Arianator of niet, 13 de musical van The Singing Factory moét je gewoon gezien hebben. Met stip is dit de strafste, leukste, en beste productie met jongeren die dit voorjaar speelt. Vergeet de fletse en vaak erg flauwe Ketnetmusical waar Studio 100 mee achter zit, die al enkele edities na elkaar erin slaagt om brol te serveren, 13 de musical toont écht Vlaams talent in een wervelende productie in een regie van Wanne Synnave die je meezuigt in de wereld van pubers, hun angsten (hun imago!), verlangens (dé (eerste) tong(kus)!), stiekem naar een 16+ horrorfilm willen, een piercing, een push up bh willen, er heel wat voor over hebben om er toch maar bij te mogen horen, uitgesloten worden als freak, en de vele intriges en roddels die ze lanceren om diegene of datgene te bereiken wat op hun verlanglijstje staat. Wat deze productie bijzonder maakt, is dat er enkel jongeren op het podium staan die de voorstelling moeiteloos weten te dragen, vlekkeloos solo, in duet, trio zingen en ook meerstemmig (zo horen we bijvoorbeeld vier groepen tegelijkertijd in het ensemble) in combinatie met puik acteren en dansen. Voor de choreografieën tekende overigens niemand minder dan Matthew Michel. The Singing Factory toont hiermee dat het erg straffe Magdalena de musical geen toevalstreffer was. Integendeel, de organisatie bulkt van het talent, passie voor musical voor én achter de schermen.

Een doorgecomponeerde musical die soms wat operatesk aanvoelt die je tijd moet geven, zoals songs die niet vanaf het eerste gehoor meteen in je smaak vallen of een gerecht, dat is Caroline or change. Tony Kushner stond in voor de liedteksten en het boek, Jeanine Tesori voor de muziek die naar Motown refereert (Dreamgirls/The Supremes zijn nooit ver weg wanneer we de drie Radio’s – Dujonna Gift-Simms, Keisha Amponsa Banson en Tanisha Spring - aan het werk horen), blues, klezmer, gospel en folkmuziek. Vier jaar deden zij erover met de originele regisseur George C. Wolfe om deze productie in elkaar te steken. The Playhouse Theatre plaatst een erg budgetvriendelijk decor dat het appartement in twee kan delen, de deur met parlofoon links, de slaapkamer van Noah rechts die de sixties en Louisiana uitademen. Die breuk toont de kloof tussen hem en zijn stiefmoeder Rose die op het einde van de voorstelling gedicht wordt wanneer ze hem troost over zijn overleden moeder. Het verhaal is verder wat aan de zwakke kant en gaat over de slechte invloed – hebzucht – die geld kan hebben. Caroline werkt als zwarte meid bij de Gellmans en krijgt daar 30 dollar per week voor. Niet genoeg om haar drie kinderen, twee zonen en een dochter mee op te voeden die steeds meer van haar verlangen. Rose wil Noah een lesje leren en stelt dat Caroline het geld dat in zijn vuile was zit, mag houden. Later moedigt ze haar aan dat ook te doen bij de was van Stuart, haar man die ook klarinet speelt. Op een dag vindt Caroline 20 dollar in de broek van Noah. Dat geld kreeg ie van Mr. Stopnick (Teddy Kempner) tijdens de Chanoeka, een Joods feest. In de ruzie tussen Noah en Caroline die ontstaat vliegen de racistische opmerkingen in het rond zoals ‘And hell is where Jews go when they die.’

Wat te doen als je 35 bent, je biologische klok hoort tikken, en rondom je iedereen gesetteld lijkt te geraken behalve jezelf? Je hebt een goede baan, je hebt carrière gemaakt, maar die ene, de ware om je gezelschap te houden, heeft zich kennelijk (nog) niet aangeboden. Het is het thema van het 49-jarige Company van Stephen Sondheim (tekst en muziek) en George Furth (boek) dat nu een revival kent in Londen dankzij de regie van Marianne Elliott (o.a. gekend om haar regies van War Horse en The Curious Incident of the Dog in the Night-Time. Terwijl het originele werk de seksuele revolutie uit de seventies bekritiseerde, houdt Elliott nu het publiek een spiegel over relaties voor. Ironie, cynisme en sarcasme zijn dus niet ver weg in deze scherpe humoristische musical.

The Band is een heerlijke feelgood jukeboxmusical met de hits van Take That. Een erg herkenbare voorstelling voor al wie jong was in de nineties zoals wij. Wellicht daarom ook dat we het maar liefst twee keer, tijdens ‘Back for good’ en ‘Rule the world’ niet droog hielden. Net als die andere hitmusical Mamma Mia! met songs uit de ABBA-catalogus is ook dit verhaal flinterdun, en heeft het meer weg van een soap. Maar dan wel een goeie, in die zin dat je je in geen tijd je herkent in de tienermeisjes Zoë (Lauren Jacobs), Heather (Katy Clayton), Debbie (Rachelle Diedericks), Rachel (Faye Christall) en Claire (Sarah Kate Howarth) die ‘hun maagdelijkheid verliezen’ wanneer ze alle vijf stapelverliefd worden op de boys van The Band. Dat levert een heerlijk ’Relight my fire’ op dat de jongedames op de bus zingen. ‘Wat we gemeen hebben met de maagd Maria is dat ook wij ontmaagd werden zonder contact te hebben. Het verschil? Bij haar ging het om 1 man, bij ons om 5.’

Dit jaar kan je niet naast The Lion King kijken. Deze zomer brengt Disney immers de live action-adaptatie naar het grote scherm terwijl Dumbo en Aladdin het pad ervoor moeten effenen. De musical in Londen viert zijn twintigste verjaardag op 19 oktober 2019. Het zal dan exact twintig jaar geleden zijn dat de voorstelling voor het eerst speelde in het Lyceum Theatre. De basis, de muziek van Tim Rice en Elton John, die voor de tekenfilm werkten, is dan ook erg sterk naast het verhaal over democratie vs. dictatuur, over moedig zijn wanneer het echt moet en het gevaar niet opzoeken. Hans Zimmer, Julie Taymor, Jay Rifkin, Mark Mancina en Lebo M zorgden voor extra muziek en teksten. Het geheel heeft bij momenten meer weg van een dans/balletvoorstelling – Zazu (Gary Jordan) knipoogt daar ook even naar door het deuntje van Het Zwanenmeer te fluiten. Dat maakt het best wel lastig om op zondagmiddag tussen een storend popcorn etend publiek te zitten wat de kleine maar bloedmooie scènes soms ondergraaft. Op Scar (Mark McGee) en Shenzi (Dominique Planter) na zagen we overigens de first cast aan het werk. Eerlijk? Die understudies waren verdomd goed en zaten duidelijk erg goed in hun rol. Zo bracht McGee een heerlijke versie van ‘Be prepared’ die voldoende soft was om de allerjongsten geen nachtmerries te bezorgen.