Maar liefst twee immersieve ervaringen rond Frida Kahlo zijn er deze week geopend in Brussel. Allebei stellen ze dat ze geautoriseerd zijn. Feit is dat er slechts één werken projecteert van de Mexicaanse kunstenares, en dat is ‘Viva Frida Kahlo Immersive Experience’  in Viage Theatre. Die in de Horta gallerij (‘Frida Kahlo - Het leven van een icoon’ ★★) moet het stellen met foto’s waarop Kahlo te zien is, het creëren van de sfeer uit de tijd (1907-1954) waarin ze leefde en de locaties waar ze verbleef (Mexico, de VS, en haar expo in Parijs op uitnodiging van Marcel Duchamp). Je zou kunnen stellen dat de twee expo’s elkaar aanvullen, dat is zo, maar eerder in beperkte mate want ook de immersieve ervaring in de Viage projecteert enkele zwart-witfoto’s uit het leven van de kunstenares. Die is dan ook ontegensprekelijk de betere van de twee hoewel die in de Horta gallerij meer tekst en uitleg geeft (maar toch ook sommige onderwerpen niet of nauwelijks belicht).

20 jaar na De man die zijn haar kort liet knippen, presenteert de HOE met De nieuwe man een vervolg. Het gezelschap creëert zo een serie, of een soap als je wil, rond hoe het een vijfde van een eeuw later gaat met Peter en Natali. Hij was de liefde van haar leven, maar het werd niets. Ze babbelden de hele tijd met elkaar uit angst om wat ze niet zeiden, waarbij het risico er steeds was dat ze te hard van stapel liepen in hun enthousiasme om iets verkeerd te zeggen. ‘Ik ben elke dag met u bezig geweest. Ik heb elke dag aan u gedacht, Peter’ klinkt het uit haar mond. Later beamen ze ‘Het was verschrikkelijk. Het was té. Het was vernietigend.’

Josse De Pauw is 70. Een halve eeuw staat ie ondertussen op de planken. En in de jongste muziektheatervoorstelling waarmee hij in de KVS in première ging, Rhapsody, demonstreert ie nogmaals wat voor een begenadigd verteller hij is. De acteur ging de mosterd halen bij de televisieserie ‘Van de schoonheid en de troost’ van Wim Kayzer. Die sprak daarvoor met Jane Goodall, George Steiner, J.M. Coetzee, Karel Appel en Edward Witten. Hun gedachtenstroom laat De Pauw horen alsof ze ter plaatste ontstaat. Vanuit een bijna zelfde organische impulsiviteit horen we de cello, viool, (bas)klarinet, trombone en percussie vanuit schurend, metaalachtig klinkende atonale noise de weg vinden naar de schoonheid, de orde, de harmonie om op het einde tijdens de tekst van Witten, die gaat over de snaartheorie, wanneer De Pauw het heeft over verwondering, die even via het klein klokkenspel te staven.

Wat was de laatste theatervoorstelling tijdens corona waarbij je een mondmasker droeg? Het antwoord voor ons is Tattarrattat! van Frieda en Theater FroeFroe. In de voorstelling voor 3- plussers die verwijst naar de langste palindroom in de Oxford English Dictionary, een woord dat James Joyce gebruikte in ‘Ulysses’ (1922), gaan de acteurs en actrices aan de slag met balken en planken, resthout van meubelmakerij huis Mortier, om de allerjongsten het verschil tussen abstract en concreet te tonen. Maar ook vooral tussen voorkant, achterkant, zijkant, andere zijkant, bovenkant, onderkant, kort, lang, breed, smal, recht, schuin, alleen, samen, 1,2,3,4 en 5, erbij horen of uitgesloten worden en zien we het drukke bestaan van nu uitgebeeld wanneer de cast door elkaar wandelt met een houten plankje tegen hun oor die een smartphone symboliseert of zien we een fotoshoot gehouden worden voor een camera uit hout. Tattarrattat! caterogiseert, classificeert en ordent dus onder andere. Voor kinderen is dat best belangrijk en educatief. Maar er zit ook een scène in de voorstelling met een actrice die haar voorkant toont, vervolgens achterkant, zijkanten, bovenkant en onderkant die haar objectiveert. ‘Wokers won’t like’ schreven we in onze notities.

Wanneer je een jonge, zwarte vrouw bent in een overwegend witte samenleving, kent het leven heel wat ‘uitdagingen’ die voor de witte, geprivilegieerde jongen uit diezelfde samenleving amper te bevatten zijn. Met ‘Us, (k)now’ wil theatermaakster Dalilla Hermans ons meenemen in de leefwereld van die nieuwe generatie opgroeiende, zwarte vrouwen en ons vanuit die binnenkant laten kijken naar onze maatschappij. Daarom trok ze tijdens de ‘paaspauze’ van 2021 met een groep zwarte meisjes op ‘bosklassen afrostijl’. Aan de hand van dagboekfragmenten, citaten van rolmodellen, videofragmenten en beelden uit de dagboekkamer neemt de voorstelling ‘Us, (k)now’ je mee naar de ervaringen van die week. En daar zit meteen ook de zwakte van de voorstelling. Als publiek heb je al te vaak het gevoel dat je aan het kijken bent naar de kampvideo van een groep jongeren die een gemeenschappelijke vakantie-ervaring delen. De boodschap die achter en in de voorstelling steekt, wordt te vaak ondergesneeuwd door fragmenten die minder relevant zijn of nogal onhandig gefilmd en gemonteerd zijn.