Bestaat er een feministische musical die voor gelijkheid van man en vrouw is, een pleidooi houdt om de loonongelijkheid aan te pakken (nog steeds verdienen mannen meer wanneer ze dezelfde job uitoefenen dan vrouwen), en zich duidelijk anti seksisme profileert? Jawel, Dolly Partons (muziek en tekst) en Patricia Resnicks (boek) 9 to 5 de musical draagt helemaal die principes uit. Tien jaar nadat de productie het levenslicht zag op Broadway, is deze feel good musical die gebaseerd is op de gelijknamige film uit 1980 nog steeds brandend actueel. Violet mag dan wel stellen dat ‘over 10 jaar loongelijkheid de normaalste zaak van de wereld zal zijn’, in de feiten is dat alvast niet gebeurd. Kop van jut in deze productie is de bedrijfsleider Franklin Hart Jr. (Brian Conley) van Consolidated Industries waar onder andere Violet Newstead (Caroline Sheen), Judy Bernly (Amber Davies), Doralee Rhodes (Natalie McQueen) en Jenny Legg (Roz Keith) voor werken. ‘Hij is zoals God. Niemand heeft ‘m ooit gezien.’ klinkt het over Franklin. Verder wordt ook de managementcultuur aangeklaagd van mannen die uiteindelijk ver verwijderd zijn van het dagelijks werk, eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn en er dure hobbies zoals golfen op nahouden. Bazen die je dus nauwelijks ziet maar wel met de pluimen gaan lopen, tot zelfs zaken claimen voor het werk dat hun medewerkers geleverd hebben terwijl hun eigen bijdrage nul of verwaarloosbaar is.  

6 jaar staat The Book of Mormon, dat in NY 9 Tony Awards won, ondertussen onafgebroken geprogrammeerd op de West End en het moet gezegd: deze musical komedie heeft nog niets van haar scherpte en humor ingeboet. Een gouden trio lijkt Trey Parker, Matt Stone en Robert Lopez dus. Die eerste twee hebben al meer dan twintig seizoenen van South Park op hun palmares staan en maakten ook de films South Park: Bigger, Longer & Uncut en Team America: World Police. Lopez van zijn kant behoort tot het selecte groepje (15) creatievelingen die de 4 belangrijkste awards in de wacht sleepte: een Emmy, Grammy en Tony Award alsook een Oscar. Robert Lopez schreef de muziek voor Frozen en Coco en zit onder andere achter de wereldhit ‘Let it go’. Wie goed luistert naar ‘Sal Tlay Ka Siti’ (een verwijzing naar Salt Lake City) dat Nabulungi (heerlijk speels en naïef neergezet door Leanne Robinson) zingt, zal links en rechts ook ‘Let it go’-achtige melodieën horen. The Book of Mormon snijdt een breed scala aan stijlen overigens aan van het klassieke musicalnummer (‘I believe’, …) rock dat wat aanschurkt bij metal (‘Spooky Mormon Hell Dream’), de ballad (het erg dubbelzinnige ‘Baptize me’ dat eerder over ontmaagd worden gaat ‘Is het jouw eerste keer?’ dan over gedoopt worden), de song van de held (‘You and Me (But Mostly Me)’), de musical in de musical (‘Joseph Smith American Moses’), tapdans (‘Turn if off’), enz. Wie het niet met ons eens is, moet maar denken dat we maden in ons scrotum hebben: The Book of Mormon is véél beter dan The Lion King (waar het af en toe – terecht - de draak mee steekt).

“Laat het kind in jezelf wakker worden, zet je comfortabel in je stoeltje, geniet met volle teugen van de show en … geloof in elfjes.” Het zou de handleiding kunnen geweest zijn bij ’Neverland, the adventures of Peter Pan’. Deze nieuwste productie van Music Hall was immers de ideale voorstelling om met het hele gezin lekker een avondje ontspannend naar het theater te gaan. Het combineerde het klassieke verhaal van James Matthew Barrie met een sprookjesachtige decor van videoprojecties ontworpen door Dan Potra, mooie danschoreo’s van Martino Müller, acrobatie, magie en bekende liedjes als: ‘Our House’ van Madness, ‘One Day I’ll Fly Away’ van Randy Crawford, ‘Angels’ van Robbie Williams en ‘I am Sailing’ van Rod Stewart. Een internationale cast van 35 man bracht het verhaal van Peter Pan tot leven. En onze eigen Sofie De Schryver mocht ons als elfje Tinkelbel het kippenvelmoment van de avond bezorgen toen ze zwevend door de lucht ‘You Raise Me Up’ zong.

Soms wandel je een musical buiten en blijft een lied of een scène je nog dagen achtervolgen. Het slot van de gloednieuwe Vlaamse musical ‘Iedereen Beroemd’ bleef zo nog een hele tijd nazinderen in ons hoofd. Nieuwkomer in het genre Joke Emmers zong als kneusje Marva tijdens ‘Lucky Manuelo’ de ziel uit haar lijf en wist zo deze tragikomische voorstelling op een positieve noot te beëindigen. Met ‘Iedereen Beroemd’ bracht Judas TheaterProducties een theateraanpassing van de gelijknamige film. Oude rot in het vak Frank Van Laecke wist de filmtaal van Dominique Deruddere succesvol aan te passen voor de planken zonder al te veel af te wijken van het origineel scenario. Het resultaat was wel dat het tempo van deze productie erg traag lag. Jelle Cleymans mocht tekenen voor de liedjes en leverde speciaal voor deze musical een zestal nieuwe songs af die varieerden van een melancholisch ‘Oempalapapero Marva’ tot een heuse smartlap als ‘Als gij de zon zijt’. Sven De Ridder nam als Jean Vereecken de rol van de ietwat simpele vader voor zijn rekening die tegen beter weten in blijft geloven in het talent van zijn dochter Marva. De jarenlange ervaring bij het ‘Echt Antwaarps Teater’ kwamen voor het neerzetten van deze tragikomische rol goed van pas, maar voor de zang schoot hij wel wat te kort.

Arianator of niet, 13 de musical van The Singing Factory moét je gewoon gezien hebben. Met stip is dit de strafste, leukste, en beste productie met jongeren die dit voorjaar speelt. Vergeet de fletse en vaak erg flauwe Ketnetmusical waar Studio 100 mee achter zit, die al enkele edities na elkaar erin slaagt om brol te serveren, 13 de musical toont écht Vlaams talent in een wervelende productie in een regie van Wanne Synnave die je meezuigt in de wereld van pubers, hun angsten (hun imago!), verlangens (dé (eerste) tong(kus)!), stiekem naar een 16+ horrorfilm willen, een piercing, een push up bh willen, er heel wat voor over hebben om er toch maar bij te mogen horen, uitgesloten worden als freak, en de vele intriges en roddels die ze lanceren om diegene of datgene te bereiken wat op hun verlanglijstje staat. Wat deze productie bijzonder maakt, is dat er enkel jongeren op het podium staan die de voorstelling moeiteloos weten te dragen, vlekkeloos solo, in duet, trio zingen en ook meerstemmig (zo horen we bijvoorbeeld vier groepen tegelijkertijd in het ensemble) in combinatie met puik acteren en dansen. Voor de choreografieën tekende overigens niemand minder dan Matthew Michel. The Singing Factory toont hiermee dat het erg straffe Magdalena de musical geen toevalstreffer was. Integendeel, de organisatie bulkt van het talent, passie voor musical voor én achter de schermen.