Wat te doen als je 35 bent, je biologische klok hoort tikken, en rondom je iedereen gesetteld lijkt te geraken behalve jezelf? Je hebt een goede baan, je hebt carrière gemaakt, maar die ene, de ware om je gezelschap te houden, heeft zich kennelijk (nog) niet aangeboden. Het is het thema van het 49-jarige Company van Stephen Sondheim (tekst en muziek) en George Furth (boek) dat nu een revival kent in Londen dankzij de regie van Marianne Elliott (o.a. gekend om haar regies van War Horse en The Curious Incident of the Dog in the Night-Time. Terwijl het originele werk de seksuele revolutie uit de seventies bekritiseerde, houdt Elliott nu het publiek een spiegel over relaties voor. Ironie, cynisme en sarcasme zijn dus niet ver weg in deze scherpe humoristische musical.

The Band is een heerlijke feelgood jukeboxmusical met de hits van Take That. Een erg herkenbare voorstelling voor al wie jong was in de nineties zoals wij. Wellicht daarom ook dat we het maar liefst twee keer, tijdens ‘Back for good’ en ‘Rule the world’ niet droog hielden. Net als die andere hitmusical Mamma Mia! met songs uit de ABBA-catalogus is ook dit verhaal flinterdun, en heeft het meer weg van een soap. Maar dan wel een goeie, in die zin dat je je in geen tijd je herkent in de tienermeisjes Zoë (Lauren Jacobs), Heather (Katy Clayton), Debbie (Rachelle Diedericks), Rachel (Faye Christall) en Claire (Sarah Kate Howarth) die ‘hun maagdelijkheid verliezen’ wanneer ze alle vijf stapelverliefd worden op de boys van The Band. Dat levert een heerlijk ’Relight my fire’ op dat de jongedames op de bus zingen. ‘Wat we gemeen hebben met de maagd Maria is dat ook wij ontmaagd werden zonder contact te hebben. Het verschil? Bij haar ging het om 1 man, bij ons om 5.’

Dit jaar kan je niet naast The Lion King kijken. Deze zomer brengt Disney immers de live action-adaptatie naar het grote scherm terwijl Dumbo en Aladdin het pad ervoor moeten effenen. De musical in Londen viert zijn twintigste verjaardag op 19 oktober 2019. Het zal dan exact twintig jaar geleden zijn dat de voorstelling voor het eerst speelde in het Lyceum Theatre. De basis, de muziek van Tim Rice en Elton John, die voor de tekenfilm werkten, is dan ook erg sterk naast het verhaal over democratie vs. dictatuur, over moedig zijn wanneer het echt moet en het gevaar niet opzoeken. Hans Zimmer, Julie Taymor, Jay Rifkin, Mark Mancina en Lebo M zorgden voor extra muziek en teksten. Het geheel heeft bij momenten meer weg van een dans/balletvoorstelling – Zazu (Gary Jordan) knipoogt daar ook even naar door het deuntje van Het Zwanenmeer te fluiten. Dat maakt het best wel lastig om op zondagmiddag tussen een storend popcorn etend publiek te zitten wat de kleine maar bloedmooie scènes soms ondergraaft. Op Scar (Mark McGee) en Shenzi (Dominique Planter) na zagen we overigens de first cast aan het werk. Eerlijk? Die understudies waren verdomd goed en zaten duidelijk erg goed in hun rol. Zo bracht McGee een heerlijke versie van ‘Be prepared’ die voldoende soft was om de allerjongsten geen nachtmerries te bezorgen.

Een gedeeltelijke staande ovatie ontving Hadestown in het Olivier Theatre van The National Theatre. En te horen aan het luide gejoel achteraf lijkt het erop dat The National Theatre een nieuwe potentiële hit te pakken heeft met deze productie die zich liet inspireren op het folkopera album van Anaïs Mitchell uit 2010. Hadestown vertelt het verhaal van Eurydice en Orpheus dat gebaseerd is op de Griekse mythe (waarvan al sinds 1762 een opera bestaat van Gluck en nu dus ook een musical van Mitchell). Eurydice (een verrukkelijke Eva Noblezada die erg fris speelt en over een knap stemtimbre beschikt dat ons in de diepte erg weet te overtuigen zoals in het duet ‘All I’ve ever known’ dat onder andere begeleid wordt door akoestische gitaar en pizzicatospel op viool, cello en contrabas) verkoopt haar ziel aan de duivel, Hades (ontzettend straffe rol voor Patrick Page die de Nick Cave/Leonard Cohen in hem mag boven halen in onder andere ‘Hey little songbird’ met de geweldige lyrics ‘You’d shine like a diamond down in the mine and the choice is yours if you’re willing to choose. Seeing as you’ve got nothing to lose and I could use a canary.’ en ‘Why we build te wall’ waarbij angst bezongen wordt om bezit te verliezen.) Page mag lekker vaak zijn songs in parlando brengen, soms schurkend aan over the top/overacting door de heel lage regionen van zijn stemregister op te zoeken. Over vrouwen zing ie in Chant II tegen Orpheus: ‘Women are as slick as eels. Women, quicker than the asp always slipping from your grasp. Take it from a man no longer young. If you want to hold a woman, son. Hang a chain around her throat made of many carat gold.’

The Christmas Show is al enkele jaren een traditie in Nederland en nu wordt daar ook aan gewerkt in Vlaanderen. De allereerste editie, Merksemnaar Mark Tijsmans stond in voor regie en script, was dan ook een feit in de Lotto Arena en volgend jaar komt deze kerstshow alvast opnieuw naar de Lotto Arena. Het concept: een aantal Vlaamse artiesten zingen bekende kerstliedjes, solo, in duet of met z’n allen om zo de kerstsfeer bij het publiek (en de kijkers van atv op kerstdag) aan te wakkeren. Een verhaaltje wordt tussen de songs geweven dat uiteindelijk tot de intrede van niemand minder dan de kerstman leidt. Deze keer ging het verhaal over Claus Strofobi, gespeeld door Ludo Hellinx. Hij steelt de slee van de kerstman omdat ie niet houdt van Kerstmis (simpelweg omdat ie eenzaam is). Hij zet iedereen op het verkeerde been met pakjes waarin rijmpjes zitten die niet af zijn zodat ze reizen naar onder andere New York, Londen, Parijs en Rio. Claus zal kerst uiteindelijk leren appreciëren wanneer ie de liefde ontdekt in de oma van Katootje (Goele De Raedt). Die laatste is nochtans hevige fan van Polle Pap, Paul Michiels, die ze de ganse tijd zit te zoeken. Maar uiteindelijk kiest ze voor Claus. De secret santa op het einde dit jaar was niemand minder dan Bart De Wever die de loftrompet stak over de bescheidenheid van de Antwerpenaar. De kerstman zei dat ie het liefst van al naar Antwerpen komt omdat daar de beste kinderen, papa’s en mama’s wonen, de beste burge… kerstman ook en er de beste kerstshow te zien is. Qua bescheidenheid kan dat alvast tellen. Geen idee of de burgervader de ganse show gezien heeft, feit is dat ie vooral dezelfde partijkaart heeft als de regisseur van de show en dus extra lief was. Wij zagen immers nog wel wat verbeterpuntjes.