“Liegen is een noodzakelijk onderdeel van een genietbaar leven.” Dat is althans wat Simone Milsdochter beweert wanneer ze tijdens ‘Apate spreekt’ in de huid kruipt van de Griekse godin van de leugen en de misleiding. In een tijd waar we waakzaam moeten zijn voor ‘fake news’ en naarstig op zoek zijn naar ‘de waarheid’ schreef  Alicja Gescinska een korte monoloog waarin ze juist een lans breekt voor de schoonheid en het belang van ‘de leugen’. Hoe erg zou het leven wel niet zijn als ons gezicht altijd zou vertellen wat we in ons binnenste voelen? Hoe kan de liefde bestaan als we aan de andere altijd eerlijk zouden zeggen wat we denken en de wereld puur vanuit het zakelijke en wetenschappelijke zouden observeren? Gedurende een uur mag Apate haar zaak komen bepleiten om het publiek te overtuigen. En hoewel we intrinsiek overtuigd zijn van haar gelijk, miste haar betoog passie en geestdrift. De voorbeelden die aangehaald werden om haar standpunten te ondersteunen bleven te veel aan het oppervlak en wisten het publiek te weinig te prikkelen.

Wat is het toch geweldig wanneer een publiek van zes tot negenennegentig jaar naar eenzelfde voorstelling kan gaan kijken en even hard geboeid en aangesproken wordt. Met Vuur/toren zetten Laika en Michai Geyzen een fenomenaal sterk visueel stuk op de planken dat tot in de kleinste details is afgewerkt. Het is een ware lust voor het oog en het hart. De lotgevallen van drie vuurtorenwachters die plots gestrand achterblijven op een klein eilandje bij een toren die geen licht meer kan geven, worden met spel, humor, zang, dans en een uitgekiende belichting zo mooi ten tonele gebracht, dat tekst niet nodig is om het verhaal te vertellen. Jong en oud worden moeiteloos meegezogen in de leefwereld van de vuurtorenwachters die niet alleen fysieke stormen, maar ook mentale stormen moeten doorstaan in de zoektocht naar hoop.

Een voorstelling over oprechtheid en doen alsof, over de ironie van ironie. Over zelfrelativering waarbij je je zelf in het belachelijke durft te trekken. Maar even goed ook over de veranderende tijdsgeest. Dat is David… of hoe we ons bedacht hebben van De Hoe en De Nwe Tijd naar een tekst van Willem De Wolf, Wannes Gyselinck en Freek Vielen.

Hysterisch en druk om uiteindelijk te eindigen met een moraliserend nagesprek waarbij de toeschouwers gevraagd wordt om enkele nieuwe regels op te stellen, afspraken zodat we het leven, thuis, op school of in het algemeen eerlijker kunnen maken. Dat is De bevrijding van het edelhert van Pieter De Buysser in een co-regie door Khalid Koujili El Yakoubi en Thomas Bellinck.

Een bijzonder mooie minimalistische, innemende, relevante en gelaagde voorstelling. Dat is Wildernis van Freek Mariën in een regie van Jo Roets door Laika. Een productie die gaat over non-conformisme vs. conformisme, over extreem arm en rijk, over overleven en leven, over vervreemd met de natuur geraakt zijn (‘het enige dat nog fijn is in uw leven is het stof in uw longen’) versus met en in harmonie met de natuur leven, maar bovenal ook je eigen weg inslaan, soms radicaal een andere richting uit dan die waarin je ouders je hebben willen sturen terwijl je toch – hoe verschillend ook – familie van elkaar blijft en een hechte band blijft behouden. Wildernis is zo een bijzonder herkenbaar verhaal voor al wie 14+ is omdat die vrijheidsdrang, dat loskomen van de ouders iets is wat universeel is, waar elke puber en adolescent door gaat en zich in herkent.