Op 30 augustus 2004 bracht de Ijslandse Björk haar album Medulla uit. Het betekent even veel als “merg” en was haar antwoord op het toenemend racisme en nationalisme dat de kop op kwam steken na  de aanslagen in Amerika op 11 september 2001.  Een thema dat in 2015 enkele weken na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo nog steeds brandend actueel is, en in zijn bredere maatschappijcontext de vinger aan de pols houdt van een Westerse samenleving die steeds meer richting neo-nationalisme en neoliberalisme neigt.  Medulla, de nieuwe creatie van de Munt op basis van de muziek van Björk werd een “intergenerationele opera”, opgedragen aan alle slachtoffers van politiek, cultureel  en religieus fundamentalisme. Een ode aan wat mensen tot mensen maakt, aan het zuivere, het pure, aan de cultus van het vereren, een heidens ritueel waarbij de hoop ligt bij de ontmoeting (van de ander, de gelijke), de jeugd ook. Niet voor niets wordt deze productie gedragen door maar liefst 95 kinderen en jongeren van het Kinder- en Jongerenkoor van de Munt.

Alcina is veruit een van de meest populaire barokopera’s van Handel. Terecht want de focus van de opera ligt niet zo zeer op de tovenarij, hoewel hij – ten onrechte – onder de toveropera’s gecatalogeerd wordt. Het hoofdpersonage verliest hier namelijk haar krachten waardoor de emotionaliteit, de wanhoop, ja, de eenzaamheid zich sterk manifesteert bij haar. Zo neigt de opera eerder naar het (persoonlijke) drama op muziek dan wel naar intrige of het magische. Alcina gaat namelijk ook over trouw en ontrouw, een driehoeksverhouding. Liefde is blind en spiegelt ons een droombeeld voor, iets onwerkelijks. De aantrekkingskracht zit ‘m dus in de definitie van liefde, naast de rationele keuze van het huwelijk, komt er vaak (buiten de bestaande relatie) aantrekking tot een ander bij te pas: het irrationele, zuiver gebaseerd op gevoelens, het ideaalbeeld, droom en fantasie. In deze bestaande productie in een regie van de Libanees Pierre Audi die al in 2003 in première ging in het oudste nog bewaarde barokke Slottstheater in Zweden, staat het (barok)theater symbool voor beide. De beschilderde theaterdoeken doen het publiek dromen, maar aan de achterzijde bestaan ze gewoon uit hout. Podiumartiesten blijken uiteindelijk ook maar gewone mensen als het spel gedaan is.

Lilith is de eerste creatie van sopraan Claron McFadden. En wat voor één! In de muziektheatervoorstelling brengt ze het verhaal van Lilith, die volgens een bepaalde joodse traditie de eerste vrouw van Adam was. De vertelvorm is uitermate boeiend. Adam (Jeroen Willems) vertelt zijn kant van het verhaal als geïnterviewde in de video. McFadden kruipt op het podium in de huid van Lilith. Gaandeweg leren we wat er fout is gegaan tussen beiden. De bezetenheid, de psychologische toestand van Lilith, die het menselijke ruilt voor het dierlijke, en half havik-mens wordt,  zet McFadden erg sterk neer. De betreurde Jeroen Willems (die overleed in Carré Amsterdam op 3 december 2012) is dan weer een Adam die eerder op een businessman lijkt. Wat koeltjes wil hij aanvankelijk het onderwerp niet aansnijden en vraagt ie zich ook een paar keer af of er niet van onderwerp veranderd kan worden. De man is gelukkig: heeft vrouw en kinderen. Kinderen, iets waar Lilith niet aan wou beginnen.

17 jaar geleden ging deze productie van Cosi fan tutte in première. Vaak gevraagd in het buitenland en nu voor de vierde speelreeks te zien in Opera Antwerpen en Gent. Toch heeft regisseur Guy Joosten, die dit seizoen meteen zijn Mozart-Da Ponte trilogie mag aansnijden, duidelijk nog verder gesleuteld aan de enscenering. Dat levert een groot aantal theater in het theater-momenten op, waar ie toch niet te fel in moet overdrijven zodat de toeschouwer de focus op de kern van het verhaal niet verliest. Ook is er hier geen klein beetje sprake van product placement. Koor en orkest  leveren puike prestaties op dankzij de uitstekende lezing van dirigent Umberto Benedetti Michelangeli (niet het minst de strijkers die verschillende crescendo’s subtiel aanpakken en een natuurhoorn die we horen). Zowat alle solisten presteren evenwaardig waardoor Cosi fan tutte als geheel een zeer coherente indruk nalaat. De enige die er op de première (nog) niet helemaal stond was de Italiaanse bas Umberto Chiummo. Zijn “con me” in zijn sleutelnummer “ripetete con me : Cosi fan tutte” in andante (nummer 30) bleek letterlijk iets te hoog gegrepen.

Don Giovanni in de Munt werd compleet uitgejoeld door de regiekeuzes die Krzysztof Warlikowski durfde te maken. Nog nooit hebben we in die vijftien jaar dat we naar de opera gaan zo’n unaniem boe-geroep gehoord als in deze Brusselse operazaal net voor de laatste scène moest aanvatten. Het is dan ook een blijk van durf dat de regisseur toch het podium op durfde na de zangers, acteurs en dirigent. De solisten kregen weliswaar - niet meer dan terechte - “bravo’s” want hun zangprestaties waren uitstekend, maar toen het aan Warlikowski was om applaus te ontvangen, kreeg ie opnieuw de volle laag. Boegeroep zoals we het nooit eerder hoorden.