De terugtocht van Odysseus naar Ithaka, nadat hij de Trojaanse Oorlog gewonnen had door het paard van Troje in te zetten. Dat is de inzet van het gezelschapsspel Odysseus dat Zeus en zijn dochter Athena spelen. Leo Smith en Louise Buysschaert nemen respectievelijk de rol van de slechterik Zeus en Athena voor hun rekening. Hij heeft bijna alle mensen omgebracht op aarde, maar Athena wil Odysseus sparen. Haar vader sluit het op een deal met zijn dochter. Als hij wint mag hij alle mensen van de kaart vegen. Als zijn dochter wint, mag Odysseus blijven leven.

Zeemaal is de vierde van vijf premières die Laika dit jaar in ons land op de planning heeft staan. Het is voorlopig en hopelijk ook de minste voorstelling die we zagen. Dat kwam omdat tijdens de première bleek dat Sien Vanmaele nog niet helemaal gerodeerd was. Je voelde haar zenuwen tot boven in de installatie, een kombuis, gieren, zeker in het begin van de voorstelling. Het doet wat denken aan een gastvrouw die een kerstmaaltijd heeft voorbereid en overstresst geraakt is om iets verkeerd te doen waardoor ze haar gasten in het begin van de avond niet zo’n fijne tijd bezorgt. Gelukkig weet ze die stress van zich af te schudden na verloop van tijd, door onder andere ons zelf relaxatie aan te bieden, terwijl haar toeschouwers suikerwier op hun ogen gelegd hebben.

Het is niet eenvoudig om als twaalfjarige moslim op te groeien met één been in de westerse wereld en één been in de geïdealiseerde, Marokkaanse maatschappij van je strenge vader. En het wordt er alleen maar moeilijker op wanneer je ook nog eens geen schapenvlees lust en je op de vooravond van de belangrijkste dag van het jaar staat: het Schapenfeest. ‘Het schaap’ van theatergezelschap Laika brengt het verhaal van de jonge Ayoub die zich in deze situatie bevindt met een gezonde dosis humor en een enscenering die de voorstelling geschikt maakt voor jongeren vanaf tien jaar. Doorheen de voorstelling maak je kennis met de wereld van de dromer Ayoub waar fantasie en realiteit in elkaar vloeien en hij plots kan praten met het schaap dat geofferd dient te worden.

Cynisme dat tot kunst is verheven. Daar draait Rigoletto van deschonecompanie en comp. Marius om. Waas Gramser en Tom Goossens bewerkten ‘Le roi s’amuse’ van Victor Hugo en Rigoletto van Verdi, dat de gekende ‘La donna è mobile’-aria bevat en zich op Hugo’s werk baseerde, tot een muziektheatervoorstelling die – en dat is leuk hoor – ook behoorlijk cynisch is om zichzelf. Vorige zomer was de voorstelling te zien op Theater aan Zee, maar door het late startuur en het feit dat de laatste trein naar Antwerpen zou vertrekken terwijl de voorstelling nog bezig was, kozen wij om te wachten en naar Sint- Pieters Woluwe te trekken.

De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg, de jongste voorstelling van Benjamin Verdonck, waarin vliegende volumes een choreografie neerzetten, is niet van den hond maar dus ook niet van de poes. In het begin doet de abstracte voorstelling je verwonderen, maar in het midden wanneer het podium dermate verlicht is dat je door de productie heen kan kijken, zakt de ganse constructie in om finaal tot een grappig en surrealistisch einde te komen wanneer de objecten cues te horen krijgen dat ze moeten afgaan en dus net als mensen geregisseerd worden. Tussen dat alles zit op een bepaald moment een hond die een paar keer met attitude naar het publiek kijkt om vervolgens wanneer de regieaanwijzing gegeven is, enkele seconden later, het toneel te verlaten.