Een masterclass acteren en dan niet in het minst als het gaat over gezichtsexpressie. Dat levert een alweer ronduit fenomenale Willem Dafoe af in Inside. Ben Hopkins schreef het scenario. De film werd geregisseerd door Vasilis Katsoupis en onze Gene Bervoets speelt er een kleine rol in. Hij is er trouwens samen met Dafoe in te zien in sommige scènes. En of dat geweldig straffe cinema oplevert!

Air, de biografische film die Alex Convery schreef en Ben Affleck regisseerde, heeft meer met bij momenten wat langdradige content marketing van doen dan dat het een goeie 112 minuten durende film is. Zeker, de prent toont goed hoe een zakendeal gesloten wordt en welke aspecten daar bij komen kijken: rationele én emotionele. Het is Sonny Vaccaro (sublieme rol van Matt Damon) die als talentscout voor de basketbalafdeling bij Nike Michael Jordan wil tekenen. Alleen is het duidelijk dat Jordan een voorkeur heeft voor Adidas en als ie niet in zee gaat met deze Duitse multinational dat wellicht zal doen met Converse.

‘Don‘t you ever feel like tired and down and... it feels like your bones don‘t work. Like you‘re sinking.’ Het zijn de woorden van Sophie, briljant neergezet door Frankie Corio die met een enorme naturel samen met Paul Mescal die haar bijna 31-jarige vader Calum speelt, Aftersun, dat geregisseerd en geschreven werd door Charlotte Wells draagt.

Een slimme blondine die nog maagd is. Wiens band met haar vader niet al te best is. Die valt op een man die eigenlijk niet haar type is, absoluut haar grenzen wil stellen maar uiteindelijk niet anders kan dan zich totaal over te geven aan haar emoties en te bekennen dat ze verliefd is op hem. Een jonge vrouw ook die (veel) interesse in seks heeft en daarin bevrediging zoekt bij een man met ervaring. En dat allemaal in de context van een schoolomgeving. Je zou zo zeggen dat dit het uitgangspunt vormt van de After-series. Beautiful disaster kan je dus bezwaarlijk origineel noemen. Maar toegegeven, dit is gewoon een guilty pleasure. Sterker nog: hij is nog verdomd grappig ook.

De soundtrack van The Super Mario Bros. Movie is beter dan de film zelf. Die ademt uiteraard net als de prent zelf nostalgie uit hoewel de storyline flinterdun is en zich eerder richt op kinderen dan hun ouders die het ontstaan van deze held en Donkey Kong in iconische computerspellen nog hebben meegemaakt tijdens hun jeugdjaren. De songs die onder andere tijdens de film passeren zijn: ‘Holding Out for a Hero’ van Bonnie Tyler, ‘Take on me’ van A-ha, ‘Thunderstruck’ van AC/DC, ‘Mr. Blue Sky’ van Electric Light Orchestra en er is ook een verwijzing als je wil in de dialogen naar ‘Two can play that game’ van Bobby Brown.