60 zijn The Rolling Stones geworden. En dus kon een select aantal concerten niet ontbreken voor de band die in 1962 het levenslicht zag. Wij trokken naar Londen, de bakermat van de Stones. Niet alleen omdat het een absolute meerwaarde biedt om op het British Summer Time Festival in Hyde Park Mick Jagger en co live een thuismatch te zien spelen, maar vooral ook omdat het een van de weinige data in hun touragenda was waar ze niét in een stadion optraden. De ervaring wil nu eenmaal dat stadionconcerten qua akoestiek niet je dat zijn, en daar zijn we met de jaren toch iets gevoeliger aan geworden. Een ander voordeel van BST is dat de headliner om iets na acht begint en de laatste noot rond twintig na 10 over het festivalterrein te horen is. Géén nachtbrakerij dus, wat het aangenaam maakt voor zowel jong en oud om ook op zondagavond naar een concert te gaan.

‘Never mind the politics, hear the music’ lezen we op een t shirt van een collega in de perstent van Glastonbury Festival. Op de eerste dag werd er behoorlijk wat aan politiek gedaan. Zo zong Pete Doherty van The Libertines ‘Long live Zelensky’ op de tonen van 7 Nation Army. Op het einde van zijn set waarvan de motor traag aansloeg zowel op het podium als bij het publiek dat aan zijn derde dag begonnen was op het 3 km² tellende festivalterrein, zong ie zelfs even ‘We love you Ukraine we do’. Het was kortom een dieseloptreden dat The Libertines neerzette op The Other Stage rond vrijdagmiddag. Doherty, die dezer dagen met een voller gezicht het podium opgaat, leek met zijn oudemannenhoofddeksel ook vestimentair aan te geven wat voor soort set hij in gedachten had.  In het begin kwam ie vooral komisch uit de verf toen hij zei dat ie twee berichten had, een voor een ver familielid dat op het terrein zou zijn, en een van Michael Eavis ‘get the fuck off my land’, die in 1970 dit festival uit de grond stampte en zoals veel organisatoren door de loop der tijden behoorlijk wat obstakels heeft moeten overwinnen. Daaronder: landeigenaren overhalen om hun landbouwgrond ter beschikking te stellen maar ook de lokale politiek mee op de kar laten springen bijvoorbeeld.

Na een onderbreking van twee jaar mocht Erik Goossens en zijn Wednesday Night Jam Band de muzikale draad weer opnemen in het mooie decor van de Art Nouveau Zaal van Horta in Antwerpen. En niemand minder dan April Darby mocht hem bij dit optreden vergezellen. Toen we haar als Whitney Houston zagen in de Vlaamse versie van de musical ‘The Bodyguard’ waren we al weg van haar geweldige stemgeluid, maar nu ontpopte ze zich ook nog eens als een hele warme persoonlijkheid die als een volleerd entertainer haar publiek weet op te zwepen en mee te nemen in de performance. En hoe kon het ook anders dan dat April na een geweldig sterke vocale binnenkomer als ‘Run to you’, een heerlijk soulvolle vertolking van ‘Natural Woman’, de set afsloot met het legendarische ‘I Will Always Love You’. En zoals het er nu naar uit ziet, is dat ook exact wat we gaan doen met het stemgeluid van April Darby.

Hoe leuk is het dat je als publiek zelf mag kiezen wat je tijdens een concert te horen krijgt? Bij ‘Jukebox 2020’ is er net als bij de ouderwetse jukebox een lijst van 100 bekende en iets minder bekende Nederlandstalige liedjes uit de afgelopen 100 jaar waaruit het publiek voor een groot deel zelf een selectie mag maken. Je moet niet op knopjes drukken zoals bij een klassieke Wurlitzer, maar je mag je keuze gewoon via gele briefkaart, de microfoon in de zaal of de smartphone meedelen. Vervolgens zet een tienkoppig live-orkest het gekozen lied in en zorgen Nele Bauwens, Tine Embrechts en Lucas Van den Eynde voor de zang. ‘Jukebox 2020’ is het ideale excuus om je volledig te laten onderdompelen in een bui van nostalgie en luidkeels mee te zingen met de liedjes uit de tijd van toen. Het feit dat het zowel op het podium van Schouwburg Noord als in de zaal een heus feestje was, bewijst dat deze formule werkt.

De tijd dat we bij een meisjeskoor spontaan dachten aan saaie, oubollige muziek in een donker parochiezaaltje is sinds de bekendheid van Scala gelukkig voltooid verleden tijd. Al 25 jaar zetten de gebroeders Kolacny zich in om eigentijdse muziek om te vormen tot koorzang … en met succes. In een afgeladen volle Schouwburg Noord gaven Stijn, Steven en een koor van zestien meisjes een concert ter gelegenheid van dit jubileum. Ze grasduinden in hun rijke catalogus en vergastten hun publiek op een selectie mooie covers waaronder:  ‘A Groovy Kind Of Love’, ‘Here Comes The Sun’ en ‘Solsbury Hill’, maar ook met eigen werk zoals: ‘Seashell’, ‘Kleine Man’ en de topper ‘I Fail’. En hoewel het algemeen genomen een rustig en gezapig optreden was, ging bij dat laatste nummer het dak er toch even af.