Josse De Pauw is 70. Een halve eeuw staat ie ondertussen op de planken. En in de jongste muziektheatervoorstelling waarmee hij in de KVS in première ging, Rhapsody, demonstreert ie nogmaals wat voor een begenadigd verteller hij is. De acteur ging de mosterd halen bij de televisieserie ‘Van de schoonheid en de troost’ van Wim Kayzer. Die sprak daarvoor met Jane Goodall, George Steiner, J.M. Coetzee, Karel Appel en Edward Witten. Hun gedachtenstroom laat De Pauw horen alsof ze ter plaatste ontstaat. Vanuit een bijna zelfde organische impulsiviteit horen we de cello, viool, (bas)klarinet, trombone en percussie vanuit schurend, metaalachtig klinkende atonale noise de weg vinden naar de schoonheid, de orde, de harmonie om op het einde tijdens de tekst van Witten, die gaat over de snaartheorie, wanneer De Pauw het heeft over verwondering, die even via het klein klokkenspel te staven.

Wat was de laatste theatervoorstelling tijdens corona waarbij je een mondmasker droeg? Het antwoord voor ons is Tattarrattat! van Frieda en Theater FroeFroe. In de voorstelling voor 3- plussers die verwijst naar de langste palindroom in de Oxford English Dictionary, een woord dat James Joyce gebruikte in ‘Ulysses’ (1922), gaan de acteurs en actrices aan de slag met balken en planken, resthout van meubelmakerij huis Mortier, om de allerjongsten het verschil tussen abstract en concreet te tonen. Maar ook vooral tussen voorkant, achterkant, zijkant, andere zijkant, bovenkant, onderkant, kort, lang, breed, smal, recht, schuin, alleen, samen, 1,2,3,4 en 5, erbij horen of uitgesloten worden en zien we het drukke bestaan van nu uitgebeeld wanneer de cast door elkaar wandelt met een houten plankje tegen hun oor die een smartphone symboliseert of zien we een fotoshoot gehouden worden voor een camera uit hout. Tattarrattat! caterogiseert, classificeert en ordent dus onder andere. Voor kinderen is dat best belangrijk en educatief. Maar er zit ook een scène in de voorstelling met een actrice die haar voorkant toont, vervolgens achterkant, zijkanten, bovenkant en onderkant die haar objectiveert. ‘Wokers won’t like’ schreven we in onze notities.

Wanneer je een jonge, zwarte vrouw bent in een overwegend witte samenleving, kent het leven heel wat ‘uitdagingen’ die voor de witte, geprivilegieerde jongen uit diezelfde samenleving amper te bevatten zijn. Met ‘Us, (k)now’ wil theatermaakster Dalilla Hermans ons meenemen in de leefwereld van die nieuwe generatie opgroeiende, zwarte vrouwen en ons vanuit die binnenkant laten kijken naar onze maatschappij. Daarom trok ze tijdens de ‘paaspauze’ van 2021 met een groep zwarte meisjes op ‘bosklassen afrostijl’. Aan de hand van dagboekfragmenten, citaten van rolmodellen, videofragmenten en beelden uit de dagboekkamer neemt de voorstelling ‘Us, (k)now’ je mee naar de ervaringen van die week. En daar zit meteen ook de zwakte van de voorstelling. Als publiek heb je al te vaak het gevoel dat je aan het kijken bent naar de kampvideo van een groep jongeren die een gemeenschappelijke vakantie-ervaring delen. De boodschap die achter en in de voorstelling steekt, wordt te vaak ondergesneeuwd door fragmenten die minder relevant zijn of nogal onhandig gefilmd en gemonteerd zijn.

Een echtscheidingsthriller voor 4-plussers. Dat serveert hetpaleis en De Nwe Tijd met Familie Grrr. Zeker, de jongsten genieten van het beeldende verhaal (o.a. met vloerbekleding die tot leven komt en 5 ballerina’s in het blauw naar het einde toe), maar de tekst lijkt ons met woorden als ‘ironisch’ en andere zoals ‘co-ouderschap’ en ‘kindergeld’ die echoën in de strijd tussen het ruziënde koppel en waar het kind (hier gespeeld door Gina Beuk) wat van opvangt, echter niet meteen te doelen op een kinderpubliek.

Met War of the beasts and the animals waagt Zuidpool zich aan Maria Stepanova (1972), een Russische auteur die gekend is om haar kritische gedichten, maar weliswaar in het Westen nauwelijks gekend is. Hoewel ze naast essays en proza meer dan tien dichtbundels uitbracht, is enkel haar ‘In Memory of Memory’ in het Nederlands vertaald.