Met ‘Hope’ sluit Ballet Vlaanderen seizoen 2016-2017 af. Drie producties toont het, twee donkere (‘Café Müller’ van Pina Bausch en ‘Chronicle’ van Martha Graham), met eerder negatieve inslag en een nieuwe productie die een lichtpuntje moet zijn in de duisternis (‘Ecdysis’ van Annabelle Lopez Ochoa). Letterlijk ook: want Ochoa kiest ervoor om in haar choreografie die verwijst naar vervellen, de dansers zich te laten richten naar 1 gloeilamp, naar de hemel, om de oplossing te vinden voor de vele uitdagingen waar de wereld tegenwoordig mee geconfronteerd wordt. ‘Chronicle’ ging – geheel terecht overigens – met het sterkste applaus lopen.

Icon, de creatie van Sidi Larbi Cherkaoui met GöteborgsOperans Danskompani & Eastman kende zijn Belgische première in de Stadsschouwburg van Antwerpen. De voorstelling trekt er 4 dagen na elkaar volle zalen. Maar liefst 6 ton klei heeft de productie bij. 3,5 Ton is nodig tijdens de show, de rest dient klaargemaakt te worden voor de daaropvolgende voorstelling. Al het klei wordt trouwens hergebruikt via twee kleimachines en twee experts in klei die er op moeten toezien dat de klei in de beste staat blijft (lees: voldoende vochtig). De machines zorgen ervoor dat er dunne kleitapijten gevormd worden die het decor uitmaken, een soort strandje op de achtergrond dat al snel verwoest zal worden wanneer de dansers met die klei aan de slag gaan. Alles ontstaat en gaat. Alpha en omega. Daar draait het om in ‘Icon‘. Over iconen die gemaakt en gekraakt worden. Over scheppen en vernietigen.

Angst, dat is het centrale thema van ‘We‘re pretty fuckin‘ far from okay‘. Het is tevens het derde en laatste deel uit het drieluik rond het extatische lichaam dat Voetvolk en Lisbeth Gruwez op de planken brachten. In 2012 ontstond ‘It‘s going to get worse and worse and worse, my friend‘, twee jaar later zag ‘AH/HA‘ het levenslicht en sinds vorig jaar is het drieluik dus compleet. De derde dansvoorstelling zoomt in op angst en de fysiologische impact die het op het lichaam heeft. Lisbeth Gruwez en Nicolas Vladyslav zitten allebei op een stoel, van daaruit start de beweging eerder traag. Lisbeth zien we beide armen voor haar hoofd houden, Nicolas de handen aan het hoofd. Beiden kopiëren elkaars bewegingen ook een beetje later, of doen hetzelfde quasi simultaan zoals met de rechterhand hun shirt linksboven vastnemen.

Met East presenteert Ballet Vlaanderen drie choreografieën die los staan van elkaar, maar toch ook verbonden zijn met elkaar. Drie verschillende choreografen, drie verschillende visies. En toch hebben ze iets gemeen met elkaar. Kaash (uit 2002) was Akram Khans eerste grote stuk, toen ie zich nog moest bewijzen. De muziek van Nitin Sawhney is erg percussief, met een oorlogsritme dat constant te horen is en links en rechts horen we een al even gepunt ritme in de vocalen. Het stuk richt zich dan ook vooral op energie (overbrengen). Maar even goed is het ook een zeer dynamische score met stilte en stevige crescendo’s.

Anne Teresa De Keersmaeker hield ‘A love supreme’, een choreografie op de muziek van John Coltrane dat uit 1964 uitkwam, die ze samen met Salva Sanchis maakte in 2005 tegen het licht. Een nieuwe versie ontstond. Brussel kreeg de eer om de wereldpremière op zijn naam te mogen schrijven. Net als in 2005 zet De Keersmaeker vier dansers, mannen, op de bühne. Vier is dan ook een niet onbelangrijk getal voor het muziekwerk. Er zijn vier instrumenten: bas door Jimmy Garrison, drums door Elvin Jones, tenorsax door John Coltrane, piano door McCoy Tyner en eigenlijk ook de stem van Coltrane als vijfde instrument te horen dat repetitief ‘A love supreme’ herhaalt. Het werk bestaat uit vier delen waarbij elk instrument zijn  solo krijgt als start, het werk is volledig in 4/4 maat geschreven, het kent een spirituele opbouw, een oefening: erkenning als eerste, gevolgd door besluitvaardigheid, doorzettingsvermogen en dankzegging. In dat eerste deel zit een melodie die zich baseert op 4 noten G, B flat, G en C.