Compleet uit onze sokken geblazen, met zo’n gevoel verlaten we een verbluffend en ijzersterk Dreamgirls dat in Londen in december twee jaar zal spelen in het Savoy Theatre. Daar blijft het ook bij want de laatste voorstelling wordt al op 12 januari 2019 gespeeld. Daarna gaat de voorstelling op tour in het VK. De musical toont dat de showbusiness (let ook op het korte leidmotief dat een aantal keer langskomt) vol intriges zit, niet is wat ze lijkt en er geen frisse praktijken op nagehouden worden. Wie deze parel, waarbij opmerkelijke parallellen te leggen zijn met de carrières en privéleven van Diana Ross en The Supremes, die er van begin tot einde een moordend ritme op nahoudt (inclusief magische en snelle kledingwissels) en de ene onmogelijke hoge noot na de andere op het publiek afvuurt, moet dus snel zijn. Nooit eerder maakten we het mee dat het publiek een gedeeltelijke staande ovatie geeft na een song. Nooit eerder maakten we het mee dat tijdens een musicalnummer er maar liefst twee keer geapplaudisseerd wordt voor de fantastisch sterke vocale uithalen. Dat laatste was het geval toen we een fenomenale Marisha Wallace (als Effie White) haar ganse ziel hoorden leggen in een gigantisch doorleefd ‘And I Am Telling You I‘m Not Going’ dat diep uit de buik komt. In het tweede deel maken we iets gelijkaardigs mee in het duet tussen Brennyn Lark (als Deena Jones) en Marisha Wallace tijdens ‘Listen’. Wat een prestatie!

Op 12 januari 2019 valt definitief het doek van Kinky Boots de musical die ondertussen 3 jaar in het Adelphi Theater geprogrammeerd staat in Londen. Kinky Boots is een feelgood-musical met teksten en muziek van 80’s icoon Cyndi Lauper. Harvey Fierstein stond in voor de tekst van de dialogen en Jerry Mitchell voor de regie en choreografie van het geheel. Toegegeven, er zitten behoorlijk grote lappen tekst in deze productie en de overgangen naar de songs, verlopen niet altijd even smooth. Thema van de voorstelling is mensen aanvaarden zoals ze zijn. Kinky Boots slaagt erin om die boodschap in een erg toegankelijke, volkse voorstelling te steken die erg laagdrempelig is en niet zelden de humoristische kaart trekt. Vooral in het eerste deel voelt de musical echter erg oppervlakkig aan. En hoewel de popsongs van Lauper goed zijn, blijf je wat op je honger zitten om een song te horen die je omverblaast. Die spaart ze op voor het tweede deel waarbij twee solo’s, een van Charlie (‘The soul of a man’), en een van Lola (‘Hold me in your heart’) terecht kunnen rekenen op een waanzinnig applaus van de toeschouwers. Kitsch en camp is nooit ver weg in deze productie die wanneer ze de dancekaart trekt ook doet denken aan de eurodance die o zo vaak te horen is op het Eurovisiesongfestival zoals in het nummer ‘Sex is in the heel!’, met dolby surround effect in de bleeps, dat nog eens dunnetjes wordt overgedaan in de finale met ‘Raise You Up/Just Be’.

Een musical buiten categorie die de hype meer dan waard is, is Hamilton die ondertussen aan zijn tweede jaar in Londen begint. De productie ging in februari 2015 in NY in première, op 6 december 2017 was de hoofdstad van het VK aan de beurt. Lin-Manuel Miranda deed er zes jaar over om de (zang)teksten en de muziek te schrijven voor zijn podiumadaptatie van Ron Chernows boek ‘Alexander Hamilton’, over een historisch figuur uit de Amerikaanse politieke geschiedenis. Een geschiedenis, het creëren van een republiek dat een experiment op zich was in een wereld vol monarchieën.  Naast de (politieke) carrière van Hamilton zoomt de productie ook in op diens privéleven, de work-life balance, de twee die gewoon door elkaar lopen en hem ook aan het wankelen brengen. In Londen zien en horen we een uitmuntende cast aan het werk, waar op de dictie (die ‘s’-en en ‘ch’-s!) van Giles Terera als Aaron Burr niets op aan te merken valt. De snel na elkaar volgende rapsongs (die bijvoorbeeld in de finale van deel 1 ook gemengd worden tot een song waarbij alles nog eens sterk blendt met elkaar ook) houden de vaart in de show. Die vaart wordt er ook ingehouden via de sterke scenografie van David Korins met een draaiend podium op een cirkel, choreografieën (zowel de cirkelvorm extra ondersteunend, dan weer de driehoek, de rechte lijn, of de diagonaal twee zelfs wanneer de soldaten een charge gaan uitvoeren) door Andy Blankenbuehler en erg indrukwekkende podiumbelichting (zo zien we een stem op een stembrief met een vierkantje en een bol die rood gekleurd wordt onder andere bij de verkiezingen op het podium schijnen) door Howell Binkley die het best tot zijn recht komt als je Hamilton op het balkon ziet. Op muzikaal vlak tekenen we de ene na de andere catchy pianoriff (zoals in ‘Sastisfied’ en ‘Stay alive’ bijvoorbeeld) op. Clown van dienst mag Waylon Jacobs spelen als King George die zich kennelijk te goed voelt om gedirigeerd te worden door Tom Gearing en dus hém dirigeert. Net zoals ie wat later zelf de lichtinstructies geeft door met zijn schoen op het podium te stampen (volgens de aloude theatertraditie) in ‘What comes next?’ wanneer ie de lijn ‘I’m so blue’ zingt en dan ook na die stamp meteen blauw belicht wordt. Verder kijkt de koning behoorlijk neer op zijn onderdanen: ‘I will kill your friends and family to remind you of my love.’ luidt het onder andere in ‘You’ll be back’ waarin ie doodleuk een ‘da da da’-melodietje zingt.

Een geweldig leuke feelgood musical, dat leveren regisseurs Kwame Kwei Armah en Oskar Eustis af met Twelfth Night. Voor deze Shakespeareklassieker, een romantische komedie die om een driehoeksrelatie gaat, gebruikt Young Vic de muziek en teksten van Shaina Taub van de voorstelling die twee jaar geleden in NY in première ging. Op het podium zien we professionele artiesten aan het werk, naast buurtbewoners van het theater dat op wandelafstand van Waterloo-station ligt. Op die manier is de productie ook een sociaal en maatschappelijk project geworden. De goesting van cast en crew spat dan ook af van deze heerlijke voorstelling die de kaart trekt van seksuele aantrekking en gender. Zo horen we Viola stellen als Cesario ‘Maybe the man I tried to be is the woman I always was.’ Young Vic, dat zich zoals Bronks en hetPaleis in ons land richt op jongeren, loodst op die manier erg succesvol een klassiek verhaal binnen in de eenentwintigste eeuw. Dat levert misschien wel een van de meest verfrissende voorstellingen van de laatste jaren af in Londen. En neen, ook nu weer speelt de vernieuwing, de verrassing, het mee met de tijd zijn, zich niet op de toch eerder traditionele West End af. Het is dus verderop dat je het als cultuurliefhebber moet zoeken. Pittig detail: genderneutrale toiletten hebben ze bijvoorbeeld wel in Young Vic. Op de West End hebben we nog geen enkel theater tegengekomen die die koers vaart… Dat lijkt ons meteen al voldoende te zeggen.

Het is de keuzestress waar veel gezinnen mee kampen die op zondagmiddag naar een musical in Londen willen trekken: The Lion King, Matilda of School of Rock kijken. Wat die laatste twee gemeen hebben? Een uitgebreide jongerencast. En hoewel er iets te zeggen valt voor de boodschap rond het gebrek aan tijd dat ouders hebben voor hun kinderen tegenwoordig, de ode aan de vrijheid en je talenten ontdekken, inclusief uit je schulp durven kruipen, dat in School of Rock aan bod komt, valt deze musical met over the top en wat hyperkinetisch-acteerwerk (inclusief ranzig in de navelbuik pulken) van Alex Tomkins als Dewey Finn wat licht uit. Fijn zijn wel de vele verwijzingen naar bands als Earth, Wind and Fire, en The Who in de dialogen. Daarnaast passeren enkele bekende gitaarriffs de revue, én steekt de musical de draak met het musicalgenre zelf. Zo zingt een meisje even ‘Tomorrow’ uit Annie en Amelie Green als de strever Summer ‘Memory’ uit Cats. Net die hitmusical speelde tot 2002 in het Gillian Lynne Theatre dat destijds The New London Theatre heette. Geweldig is de repliek van Tomkins dan ook: ‘Ik wil dat nummer niet langer horen in dit gebouw!’ Het enige moment in de musical dat de rocker erg streng klinkt.