Voor de allerlaatste keer stond The Clement Peerens Explosition op Linkerwoofer, het beste festival ter wereld volgens de Clement. En de Clement kan het weten want die heeft al op alle podia gestaan die je je maar kan inbeelden. Het nieuws dat ie de gitaar op het einde van het jaar definitief aan de haak hangt, kwam dan ook niet als een verrassing voor ons. Als je alles al gedaan hebt in je muzikale leven, je vaststelt dat het al die jaren eenzaam aan de top is vermits geen enkele band of artiest maar aan je hielen komt qua niveau, dan moet je die prutsers een kans geven, door een stap opzij te zetten. De Clement is dus een altruïst, die denkt aan zijn medemens. Dat ie diversiteit hoog in het vaandel draagt, bewijst ie al jaren met zijn bandleden: Aertbeliën Sylvain die duidelijk behoorlijk wat coronakilo’s is aangekomen en het ‘hoogbegaafde Disneyfiguurtje’ Lady Dave die zoals steeds er lekker strak uit zag net zoals ze haar drums bespeelde. Als er al een toekomst is voor de Vlaamse showbizz dan ligt die volledig in handen van Lady Dave.

‘Ik heb CAMILLE gezien!’ klinkt het uit de mond van een kleuter wanneer die door de bashes van de hekken gekeken heeft, los door de backstage van Feesten in het Stadspark. Dat is al meteen de verrassing van de middag voor ons, dat het vooral ouders zijn die met hun bijzonder kleine kinderen naar het optreden zijn afgezakt. CAMILLE blijkt dus een véél jongere doelgroep aan te boren dan wij dachten of verwachtten, namelijk dezelfde als K3. Toen het iets na vijven was en de artieste nog tot tien na vijf op zich liet wachten, konden we de kids ook niet goed verstaan: riepen ze nu CAMILLE of K3?

Tegenwoordig moet je veel geld neertellen om ’s middags een artiest te zien soundchecken. Zeker bij internationale artiesten. Als je dat wil meemaken, dan moet je al meteen kiezen voor een of ander overprijsd vip-pakket bij de Live Nations en Greenhouse Talents van deze wereld. Dat het ook véél democratischer kan, bewijst Linkerwoofer dit weekend. Daar zagen we onder andere niemand minder dan Mauro Pawlowski zijn eigen stagehand spelen en kabeltjes insteken voor hij aan zijn set kon beginnen. En ook Ruben Block konden we minutenlang voor hij aan zijn optreden begon zien soundchecken, afspraken maken met de mengtafel, zijn gitaren stemmen, enzovoort. Om maar te zeggen dat alles wat die heren die middag zouden doen op de Linkeroever volledig live zou zijn.

Eenvoudigweg de beste. Dat is Sandra Kim, met stip. De enige winnares van het Eurovisiesongfestival voor ons land kwam voor het eerst in haar carrière naar Kapellen en ging net als haar passage in het eerste seizoen van The Masked Singer voor niets minder dan de triomf. Kapellen at uit haar hand, stelde vast dat de artieste die in oktober 50 wordt, bijzonder goed bij stem was en moeiteloos haar hoge vocale uithalen wist te plaatsen. Niet zelden legde ze het niveau voor zichzelf nog een tikkeltje hoger door haar noten bijkomend te versieren. Haar frasering, de emotie waarop ze elke song bracht benaderde de perfectie. Een weergaloos concert werd het dus dat ze gaf op de eerste avond van Parkies. De enige bemerkingen die we hebben is dat Shallow, een duet met haar toetsenist Sven Van den Wyngaert niet helemaal overkwam omdat de muzikant achter zijn synths bleef staan om wanneer het haar beurt was om te zingen haar ook nog te begeleiden op de toetsen. La Grenade, het tweede nummer in het tweede deel kent dan wel een leuke discobeat, de song is ons en wij vermoeden bij uitbreiding het ganse Vlaamse publiek, totaal onbekend. Sandra Kim zou kunnen overwegen om dat nummer te schrappen en het reservenummer ‘Highway to hell’ in dat deel bijvoorbeeld na River deep, mountain high in de plaats in te zetten.

Een virtueel optreden dat het midden houdt tussen een lichtshow, een Screen X-bioscoopervaring en een concert. Dat biedt ABBA Voyage aan in de daarvoor speciaal opgetrokken tijdelijke ABBA Arena in Londen (waarin heel wat hout verwerkt is, en de foyer in openlucht maar wel overdekt is, wat ons vragen doet stellen hoe de ervaring in de winter zal zijn). Een anderhalf uur durende overrompelende ervaring, waarin de beats aan een gigantisch hoog volume de concertzaal ingepompt worden. De show zelf is gedeeltelijk on tape (de stemmen van ABBA), maar de uitstekende band speelt wél live. Helaas weet het concept niet altijd goed kiezen wat het nu wil. Trekt ze de filmische kaart dan zakt de sfeer in, zien we de avatars alsof ze live op het podium, langs zij belicht, optreden met aan de beide kanten van de zaal de bandleden in het groot geprojecteerd alsof het om een écht concert zou gaan, dan gaat het publiek wél loos.