te maken als actrice.