Met Rule of three ging de jongste dansvoorstelling van Jan Martens in première in deSingel. In deze productie verwijst de maker naar de constante nieuwsstroom die binnenloopt via social media waarbij fait divers even groot gebracht worden als wereldnieuws, en kunst en kitsch hand in hand gaan. Dat en het feit dat we zo veel impulsen op ons afgevuurd krijgen dagelijks, en vaak jongeren het moeilijk hebben om zich lange tijd te concentreren op hetzelfde, bracht hem tot een zeer eclectische voorstelling met verschillende korte scènes die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben maar toch een verband met elkaar lijken te hebben. Martens kiest om zijn dansers Steven Michel, Julien Josse samen met de Britse Courtney May Robertson, tevens de enige vrouw op het podium, vooral strakke, hoekige bewegingen te laten uitvoeren. De driehoek (vanuit de nok wordt het podium zo belicht) staat centraal die ook symbool lijkt te staan voor de verhouding tussen de drie. De Amerikaanse producer en drummer NAH voorziet het geheel van live punk en noise als je wil waarbij hij de poëzie van de rauwe, de onvolmaakte mens die Martens graag toont, mee ondersteunt.

Met ‘Mitten wir im Leben sind’, en verwijzing naar een middeleeuwse hymne die Luther vertaalde naar het Latijn en tevens op de grafsteen van Pina Bausch te lezen is, op de 6 cellosuiten van Bach tekent de 57-jarige Anne Teresa De Keersmaeker samen met cellist Jean-Guihen Queyras een opvallende voorstelling af die naar ons aanvoelen ook verwijst naar de midlife. Wat wellicht het meest verrast, is het frisse karakter, het speelse, de joie de vivre die in elk van de zes choreografieën steekt. Denken we maar aan de sprongetjes (al dan niet met het rechterbeen ingetrokken) vooruit in de richting van de achterwand van het toneel. Zeker, de analyse van het werk van Bach voerde ze keurig uit en laat ze als een symbiose samensmelten met haar danstaal. Een lijn, twee parallelle lijnen, een driehoek (in suite 3), vierkant (in suite 4), cirkel (in suite 5) en rechthoek (in suite 6) toont ze wanneer ze nonverbaal elk hoofdstuk aankondigt. Maar daarnaast speelt De Keersmaeker ook met subtiele humor. Zo draagt ze een bruin vintage truitje bij de start die wat doet denken aan een bommatrui, gooit ze die verderop de voorstelling tijdens de tweede cellosuite van zich af, en zien we haar helemaal op het einde van de voorstelling een oude vrouw spelen, krom, slecht te been, en met handen die wat verwrongen staan naar de aarde gericht. Daartegenover staat het jonge meisje dat steeds aan de linkerkant van de bühne afgaat en naar links en rechts huppelt alsof ze op de speelplaats van de lagere school zit op het einde van de vijfde cellosuite bijvoorbeeld.

Samen met vier andere dansers, waaronder 1 vrouw: Inga Huld Hakonardottir, creëerde choreograaf Salva Sanchis ‘Radical Light’. Het moet gezegd, de muziek die van de hand is van Discodesafinado (het dj duo Joris Vermeiren en Senjan Jansen) is erg boeiend. Begint die aanvankelijk nog ambient – net zoals het zeer repetitieve wachtdeuntje voor het optreden van Coldplay in Brussel deze zomer startte overigens – dan voegt die geleidelijk aan percussieve elementen en bleeps toe (onder andere van achteraan het podium). ‘Radical Light’ wordt op die manier begeleid door minimal techno en experimentele electro. De choreografie baadt dan weer in spontane bewegingen waarbij de ledematen eerder het hoofd lijken aan te sturen dan omgekeerd maar naarmate het tempo opgedreven wordt en de voorstelling vordert, blijkt dat schijn bedriegt.

Met Assortimens brengt keski.e.space een dansvoorstelling in het containerpark van Berchem, op een boogscheut van het lokale treinstation. Voor groepen van bijna 50 man wordt de voorstelling gebracht. En die groep wordt nog eens opgedeeld in twee: het KGA (Klein Gevaarlijk Afval) en de Kringloopwinkel. Hoewel de dansvoorstelling enkele goeie ideeën bevat, voelt ze te fragmentarisch aan en blijkt bijna het grootste deel te steken in soms (on)nodige verplaatsingen waardoor het geheel erg geforceerd overkomt.

Met ‘Hope’ sluit Ballet Vlaanderen seizoen 2016-2017 af. Drie producties toont het, twee donkere (‘Café Müller’ van Pina Bausch en ‘Chronicle’ van Martha Graham), met eerder negatieve inslag en een nieuwe productie die een lichtpuntje moet zijn in de duisternis (‘Ecdysis’ van Annabelle Lopez Ochoa). Letterlijk ook: want Ochoa kiest ervoor om in haar choreografie die verwijst naar vervellen, de dansers zich te laten richten naar 1 gloeilamp, naar de hemel, om de oplossing te vinden voor de vele uitdagingen waar de wereld tegenwoordig mee geconfronteerd wordt. ‘Chronicle’ ging – geheel terecht overigens – met het sterkste applaus lopen.