Letterlijk en figuurlijk sleept Kadrage van Tuning people wat. De voorstelling toont een aaneenrijging van losse scènes die op poppen als een nieuwe bladzijde van een pop up-boek. Zeker in het begin werkt de vorm in het voordeel van de voorstelling. We horen het publiek dan ook o’s van verbazing en a’s van gelach uiten. Maar na verloop van tijd blijkt niet alleen het verrassingseffect wat uitgespeeld, de spanningsboog van de productie zakt in tijdens sommige scènes die echt wel te lang duren of nauwelijks wat toevoegen. Om kort te gaan: er had makkelijk tien minuten af gemogen.

Met de voorstelling ‘Lalaei’ plaatst gitaarkwartet Zwerm zich met de hulp van percussioniste Karen Willems, de Iraanse zangeres Sarah Akbari en de Engelse verhalenverstelster Marie Phillips op het kruispunt van Oost en West, traditioneel en modern, muziek en vertelling, realiteit en mythe. De mix van al deze diverse invloeden resulteert in een eclectische voorstelling waarin het geheel soms samenvloeit tot een nieuwe harmonie en op andere momenten juist vreselijk dissonant over komt en tegen de haren in strijkt. ‘Lalaei’ weet te choqueren, te verbazen, soms zelfs te laten glimlachen, maar nooit echt te raken. De kloof tussen het podium en het publiek blijft te groot.

Heerlijke satire over de overbevolking van de aarde, de klimaatcrisis, feminisme, paternalisme en de geprivilegieerde witte heteroman, in een revuejasje gebracht. Dat serveert de Warme Winkel in Met voorbedachte rade, het derde en laatste deel van Vincent Rietvelds trilogie. Concreet onderzoekt de productie nu de vraag of moord (op een theatervader) een oplossing kan bieden voor het probleem.

Maar liefst twee immersieve ervaringen rond Frida Kahlo zijn er deze week geopend in Brussel. Allebei stellen ze dat ze geautoriseerd zijn. Feit is dat er slechts één werken projecteert van de Mexicaanse kunstenares, en dat is ‘Viva Frida Kahlo Immersive Experience’  in Viage Theatre. Die in de Horta gallerij (‘Frida Kahlo - Het leven van een icoon’ ★★) moet het stellen met foto’s waarop Kahlo te zien is, het creëren van de sfeer uit de tijd (1907-1954) waarin ze leefde en de locaties waar ze verbleef (Mexico, de VS, en haar expo in Parijs op uitnodiging van Marcel Duchamp). Je zou kunnen stellen dat de twee expo’s elkaar aanvullen, dat is zo, maar eerder in beperkte mate want ook de immersieve ervaring in de Viage projecteert enkele zwart-witfoto’s uit het leven van de kunstenares. Die is dan ook ontegensprekelijk de betere van de twee hoewel die in de Horta gallerij meer tekst en uitleg geeft (maar toch ook sommige onderwerpen niet of nauwelijks belicht).

20 jaar na De man die zijn haar kort liet knippen, presenteert de HOE met De nieuwe man een vervolg. Het gezelschap creëert zo een serie, of een soap als je wil, rond hoe het een vijfde van een eeuw later gaat met Peter en Natali. Hij was de liefde van haar leven, maar het werd niets. Ze babbelden de hele tijd met elkaar uit angst om wat ze niet zeiden, waarbij het risico er steeds was dat ze te hard van stapel liepen in hun enthousiasme om iets verkeerd te zeggen. ‘Ik ben elke dag met u bezig geweest. Ik heb elke dag aan u gedacht, Peter’ klinkt het uit haar mond. Later beamen ze ‘Het was verschrikkelijk. Het was té. Het was vernietigend.’