We laten in het midden of ‘Meiskes & Jongens’ nu muziektheater of musical was, want eigenlijk deed dat niet ter zake. Het was gewoon een lekker stuk theater over een heerlijk disfunctioneel gezin waarin naadloos een tiental liedjes van Raymond van het Groenewoud en een dosis donkere humor waren verweven. Koen Van Impe schitterde in zijn rol als overspelige Philip De Clercq en bewees meermaals dat hij ook kon zingen. Stany Crets mocht de rol van de perverse nonkel kolonel voor zijn rekening nemen en kon daarbij volledig uit zijn dak gaan bij ‘Meisjes’. Producent Deep Bridge vulde de affiche verder niet op met grote namen uit BV-land om zo makkelijker tickets te verkopen, maar koos resoluut voor jong en aanstormend talent. En zo konden we genieten van de knappe prestaties van Korneel Defrancq, Timo Tembuyser,  Jolijn Antonissen, Florian Avoux en verleidster van dienst Barbara de Winter. Het meest complexe personage uit de voorstelling was voor Karlijn Sileghem. Zij zette met brio een permanent dronken moeder neer die tijdens de tango ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben’ puur cynisme wist te blenden met verleidelijk mooie zang.

Productiehuis Deep Bridge zette met deze eerste editie van ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ in de Stadschouwburg van Antwerpen een gezellige, bijdetijdse sprookjesmusical op de planken. De sprookjeswereld bleek namelijk niet gespaard te blijven van moderne verleiders als Facebook, WhatsApp en foodblogs. De puberende Doornroosje,  Sneeuwwitje, Rapunzel en Assepoester, vertolkt door Tinne Oltmans, Anne Van Opstal, Shauni Rau en Helle Vanderheyden, waren dan ook niet meer los te koppelen van de wifi. De koning, vertolkt door Walter Baele, zat met zijn handen in het haar: hoe kon hij zijn dochters ooit aan de prinsen koppelen wanneer ze alleen nog maar oog hadden voor de schermpjes? De digitale verslaving  bij jongeren was zonder twijfel een problematiek die menig ouder niet vreemd in de oren klonk, maar Lulu Aertgeerts, Peggy Verhoeven en John Hoelen hadden er in hun verhaal erg goed over gewaakt om niet als de grote moraalridders over te komen. ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ was in de eerste plaats vooral een leuke familievoorstelling met toffe liedjes, vrolijke dansjes en een vleugje humor waarin dit thema op een open manier ter sprake kwam.

Hopeloos verouderd is het halve eeuw oude ‘L’Homme de la Mancha’ van Dale Wasserman, Mitch Leigh (muziek), Joe Darion (originele songteksten) / Jacques Brel (vertaling naar het Frans en bewerking) dat regisseurs Michael De Cock en Junior Mthombeni terug vanonder het stof gehaald hebben. Een halve eeuw geleden zorgde Jacques Brel voor de vertaling van deze Amerikaanse musical. Zelf speelde hij destijds ook de titelrol. De huidige herziene versie gaat niet ver genoeg in het updaten van het verhaal naar wat je in 2018 scenografisch verlangt. Lees: ellenlange (stroeve) stukken gesproken tekst waarbij vooral opvalt dat we een Vlaamse cast horen die weliswaar zijn best doet in het Frans maar al snel valt op dat het geen native speakers zijn, erg veel behoorlijk statische scènes waarbij de live video op het al even gedateerde openluchtbioscoopscherm nauwelijks een toegevoegde waarde heeft en het geheel geen dynamisch karakter weet te geven, tenenkrullende clichébeelden met het zandkasteel en het windmolentje als beeld voor zandkastelen bouwen (een valse droom najagen) en vechten tegen een imaginaire vijand. De Cock en zijn team willen vooral mensen aanzetten om te dromen, ver van het cynisme van alledag. Maar vier keer (redelijk kort na elkaar ‘Rêver un impossible rêve‘ na elkaar laten horen, is gewoon te veel van het goede. Het geeft ook pijnlijk weer dat deze musical, die niet slecht is qua muziek, op muzikaal vlak onvoldoende te bieden heeft dat er uitspringt. Zo valt een song als ‘Dulcinea’ wel erg licht uit als je dat tegenover Bernsteins ‘Maria’ plaatst bijvoorbeeld.

Doornroosje de musical kent met Helle Vanderheyden als prinses zijn beste Vlaamse versie ooit. De musical die dit voorjaar in zaal Elckerlyc speelde met Tinne Oltmans als prinses, staat opnieuw twee weekends in Antwerpen maar deze keer dan in de mooiste zaal van ‘t stad: de Koningin Elisabethzaal. Wegens agendaproblemen kan Tinne de rol niet spelen op zaterdag en zondag. Dat is goed nieuws want in Helle Vanderheyden vond Deep Bridge een betere hoofdrolspeelster. Want daar waar Tinne wat ons betreft de zwakste schakel was in de musical qua zang en dictie (te scherpe klinkers en s’-en), zet Helle een Doornroosje neer om door een ringetje te halen zowel qua spel als zang. In die zin dat haar solo ‘Mijn droomprins’ ondertussen samen met ‘Geen feest’ en ‘De slaapspreuk’ tot de allerbeste live songs behoren.

Nog tot 5 augustus 2018 speelt de internationale productie van Flashdance the musical in het Kursaal van Oostende. Die is gebaseerd op de voorstelling die vijf jaar geleden in Stockholm speelde. Vorig jaar stond Footloose in Oostende, dus is Flashdance een logische opvolger. De allergrootste hits – What a feeling  en Maniac– hier gezongen door het trio Kiki (Sia Dauda), Tess (Demmileigh Foster) en Gloria (Hollie-Ann Lowe) komen erg schel over. Geen idee wie er instond voor de casting maar deze stemmen blenden voor geen meter, ook in andere ensemblenummers zit niet alles lekker. Dat kan trouwens – voornamelijk in het eerste deel – ook gezegd worden van de geluidsmix die de hoge tonen te prominent op de voorgrond plaatst. Belletjes, buisklokken, koperblazers komen zo buitenproportioneel in het geheel door en zorgen ervoor dat het ganse eerste deel erg zwak overkomt. Gelukkig komt er verbetering in het tweede deel. Flashdance moet het dan ook hebben van de minder gekende songs in deze productie zoals ‘A million to one’, het duet tussen Alex (Joanne Clifton) en Hannah (Ann Van den Broeck) waarbij Van den Broeck ‘Ik geloof nog steeds in een goede rol voor mij. Het kan nog niet gedaan zijn.’ zingt en je als toeschouwer de meerwaarde voelt van een musicalactrice in Vlaanderen die het ondertussen in buitenlandse producties moet zoeken om voldoende tot haar recht te komen omdat Vlaamse musicals focussen op – hoe ironisch – tv sterren (waarvan Gloria beweert dat je geen talent moet bezitten om dat te kunnen worden), hobbyisten, goedkope musicalstudenten of pas afgestudeerden. Andere hoogtepunten zijn ‘Here and now’ tussen Alex (Joanne Clifton) en Nick (Ben Adams) en de solo van Nick in ‘245mm enough’.