Vergeet ‘The Sound of Music’ of ‘Annie’, want met ‘Scrooge de Musical’ heeft Music Hall een absolute topper en kerstklassieker in spe gecreëerd die ons zelfs op een druilerige zondagmiddag ergens begin december probleemloos in volle kerststemming kon brengen.  De lekker ouderwetse, Victoriaanse sfeer van Charles Dickens’ ‘A Christmas Carol’ werd vlot gecombineerd met gloednieuwe, filmische muziek van Dirk Brossé. Vanni Viscusi voorzag daarbij enkele mooie en speelse choreografieën die deden dromen van dansen op het ijs en romantische winterbals. Frank Van Laecke en Allard Blom tekenden voor tekst en script en Warre Borgmans mocht in de huid kruipen van ’s werelds bekendste vrek: Ebenezer Scrooge. Het werd niet de meest donkere en hatelijkste gierigaard, maar eerder een verloren ziel die ondanks al zijn cynisme, schijnbaar verstilde hart en haat voor Kerstmis zich duidelijk liet raken door wat hij tijdens het bezoek van de drie geesten van Kerstmis zag. Warre Borgmans voelde zich duidelijk erg goed in deze rol en straalde dat ook uit. Hij wist ons ook meer dan aangenaam te verrassen met zijn zang. Wie had ooit gedacht dat Warre de musicalster van 2018 zou worden?

Het conservatorium van Brussel bracht met het 23 jaar oude ‘I was looking at the ceiling and then I saw the sky’ van John Adams en een libretto van June Jordan een puike muziektheatervoorstelling die het midden houdt tussen een opera en een Broadwaymusical (via de jazzarrangementen ook) onder de muzikale leiding van Philippe Gérard in Théâtre National. Een première voor het Belgische publiek is deze creatie want het werk werd nooit eerder opgevoerd in onze zalen. 7 studenten uit de afdelingen klassieke muziek en jazz onder leiding van Thierry Fiévet stonden op het podium. 8 muzikanten begeleidden hen. De voorstelling van de personages gebeurt erg snel. De zanger of zangeres treedt naar voor op het podium terwijl de naam van het personage geprojecteerd wordt en vervolgens de belangrijkste kenmerken te zien zijn. Daarna volgen we in losse scènes hun levens die een uur aan een stuk meer diepgang aan de karakters moet geven. Vervolgens vindt de aardbeving plaats die hun levens letterlijk en figuurlijk door elkaar zal schudden. De aanloop naar die gebeurtenis, die echt plaatsvond in 1994, is dus aan de lange kant. En hoewel een uur lang is, blijft wat je weet van hen uiteindelijk aan de magere kant.

Een geweldig grappige Hans en Grietje met vette muzikale knipogen. Dat toonde Music Hall op de perspreview en try-out van hun jongste sprookjesmusical in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Brigitte Derks tekende voor de regie, het script en liedjesteksten terwijl Chris Van Tongelen en Paul Vermeulen instonden voor de muziek. Het levert verwijzingen op naar Sister Act in het gospelnummer ‘Hallelujeeh’ wanneer het gezelschap de heks verslaat en qua choreografie zit er een stukje heerlijke figuurdans op een rij, een cirkel trekkend over het podium, in. Verder zien we hen de Ierse volksdanskaart trekken (verwijzend naar Riverdance en Lord of the dance bv.) en op het einde mag de prins even de frontman van een Vlaamse boysband/schlagerband spelen op ‘Ik hou van jou’ waarbij Assepoester straal genegeerd wordt. ‘Ik hou van jou’ moet de prins overigens tot het einde houden. Het is de running gag van de voorstelling. ‘Ik vin da ier een vree speciale situatie.’ in sappig West-Vlaams is niet alleen met stip een van de meest hilarische quotes van dikbil Whoppie (Charline Catrysse), die alle moeite van de wereld heeft om haar dieet te volgen, net die zin kwam ook niet zelden in ons op tijdens de show.

Tina the musical, geregisseerd door Phyllida Lloyd, gaat binnenkort zijn tweede speeljaar in op de West End en is in de herfst van 2019 ook te zien op Broadway in NY. De voorstelling, met hits van Tina Turner, vertelt het levensverhaal van de wereldartieste die op dit moment (tijdelijk?) met pensioen is. Het is ook het geesteskind van Joop van den Ende, Stage Entertainment Nederland dus, die Turner wist te overhalen om een musical over haar en haar muziek te maken. Turner stemde in want ook zij voelde dat haar fans smachtten naar iets. In het voorwoord in het programmaboekje stelt ze duidelijk dat dit niet ‘alweer een show is die ze moest doen’, maar een toegift is om aan een zekere vraag te voldoen die er leeft bij de fans in de fanmail die ze ontvangt. De op dit moment in Zwitserland vertoevende Turner die erg gelukkig getrouwd is met ‘Simply the best’ Erwin Bach (rol voor Ed Bourne), een Duits hulpje van de marketingafdeling in Londen, en wiens leven mede dankzij hem op privévlak helemaal in de plooi is gevallen, was nauw betrokken bij het tot stand komen van deze productie. Zo koos ze hoofdrolspeelster Adrienne Warren mee tijdens de casting, en gaf haar ook (coaching)advies. Resultaat: Warren ís gewoon Turner tijdens deze voorstelling, tot in de kleinste vezel en dus hoor en zie je ze vurig aan het werk! Van de manier waarop ze haar gesproken en zangstem zet, haar sprekende ogen, tot haar moves. Ze heeft het allemaal. Veel realistischer dan dit kan niet. Maar ook de prestatie van Kobna Holdbrook-Smith als Ike Turner is fenomenaal en wordt soms onderbelicht door andere media.

Motown the musical is meer een educatieve voorstelling over een merk rond de opgang (vanaf 1959) en de crisis in de jaren ’70 die record label Motown meemaakte, en die eigenlijk voor een stuk ook de crisis van de ganse sector blootlegt, dan een musical die je betrekt en in de voorstelling trekt. Een label dat letterlijk en figuurlijk een stem gaf aan zwart Amerikaans talent dat tot dan geweerd werd op de radio. Motown de musical toont vooral ook hoe sterk het inging tegen de onderstroom van puur racisme dat in die dagen heerste in de VS wat deze musical tot de finale van het eerste deel leidt met Marvin Gaye’s ‘What’s going on’ dat geïnspireerd is op de Watts-rellen uit 1965. Beelden van blanken en zwarten die gescheiden werden in het openbaar leven, tot de KKK zien we. Ook de historische speech van Martin Luther King tot de moord op president Kennedy krijgen we te horen en te zien. Logisch dan ook dat optredens van de Motown-artiesten extra beveiligd worden. In die maatschappelijke context ontvouwt zich het verhaal rond Motown dat sterren als The Jackson 5, Diana Ross, The Supremes, The Commodores, The Four Tops, The Temptations,  Smokey Robinson & the Miracles, Marvin Gaye, Stevie Wonder, en vele anderen een eerste kans gaf in de muziekindustrie en hen ook groot maakte. Maar een klein label kan moeilijk opboksen tegen de major record labels, en de ene na de andere artiest of band wordt dan ook uitgekocht als die zijn contract niet wil uitdoen en denkt dat het gras aan de andere kant van de heuvel groener is. Niet zelden heeft dat eerder met financiële redenen te maken dan met artistieke. Stevie Wonder blijkt overigens een van de trouwste soldaten aan het label. Tot op heden valt hij nog steeds onder Motown-contract.