Het is de keuzestress waar veel gezinnen mee kampen die op zondagmiddag naar een musical in Londen willen trekken: The Lion King, Matilda of School of Rock kijken. Wat die laatste twee gemeen hebben? Een uitgebreide jongerencast. En hoewel er iets te zeggen valt voor de boodschap rond het gebrek aan tijd dat ouders hebben voor hun kinderen tegenwoordig, de ode aan de vrijheid en je talenten ontdekken, inclusief uit je schulp durven kruipen, dat in School of Rock aan bod komt, valt deze musical met over the top en wat hyperkinetisch-acteerwerk (inclusief ranzig in de navelbuik pulken) van Alex Tomkins als Dewey Finn wat licht uit. Fijn zijn wel de vele verwijzingen naar bands als Earth, Wind and Fire, en The Who in de dialogen. Daarnaast passeren enkele bekende gitaarriffs de revue, én steekt de musical de draak met het musicalgenre zelf. Zo zingt een meisje even ‘Tomorrow’ uit Annie en Amelie Green als de strever Summer ‘Memory’ uit Cats. Net die hitmusical speelde tot 2002 in het Gillian Lynne Theatre dat destijds The New London Theatre heette. Geweldig is de repliek van Tomkins dan ook: ‘Ik wil dat nummer niet langer horen in dit gebouw!’ Het enige moment in de musical dat de rocker erg streng klinkt.

We laten in het midden of ‘Meiskes & Jongens’ nu muziektheater of musical was, want eigenlijk deed dat niet ter zake. Het was gewoon een lekker stuk theater over een heerlijk disfunctioneel gezin waarin naadloos een tiental liedjes van Raymond van het Groenewoud en een dosis donkere humor waren verweven. Koen Van Impe schitterde in zijn rol als overspelige Philip De Clercq en bewees meermaals dat hij ook kon zingen. Stany Crets mocht de rol van de perverse nonkel kolonel voor zijn rekening nemen en kon daarbij volledig uit zijn dak gaan bij ‘Meisjes’. Producent Deep Bridge vulde de affiche verder niet op met grote namen uit BV-land om zo makkelijker tickets te verkopen, maar koos resoluut voor jong en aanstormend talent. En zo konden we genieten van de knappe prestaties van Korneel Defrancq, Timo Tembuyser,  Jolijn Antonissen, Florian Avoux en verleidster van dienst Barbara de Winter. Het meest complexe personage uit de voorstelling was voor Karlijn Sileghem. Zij zette met brio een permanent dronken moeder neer die tijdens de tango ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben’ puur cynisme wist te blenden met verleidelijk mooie zang.

Productiehuis Deep Bridge zette met deze eerste editie van ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ in de Stadschouwburg van Antwerpen een gezellige, bijdetijdse sprookjesmusical op de planken. De sprookjeswereld bleek namelijk niet gespaard te blijven van moderne verleiders als Facebook, WhatsApp en foodblogs. De puberende Doornroosje,  Sneeuwwitje, Rapunzel en Assepoester, vertolkt door Tinne Oltmans, Anne Van Opstal, Shauni Rau en Helle Vanderheyden, waren dan ook niet meer los te koppelen van de wifi. De koning, vertolkt door Walter Baele, zat met zijn handen in het haar: hoe kon hij zijn dochters ooit aan de prinsen koppelen wanneer ze alleen nog maar oog hadden voor de schermpjes? De digitale verslaving  bij jongeren was zonder twijfel een problematiek die menig ouder niet vreemd in de oren klonk, maar Lulu Aertgeerts, Peggy Verhoeven en John Hoelen hadden er in hun verhaal erg goed over gewaakt om niet als de grote moraalridders over te komen. ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ was in de eerste plaats vooral een leuke familievoorstelling met toffe liedjes, vrolijke dansjes en een vleugje humor waarin dit thema op een open manier ter sprake kwam.

Hopeloos verouderd is het halve eeuw oude ‘L’Homme de la Mancha’ van Dale Wasserman, Mitch Leigh (muziek), Joe Darion (originele songteksten) / Jacques Brel (vertaling naar het Frans en bewerking) dat regisseurs Michael De Cock en Junior Mthombeni terug vanonder het stof gehaald hebben. Een halve eeuw geleden zorgde Jacques Brel voor de vertaling van deze Amerikaanse musical. Zelf speelde hij destijds ook de titelrol. De huidige herziene versie gaat niet ver genoeg in het updaten van het verhaal naar wat je in 2018 scenografisch verlangt. Lees: ellenlange (stroeve) stukken gesproken tekst waarbij vooral opvalt dat we een Vlaamse cast horen die weliswaar zijn best doet in het Frans maar al snel valt op dat het geen native speakers zijn, erg veel behoorlijk statische scènes waarbij de live video op het al even gedateerde openluchtbioscoopscherm nauwelijks een toegevoegde waarde heeft en het geheel geen dynamisch karakter weet te geven, tenenkrullende clichébeelden met het zandkasteel en het windmolentje als beeld voor zandkastelen bouwen (een valse droom najagen) en vechten tegen een imaginaire vijand. De Cock en zijn team willen vooral mensen aanzetten om te dromen, ver van het cynisme van alledag. Maar vier keer (redelijk kort na elkaar ‘Rêver un impossible rêve‘ na elkaar laten horen, is gewoon te veel van het goede. Het geeft ook pijnlijk weer dat deze musical, die niet slecht is qua muziek, op muzikaal vlak onvoldoende te bieden heeft dat er uitspringt. Zo valt een song als ‘Dulcinea’ wel erg licht uit als je dat tegenover Bernsteins ‘Maria’ plaatst bijvoorbeeld.

Doornroosje de musical kent met Helle Vanderheyden als prinses zijn beste Vlaamse versie ooit. De musical die dit voorjaar in zaal Elckerlyc speelde met Tinne Oltmans als prinses, staat opnieuw twee weekends in Antwerpen maar deze keer dan in de mooiste zaal van ‘t stad: de Koningin Elisabethzaal. Wegens agendaproblemen kan Tinne de rol niet spelen op zaterdag en zondag. Dat is goed nieuws want in Helle Vanderheyden vond Deep Bridge een betere hoofdrolspeelster. Want daar waar Tinne wat ons betreft de zwakste schakel was in de musical qua zang en dictie (te scherpe klinkers en s’-en), zet Helle een Doornroosje neer om door een ringetje te halen zowel qua spel als zang. In die zin dat haar solo ‘Mijn droomprins’ ondertussen samen met ‘Geen feest’ en ‘De slaapspreuk’ tot de allerbeste live songs behoren.