Verscheuren of verscheurd worden of het ritualiseren van de dood. Dat thema staat centraal in de nieuwste voorstelling ‘Nicht schlafen’ van regisseur Alain Platel,scenografe Berlinde De Bruyckere, Steven Sprengels (muzikale leiding) en Ballets C de la B. Een primitieve stam zien we aanvankelijk aan het werk waar de survival of the fittest van toepassing is. Wanorde en geweld staan dan ook centaal, terwijl enkele seconden later de harmonie van samen een choreografie neerzetten, wordt getoond en niet veel later men opnieuw overgaat in de chaos. Aanvankelijk werkt dat contrast, en ook de mengeling van Mahlers ‘O Mensch! Gib acht!’ (derde symfonie in D minor IV) met polyfonisch gezang van Boule Mpanya en Russell Tshiebua, Afrikaanse belletjes rond de enkel,  en zien we in de dans zowel verwijzingen naar klassiek ballet (twee dansers) als naar de rite (9 dansers in halve cirkel rond dode paarden die hen een soort laatste groet geven door snel  de armen de lucht in te steken naar beneden te doen en dit te herhalen, een verwijzing naar een Afrikaans gebruik).  Maar na een tijd is dat effect al tamelijk snel uitgewerkt. ‘Nicht schlafen’ mist vooral een duidelijke verhaallijn waardoor de spanningsboog (begin-midden-slot) wat aan de slappe kant is. De dansvoorstelling verliest dan ook onze aandacht niet alleen de onze als we de reacties van een toeschouwer achteraf mogen geloven (‘wat een vreemde voorstelling. Enkel halfweg de voorstelling wist het me te boeien’).

Een staande ovatie. Dat kreeg Anne Teresa De Keersmaeker, Rosas en Ictus voor een on-waar-schijn-lijk mooi ‘Rain (live)’ in het Koninklijk Circus. De dansvoorstelling heeft de dynamiek van de Bolero van Béjart,het repetitieve in de score ‘Music for 18 musicians’ van Steve Reich ook. De dynamiek zit ‘m in de muziek die de Keersmaeker perfect geanalyseerd heeft en ook vertaalt naar het podium, naar de dans. Met een opbouwende en neerleggende sequens. Een crescendo en een diminuendo. In combinatie met strakke lijnvoering (diagonalen, rechten, laag-hoog, incl. lifts) en cirkelbeweging, half rond de as, dan weer volledig rond de as draaiend, cirkelend, tot zelfs rollend over het podium. Het tegenritme in de muziek zien we dan weer uitgebeeld op het einde en begin waarbij de tien dansers wijzerszin lopen terwijl de fel witte spot de tegenovergestelde beweging doet. Op het einde spiegelt De Keersmaeker die scène.  Maar los van geometrie, ademt Rain vooral erg veel emotie uit, eigen aan crescendo en diminuendo. Die dynamiek zien we niet alleen overgebracht naar de dans, ook in de kledij van de hand van Dries van Noten en belichting, die halfweg magenta (fuchsia), vrouwelijke tinten krijgt, bloeit de voorstelling als een bloem open, om terug te sluiten op het einde, wanneer iedereen terug net als bij het begin aardse (bruin, grijs, wit)tinten draagt.

In  ‘Forever young’ kleedt Marijn Brussaard hiphop helemaal uit en maakt er een heerlijke parodie van. Als rapper Young Ludo creëert ie wel erg hoge verwachtingen wanneer de rookmachine aangezet wordt, stroboscopisch licht over het podium schijnt en hij uiteindelijk door de mist in tegenlicht opkomt. Niet gewoon te voet of zo, wel op een hoverboard met blauwe leds in. ‘Zijn entree niet missen’, noemen ze dat. Veel toeters (ook letterlijk in de mix, eigen aan het genre overigens) en bellen, kortom een groteske show op een klein wit cirkelvormig podium waarbinnen een kleine cirkel ook nog eens kan draaien, brengt ie. De leegheid van de popcultuur die net als de start van de voorstelling wel erg focust op de vorm en nauwelijks op inhoud, stelt Frascati Producties hier erg scherp aan de kaak.

De muziek van Maurice Ravel, live gebracht door het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen, vormde de drijfveer van de avond. Het gebeuren werd opgedeeld in drie stukken. Het eerste, ‘Exhibition’, was een choreografie van Sidi Larbi Cherkaoui waarbij schilderijen tot leven kwamen. Geordende chaos versmolt op een soepele en vloeiende manier in elkaar waarbij vooral het bewegende decor opviel. Het tweede deel kwam van de hand van Jeroen Verbruggen met ‘Ma Mère L’Oye’ die een ode bracht aan het overleden koningspaars Fabiola en Boudewijn. Het donkere stuk was een beetje het buitenbeentje van de voorstelling. Het laatste stuk werd gecreëerd door de grote Maurice Béjart op het gelijknamige nummer ‘Boléro’. Een knaller einde waarbij melodie, ritme en figuranten één geheel vormden en het duidelijk werd dat de andere choreografieën toewerkten naar deze climax.

Clean en strak, zelfs abstract, was de solo ‘They might be giants’ van Steven Michel. Bewegingen werden steeds groter, werkten naar een hoogtepunt toe en doofden daarna weer uit. Het menselijke lichaam was al snel niet meer. Wat we enkel nog zagen waren ledematen die zich lieten meevoeren door de muziek. In het begin zeer interessant, maar na een tijdje uitgeblust. De muziek, het licht en de choreografie vloeiden  samen tot één geheel. We zagen niet één keer zijn gezicht wat ervoor zorgde dat je toch nog bleef zitten en wachten. Het begin bleven we geboeid en gefascineerd kijken, tegen het midden aan was het en duw en trek spel van aandacht behouden.