Een voorstelling over oprechtheid en doen alsof, over de ironie van ironie. Over zelfrelativering waarbij je je zelf in het belachelijke durft te trekken. Maar even goed ook over de veranderende tijdsgeest. Dat is David… of hoe we ons bedacht hebben van De Hoe en De Nwe Tijd naar een tekst van Willem De Wolf, Wannes Gyselinck en Freek Vielen.

Hysterisch en druk om uiteindelijk te eindigen met een moraliserend nagesprek waarbij de toeschouwers gevraagd wordt om enkele nieuwe regels op te stellen, afspraken zodat we het leven, thuis, op school of in het algemeen eerlijker kunnen maken. Dat is De bevrijding van het edelhert van Pieter De Buysser in een co-regie door Khalid Koujili El Yakoubi en Thomas Bellinck.

Een bijzonder mooie minimalistische, innemende, relevante en gelaagde voorstelling. Dat is Wildernis van Freek Mariën in een regie van Jo Roets door Laika. Een productie die gaat over non-conformisme vs. conformisme, over extreem arm en rijk, over overleven en leven, over vervreemd met de natuur geraakt zijn (‘het enige dat nog fijn is in uw leven is het stof in uw longen’) versus met en in harmonie met de natuur leven, maar bovenal ook je eigen weg inslaan, soms radicaal een andere richting uit dan die waarin je ouders je hebben willen sturen terwijl je toch – hoe verschillend ook – familie van elkaar blijft en een hechte band blijft behouden. Wildernis is zo een bijzonder herkenbaar verhaal voor al wie 14+ is omdat die vrijheidsdrang, dat loskomen van de ouders iets is wat universeel is, waar elke puber en adolescent door gaat en zich in herkent.

Een voorstelling die over het uitputten van de aarde gaat, onze onophoudelijke zucht om grondstoffen te delven. Maar vooral: onze zucht naar rijkdom, naar goud. Daarover gaat Dimitri Leues jongste voorstelling Onderland. Op papier én met zo’n cast met Warre Borgmans, Clara Cleymans, Leue zelf, Laura François en Michaël Pas zou je denken dat dit niet kan mis gaan. Maar helaas verliest de voorstelling onze aandacht nog voor die een uur bezig is. Dat komt omdat Onderland structureel drijfzand blijkt waarin de acteurs finaal kopje onder gaan.

Een reeks sketches na elkaar. Dat brengen Laurence Roothooft, Gaspard Rozenwajn, Jotka Bauwens, Arne Luiting en Adnane Lamarti in een regie en choreografie van Randi De Vlieghe in The happy few. Niet zelden flirt het gezelschap daarbij met uitlach-humor rond bepaalde typetjes. Beginnen doen ze allemaal alsof ze zo van straat zijn geplukt, de stoere kerel met gel in het haar, voetbalsjaal rond de nek die verder volledig in het zwart gekleed is, de vrouw met witte sokken in haar slippers, enz. Begint de voorstelling aan een pittig tempo en is de humor in het begin nog behoorlijk scherp, dan verliest ze rond het uur zowel aan vaart als aan niveau. Gevolg: de boel zakt danig in, de show begint te slepen en door zijn herhaling (het ene na het andere typetje wordt opgevoerd) ook danig te vervelen. Om kort te gaan: er had gerust een dik kwartier geschrapt mogen worden.