De jongste bovennatuurlijke horrorfilm die in de zalen te zien is, is die van Lee Cronin die Evil dead rise schreef en regisseerde.

Lag het aan ons dat we moeilijk de drukke werkweek achter ons konden laten? Of schort er gewoon iets met de expositie van Black lotus, de prent die Tad Daggerhart schreef en Todor Chapkanov regisseerde? Of komt het door de city marketing en product placement scènes die ons zeker in het begin van de film té opvallend leken? Feit is dat Black lotus vooral in het begin qua storytelling warrig overkomt en coherentie mist. Gelukkig stellen we halfweg wel een opmerkelijke verbetering vast zodat ie toch nog min of meer de moeite bleek om uit te zitten.

‘Vuile rat. Verrader.’ Het zijn de woorden die met graffiti zijn aangebracht op de muur van het huis waar de elfjarige Hamoudi woont. Dat huis wordt met molotovcocktails in brand gestoken terwijl de jongen nog maar net aan het revalideren is van een zelfmoordaanslag waarbij hij een deel van zijn been verloor. De fan van Messi die kapitein was van de voetballertjes op een open terrein in Bagdad, ziet zijn droom om ooit een even groot voetballer te worden als zijn idool plots in duigen vallen. Maar in het ziekenhuis heeft een man die zijn arm verloor hem (valse) hoop gegeven. Dat been groeit wel terug aan, zegt ie hem daaraan toevoegend dat ie zelf voor de tweede keer in het ziekenhuis ligt. De vorige keer was zijn linkerarm ook voor een groot stuk af maar wel terug aangegroeid. Nu is het weer zo ver, maar hij is ook nu weer al voor de helft terug gegroeid, weet ie.

Gewone film. Buitengewone acteerprestatie van een alweer verbluffende Emma Mackey (o.a. Sex Education, Eiffel, Death on the Nile en deze zomer ook een rolletje in Barbie) geregisseerd door Frances O’Connor. Dat vat Emily, het Britse biografische drama naar het leven van Emily Brönte het best van al samen. Mackey won wat ons betreft terecht de BAFTA Rising Star Award voor haar rol.

De allereerste Indiase film ooit die filmnews.be recenseert. Dat vraagt om een woordje uitleg. Op 2 april willen we de trein nemen van Amsterdam waar we Bloedbruiloft zagen richting Brussel. U leest het goed: wij verplaatsen ons op een zo duurzaam mogelijke manier. Probleem: onze trein is geannuleerd. Dus nemen we er een naar Rotterdam en vervolgens een naar Breda onder het motto zo zuidelijk mogelijk geraken in Nederland. In Breda blijkt een drieëntwintigjarige vrouw met Indiase roots in dezelfde situatie als ons te verkeren. We beslissen last minute om mee te gaan en haar alternatieve route via Roosendaal te volgen. In de trein praten we o.a. over macro-economie, over de diamantsector, over Dubai, over Bollywood en de Indiase film. Dat ik RRR moet zien en Pathaan onder andere klinkt het. Wat opvalt is de content die zij (o.a. via streamingdiensten) consumeert veel breder gaat, en haar wereld dus veel ruimer is dan de mijne. Plots komt het in me op dat het me al een tijdje opvalt dat Kinepolis Antwerpen Indiase films programmeert wat aantoont dat er een markt voor is. Ze moedigt me aan om er een te checken want het beeld dat een prent als Slumdog Millionaire gecreëerd heeft over India en films over India mag ook genuanceerd, vindt ze. Zo kom ik bij deze titel: Gumraah, een remake in het Hindi van de Indiase film Thadam uit 2019 waarin Tamil gesproken werd, met Aditya Roy Kapur in een dubbelrol.