Er zijn weinig kunstenaars – zeggen dat Tom Van Laere een artiest is, zou hem oneer aandoen – die in no time de gelukshormonen in ons weten te activeren. Admiral Freebee, aka de avant gardener, die zich live dezer dagen als duo presenteert met Van Laere aan de gitaren en – dat is nieuw – elektronica en Senne Guns aan de toetsen, exposeerde nieuwe en klassieke meesterwerkjes in de Stadsschouwburg van Mechelen. Ook nu bleek het publiek zijn filosoferende maar niet zelden met een humoristische en zelfrelativerende twist gebrachte muzikale schilderijtjes bijzonder te waarderen.

Met Compagnons de la chanson brachten Marijn Devalck en Liliane Saint-Pierre een van de eerste concerten in Triarte, de zaal van het voormalige Echt Antwaarps Theater. Een acteur en een zangeres namen elk een deel van de show voor hun rekening die in het teken stond van het Franse chanson en ze eindigden door drie nummers samen te zingen. Hoewel het samenspel tussen Marijn op Gibsongitaar en de band niet goed zat bij ‘Que je t’aime’, noteren we wel bijzonder sterke versies van ‘A quoi ça sert l’amour’ een vraag waarop ze allebei, hoewel ze meer dan 50 jaar op de planken staan, het antwoord schuldig waren. Ronduit subliem was hun enige toegift ‘Vivre’ waarbij we Saint-Pierre de tekst hoorden zingen in het Frans en Devalck daarin ‘Laat me’ verweef.

Met een hyper emotioneel en doorleefd prachtig optreden nam SX voorlopig afscheid van Sint-Niklaas. Een verrassing was het om vroeg in het optreden Stefanie Callebaut met gebroken stem te horen zeggen dat de artistieke wegen met Benjamin Desmet voor een tijdje scheiden nu ze 10 jaar samengewerkt hebben en ze met het allerlaatste nummer ‘schattigaardje’ Elysian voor even afscheid nemen van hun publiek. Een bijna etherisch klinkend nummer dankzij Stefanies wondermooie zang dat Tom Pintens aan de toetsen inzet waarna onder andere de akoestische gitaar erbij komt en we ‘I’m royal. You’re king.’ te horen krijgen als eerste woorden van die song. Een royaal optreden op exquis niveau bracht SX Unplugged in Sint-Niklaas. Zo eentje waarvan je dacht, als nu de bom valt, bereiken we toch maar mooi onze eindbestemming tijdens een bom van een optreden.

Zondagavond, de avond voor Valentijn, was er eentje voor de dromers in de Stadsschouwburg in Mechelen. Geike en Hydrogen Sea stonden er namelijk samen op de affiche met hun melancholische dromerige popmuziek. Het was alweer meer dan 4 jaar geleden dat we het Brusselse duo Pieterjan Seaux en Birsen Uçar live aan het werk zagen. Geike hebben we kennelijk nog nooit eerder haar solowerk live voor een publiek weten brengen. Hoewel Hydrogen Sea het voorprogramma voor haar deed, maakte ons hart toch eerder een sprongetje bij wat we te horen kregen van die twee, dan bij de frontzangeres van Hooverphonic. Hoewel Hydrogen Sea niet foutloos bleek in Mechelen, terwijl op Geikes performance niets aan te merken viel.

Op 26 februari zou Johnny Cash 90 geworden zijn. Een goeie reden vond ‘The Tennessee Eight’: Guy Swinnen (zang en gitaar), Nathalie Delcroix (zang, handharp, tamboerijn en occasioneel dansen), Patrick Riguelle (zang, gitaar, mondharmonica en lepels), Bjorn Eriksson (zang en gitaar), Piet De Pessemier (zang en gitaar), Axl Peleman (bas en zang), Jan Hautekiet (keyboards en accordeon) en Ron Reuman (drums) dat om aan hem een eerbetoon te brengen in een uitverkocht Lux in Kapellen. Een van de allereerste concerten sinds lang dat in onze regio het bordje uitverkocht kon bovenhalen, werd het. Anderhalf uur werd er op exquis niveau gemusiceerd. De harmonieën in zowel de zang als de instrumentale begeleiding waren om door een ringetje te halen. Tribunegestamp, stevig applaus in combinatie met gejoel en na de bisronde een volledige staande ovatie waren niet meer dan verdiend na een voortreffelijke avond.