Een voorstelling die over het uitputten van de aarde gaat, onze onophoudelijke zucht om grondstoffen te delven. Maar vooral: onze zucht naar rijkdom, naar goud. Daarover gaat Dimitri Leues jongste voorstelling Onderland. Op papier én met zo’n cast met Warre Borgmans, Clara Cleymans, Leue zelf, Laura François en Michaël Pas zou je denken dat dit niet kan mis gaan. Maar helaas verliest de voorstelling onze aandacht nog voor die een uur bezig is. Dat komt omdat Onderland structureel drijfzand blijkt waarin de acteurs finaal kopje onder gaan.

Een reeks sketches na elkaar. Dat brengen Laurence Roothooft, Gaspard Rozenwajn, Jotka Bauwens, Arne Luiting en Adnane Lamarti in een regie en choreografie van Randi De Vlieghe in The happy few. Niet zelden flirt het gezelschap daarbij met uitlach-humor rond bepaalde typetjes. Beginnen doen ze allemaal alsof ze zo van straat zijn geplukt, de stoere kerel met gel in het haar, voetbalsjaal rond de nek die verder volledig in het zwart gekleed is, de vrouw met witte sokken in haar slippers, enz. Begint de voorstelling aan een pittig tempo en is de humor in het begin nog behoorlijk scherp, dan verliest ze rond het uur zowel aan vaart als aan niveau. Gevolg: de boel zakt danig in, de show begint te slepen en door zijn herhaling (het ene na het andere typetje wordt opgevoerd) ook danig te vervelen. Om kort te gaan: er had gerust een dik kwartier geschrapt mogen worden.

Dat een voorstelling live meemaken zo veel sterker binnen komt dan een live stream, bewezen Silke Huysmans en Hannes Dereere met Pleasant Island. Deze voorstelling zagen we namelijk tijdens de tweede coronalockdown op VRT NU. Hoewel we die inhoudelijk bijzonder sterk vonden, kwam de beeldvoering van de stream en het kijken hoe camera’s uiteindelijk twee schermen registeren niet helemaal over.

Het komt zelden voor dat ik na een toneelstuk naar de mengtafel ga en de vraag stel om even de rolverdeling te kunnen inkijken van het script. Bij De reuzendoder van Ernest Hemingway in een regie van Thomas Janssens was dat het geval. Een gans stuk was ik er namelijk verkeerdelijk van overtuigd dat Ikram Aoulad en Dahlia Pessemiers-Benamar aan de ene kant en Katelijne Verbeke en Eliza Stuyck aan de andere kant elk dezelfde vrouw van Hemingway speelden. Daarnaast dacht ik ook dat Eliza een dubbelrol speelde, naast de laatste muze van de schrijver ook diens dochter (Gregory) omdat ze in een aantal scènes ‘papa’ zegt. Toen ik die bladzijde kon inkijken werkte dat dus verhelderend. De reuzendoder van Ernest Hemingway gaat dan ook over de drankverslaving van de schrijver en welke toxische invloed dat op zijn relaties had. Vooral het spel tussen Van Bauwel (Hemingway) en Aoulad (Mary) is dan heerlijk giftig en zeer genietbaar. Reden waarom we de hulp inriepen van de mengtafel na het stuk, is dat de expositie van deze voorstelling bijzonder kort is waardoor het niet altijd duidelijk is wie welke rol speelt. Dat is meteen ook onze belangrijkste kritiek. Want het stuk zelf is absoluut de moeite als je van uitgepuurde tekst en spel houdt op een minimalistisch gehouden scène.

Klauw! heet de jongste voorstelling voor 8-plussers van Hanneke Paauwe. Die ging in deStudio in première. De productie gaat over leren omgaan met je angsten. Want wat blijkt, zelf de angst is angstig. Verlatingsangst: ‘Ne me quitte pas.’, ‘Laat me niet alleen.’ daaraan lijdt ze en ook voelt ze zich alleen wegens niet geliefd.