Een geweldig grappige Hans en Grietje met vette muzikale knipogen. Dat toonde Music Hall op de perspreview en try-out van hun jongste sprookjesmusical in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Brigitte Derks tekende voor de regie, het script en liedjesteksten terwijl Chris Van Tongelen en Paul Vermeulen instonden voor de muziek. Het levert verwijzingen op naar Sister Act in het gospelnummer ‘Hallelujeeh’ wanneer het gezelschap de heks verslaat en qua choreografie zit er een stukje heerlijke figuurdans op een rij, een cirkel trekkend over het podium, in. Verder zien we hen de Ierse volksdanskaart trekken (verwijzend naar Riverdance en Lord of the dance bv.) en op het einde mag de prins even de frontman van een Vlaamse boysband/schlagerband spelen op ‘Ik hou van jou’ waarbij Assepoester straal genegeerd wordt. ‘Ik hou van jou’ moet de prins overigens tot het einde houden. Het is de running gag van de voorstelling. ‘Ik vin da ier een vree speciale situatie.’ in sappig West-Vlaams is niet alleen met stip een van de meest hilarische quotes van dikbil Whoppie (Charline Catrysse), die alle moeite van de wereld heeft om haar dieet te volgen, net die zin kwam ook niet zelden in ons op tijdens de show.

Tina the musical, geregisseerd door Phyllida Lloyd, gaat binnenkort zijn tweede speeljaar in op de West End en is in de herfst van 2019 ook te zien op Broadway in NY. De voorstelling, met hits van Tina Turner, vertelt het levensverhaal van de wereldartieste die op dit moment (tijdelijk?) met pensioen is. Het is ook het geesteskind van Joop van den Ende, Stage Entertainment Nederland dus, die Turner wist te overhalen om een musical over haar en haar muziek te maken. Turner stemde in want ook zij voelde dat haar fans smachtten naar iets. In het voorwoord in het programmaboekje stelt ze duidelijk dat dit niet ‘alweer een show is die ze moest doen’, maar een toegift is om aan een zekere vraag te voldoen die er leeft bij de fans in de fanmail die ze ontvangt. De op dit moment in Zwitserland vertoevende Turner die erg gelukkig getrouwd is met ‘Simply the best’ Erwin Bach (rol voor Ed Bourne), een Duits hulpje van de marketingafdeling in Londen, en wiens leven mede dankzij hem op privévlak helemaal in de plooi is gevallen, was nauw betrokken bij het tot stand komen van deze productie. Zo koos ze hoofdrolspeelster Adrienne Warren mee tijdens de casting, en gaf haar ook (coaching)advies. Resultaat: Warren ís gewoon Turner tijdens deze voorstelling, tot in de kleinste vezel en dus hoor en zie je ze vurig aan het werk! Van de manier waarop ze haar gesproken en zangstem zet, haar sprekende ogen, tot haar moves. Ze heeft het allemaal. Veel realistischer dan dit kan niet. Maar ook de prestatie van Kobna Holdbrook-Smith als Ike Turner is fenomenaal en wordt soms onderbelicht door andere media.

Motown the musical is meer een educatieve voorstelling over een merk rond de opgang (vanaf 1959) en de crisis in de jaren ’70 die record label Motown meemaakte, en die eigenlijk voor een stuk ook de crisis van de ganse sector blootlegt, dan een musical die je betrekt en in de voorstelling trekt. Een label dat letterlijk en figuurlijk een stem gaf aan zwart Amerikaans talent dat tot dan geweerd werd op de radio. Motown de musical toont vooral ook hoe sterk het inging tegen de onderstroom van puur racisme dat in die dagen heerste in de VS wat deze musical tot de finale van het eerste deel leidt met Marvin Gaye’s ‘What’s going on’ dat geïnspireerd is op de Watts-rellen uit 1965. Beelden van blanken en zwarten die gescheiden werden in het openbaar leven, tot de KKK zien we. Ook de historische speech van Martin Luther King tot de moord op president Kennedy krijgen we te horen en te zien. Logisch dan ook dat optredens van de Motown-artiesten extra beveiligd worden. In die maatschappelijke context ontvouwt zich het verhaal rond Motown dat sterren als The Jackson 5, Diana Ross, The Supremes, The Commodores, The Four Tops, The Temptations,  Smokey Robinson & the Miracles, Marvin Gaye, Stevie Wonder, en vele anderen een eerste kans gaf in de muziekindustrie en hen ook groot maakte. Maar een klein label kan moeilijk opboksen tegen de major record labels, en de ene na de andere artiest of band wordt dan ook uitgekocht als die zijn contract niet wil uitdoen en denkt dat het gras aan de andere kant van de heuvel groener is. Niet zelden heeft dat eerder met financiële redenen te maken dan met artistieke. Stevie Wonder blijkt overigens een van de trouwste soldaten aan het label. Tot op heden valt hij nog steeds onder Motown-contract.

Compleet uit onze sokken geblazen, met zo’n gevoel verlaten we een verbluffend en ijzersterk Dreamgirls dat in Londen in december twee jaar zal spelen in het Savoy Theatre. Daar blijft het ook bij want de laatste voorstelling wordt al op 12 januari 2019 gespeeld. Daarna gaat de voorstelling op tour in het VK. De musical toont dat de showbusiness (let ook op het korte leidmotief dat een aantal keer langskomt) vol intriges zit, niet is wat ze lijkt en er geen frisse praktijken op nagehouden worden. Wie deze parel, waarbij opmerkelijke parallellen te leggen zijn met de carrières en privéleven van Diana Ross en The Supremes, die er van begin tot einde een moordend ritme op nahoudt (inclusief magische en snelle kledingwissels) en de ene onmogelijke hoge noot na de andere op het publiek afvuurt, moet dus snel zijn. Nooit eerder maakten we het mee dat het publiek een gedeeltelijke staande ovatie geeft na een song. Nooit eerder maakten we het mee dat tijdens een musicalnummer er maar liefst twee keer geapplaudisseerd wordt voor de fantastisch sterke vocale uithalen. Dat laatste was het geval toen we een fenomenale Marisha Wallace (als Effie White) haar ganse ziel hoorden leggen in een gigantisch doorleefd ‘And I Am Telling You I‘m Not Going’ dat diep uit de buik komt. In het tweede deel maken we iets gelijkaardigs mee in het duet tussen Brennyn Lark (als Deena Jones) en Marisha Wallace tijdens ‘Listen’. Wat een prestatie!

Op 12 januari 2019 valt definitief het doek van Kinky Boots de musical die ondertussen 3 jaar in het Adelphi Theater geprogrammeerd staat in Londen. Kinky Boots is een feelgood-musical met teksten en muziek van 80’s icoon Cyndi Lauper. Harvey Fierstein stond in voor de tekst van de dialogen en Jerry Mitchell voor de regie en choreografie van het geheel. Toegegeven, er zitten behoorlijk grote lappen tekst in deze productie en de overgangen naar de songs, verlopen niet altijd even smooth. Thema van de voorstelling is mensen aanvaarden zoals ze zijn. Kinky Boots slaagt erin om die boodschap in een erg toegankelijke, volkse voorstelling te steken die erg laagdrempelig is en niet zelden de humoristische kaart trekt. Vooral in het eerste deel voelt de musical echter erg oppervlakkig aan. En hoewel de popsongs van Lauper goed zijn, blijf je wat op je honger zitten om een song te horen die je omverblaast. Die spaart ze op voor het tweede deel waarbij twee solo’s, een van Charlie (‘The soul of a man’), en een van Lola (‘Hold me in your heart’) terecht kunnen rekenen op een waanzinnig applaus van de toeschouwers. Kitsch en camp is nooit ver weg in deze productie die wanneer ze de dancekaart trekt ook doet denken aan de eurodance die o zo vaak te horen is op het Eurovisiesongfestival zoals in het nummer ‘Sex is in the heel!’, met dolby surround effect in de bleeps, dat nog eens dunnetjes wordt overgedaan in de finale met ‘Raise You Up/Just Be’.