Le show de Noël van Studio 100 (uitspreken als: Studio cent in Franstalig België) is de Sinterklaasshow light qua story telling maar dan met een véél enthousiaster – eigen aan de Franstalige cultuur – publiek en een andere figuur die op het einde het podium komt, hoewel ook hij een witte baard heeft en rood gekleed is. Was het thema dit jaar in het Sportpaleis nog circus, dan koos de producent uit Schelle in Franstalig België voor een attractiepark dat geopend moest worden: ‘Croquetteland’, vernoemd naar het koosnaampje dat Natalie gebruikt voor de kinderen: ‘les croquettes’. Presentatoren van dienst zijn Nathalie en Fred (de Franstalige Gert) die net als hun Vlaamse originelen wel eens een misverstand tegenkomen. Dat park moet vandaag opengaan maar Fred heeft Nathalie verkeerd verstaan toen ie werknemers aannam. In plaats van ‘Venez en avance’ (‘kom wat vroeger’) had ie hen ‘Prenez des vacances’ (‘neem vakantie’) gezegd. Over twee weken zullen de werknemers er dus pas zijn. Wie kan dan het spookhuis, de goochelshow, de grime en verkleedstand, het eendjes vissen-kraam, de rollercoaster en het ijsjeskraam bemannen? Niemand minder dan La garde de nuit (‘Nachtwacht’) dat naast Blinky Bill voor het eerst op het podium staat in Franstalig België, Bumba, Maya l’abeille, Lutin Plop, Pat Le Pirate (Piet Piraat) en Fred et Samson moeten daarbij helpen.

Vergeet ‘The Sound of Music’ of ‘Annie’, want met ‘Scrooge de Musical’ heeft Music Hall een absolute topper en kerstklassieker in spe gecreëerd die ons zelfs op een druilerige zondagmiddag ergens begin december probleemloos in volle kerststemming kon brengen.  De lekker ouderwetse, Victoriaanse sfeer van Charles Dickens’ ‘A Christmas Carol’ werd vlot gecombineerd met gloednieuwe, filmische muziek van Dirk Brossé. Vanni Viscusi voorzag daarbij enkele mooie en speelse choreografieën die deden dromen van dansen op het ijs en romantische winterbals. Frank Van Laecke en Allard Blom tekenden voor tekst en script en Warre Borgmans mocht in de huid kruipen van ’s werelds bekendste vrek: Ebenezer Scrooge. Het werd niet de meest donkere en hatelijkste gierigaard, maar eerder een verloren ziel die ondanks al zijn cynisme, schijnbaar verstilde hart en haat voor Kerstmis zich duidelijk liet raken door wat hij tijdens het bezoek van de drie geesten van Kerstmis zag. Warre Borgmans voelde zich duidelijk erg goed in deze rol en straalde dat ook uit. Hij wist ons ook meer dan aangenaam te verrassen met zijn zang. Wie had ooit gedacht dat Warre de musicalster van 2018 zou worden?

Het conservatorium van Brussel bracht met het 23 jaar oude ‘I was looking at the ceiling and then I saw the sky’ van John Adams en een libretto van June Jordan een puike muziektheatervoorstelling die het midden houdt tussen een opera en een Broadwaymusical (via de jazzarrangementen ook) onder de muzikale leiding van Philippe Gérard in Théâtre National. Een première voor het Belgische publiek is deze creatie want het werk werd nooit eerder opgevoerd in onze zalen. 7 studenten uit de afdelingen klassieke muziek en jazz onder leiding van Thierry Fiévet stonden op het podium. 8 muzikanten begeleidden hen. De voorstelling van de personages gebeurt erg snel. De zanger of zangeres treedt naar voor op het podium terwijl de naam van het personage geprojecteerd wordt en vervolgens de belangrijkste kenmerken te zien zijn. Daarna volgen we in losse scènes hun levens die een uur aan een stuk meer diepgang aan de karakters moet geven. Vervolgens vindt de aardbeving plaats die hun levens letterlijk en figuurlijk door elkaar zal schudden. De aanloop naar die gebeurtenis, die echt plaatsvond in 1994, is dus aan de lange kant. En hoewel een uur lang is, blijft wat je weet van hen uiteindelijk aan de magere kant.

Een geweldig grappige Hans en Grietje met vette muzikale knipogen. Dat toonde Music Hall op de perspreview en try-out van hun jongste sprookjesmusical in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Brigitte Derks tekende voor de regie, het script en liedjesteksten terwijl Chris Van Tongelen en Paul Vermeulen instonden voor de muziek. Het levert verwijzingen op naar Sister Act in het gospelnummer ‘Hallelujeeh’ wanneer het gezelschap de heks verslaat en qua choreografie zit er een stukje heerlijke figuurdans op een rij, een cirkel trekkend over het podium, in. Verder zien we hen de Ierse volksdanskaart trekken (verwijzend naar Riverdance en Lord of the dance bv.) en op het einde mag de prins even de frontman van een Vlaamse boysband/schlagerband spelen op ‘Ik hou van jou’ waarbij Assepoester straal genegeerd wordt. ‘Ik hou van jou’ moet de prins overigens tot het einde houden. Het is de running gag van de voorstelling. ‘Ik vin da ier een vree speciale situatie.’ in sappig West-Vlaams is niet alleen met stip een van de meest hilarische quotes van dikbil Whoppie (Charline Catrysse), die alle moeite van de wereld heeft om haar dieet te volgen, net die zin kwam ook niet zelden in ons op tijdens de show.

Tina the musical, geregisseerd door Phyllida Lloyd, gaat binnenkort zijn tweede speeljaar in op de West End en is in de herfst van 2019 ook te zien op Broadway in NY. De voorstelling, met hits van Tina Turner, vertelt het levensverhaal van de wereldartieste die op dit moment (tijdelijk?) met pensioen is. Het is ook het geesteskind van Joop van den Ende, Stage Entertainment Nederland dus, die Turner wist te overhalen om een musical over haar en haar muziek te maken. Turner stemde in want ook zij voelde dat haar fans smachtten naar iets. In het voorwoord in het programmaboekje stelt ze duidelijk dat dit niet ‘alweer een show is die ze moest doen’, maar een toegift is om aan een zekere vraag te voldoen die er leeft bij de fans in de fanmail die ze ontvangt. De op dit moment in Zwitserland vertoevende Turner die erg gelukkig getrouwd is met ‘Simply the best’ Erwin Bach (rol voor Ed Bourne), een Duits hulpje van de marketingafdeling in Londen, en wiens leven mede dankzij hem op privévlak helemaal in de plooi is gevallen, was nauw betrokken bij het tot stand komen van deze productie. Zo koos ze hoofdrolspeelster Adrienne Warren mee tijdens de casting, en gaf haar ook (coaching)advies. Resultaat: Warren ís gewoon Turner tijdens deze voorstelling, tot in de kleinste vezel en dus hoor en zie je ze vurig aan het werk! Van de manier waarop ze haar gesproken en zangstem zet, haar sprekende ogen, tot haar moves. Ze heeft het allemaal. Veel realistischer dan dit kan niet. Maar ook de prestatie van Kobna Holdbrook-Smith als Ike Turner is fenomenaal en wordt soms onderbelicht door andere media.