Een film over vriendschap en familiegevoelens. Dat brengt de jongste Marvelfilm Guardians of the Galaxy Vol. 3, een van de betere in zijn genre sinds lang in de bioscoop. Wij trokken naar de 3D-versie in IMAX bij Kinepolis Antwerpen en zagen dat het goed was.

Wereldwijd bracht Armageddon Time 6,1 miljoen dollar op terwijl ie 15 miljoen gekost heeft. De prent die Universal Pictures distribueert is bij ons zelfs niet eens in Kinepolis te zien hoewel er namen in te zien zijn als Anne Hathaway en Anthony Hopkins in een bijrol. Toch niet van de minsten zou je denken. En toch vindt het publiek wereldwijd kennelijk zijn weg niet naar deze prent. Je zou kunnen stellen dat het met zwakke marketing te maken heeft, net ook omdat ie maar in een handvol zalen die zich richten op arthousefilms te zien is. De recensies die wij echter lazen zijn nochtans lovend en als die al effect zouden hebben op het consumptiegedrag van mensen zouden die wel degelijk tot een betere ticketverkoop moeten leiden. Van die positieve recensies snappen wij dan weer niets. Want Armageddon Time duurt te lang (bijna twee uur) én het verteltempo is ons veel te traag. En de analyse dat het publiek minder snel naar arthousefilms gaat, wat mee zou moeten verklaren waarom deze film niet scoort, lijkt ons niet helemaal op te gaan, als je weet dat Close het in de Vlaamse bioscoop best wel goed deed. Armageddon Time wist ons gewoon niet te bekoren. Zo simpel is dat. En heel wat filmfans lusten hem blijkbaar ook niet.

Toegegeven, er zijn weinig horrorfilms de laatste tijd uitgebracht in de cinema die ons de stuipen op het lijf joegen. Ofwel zijn dit soort prenten totaal ongeloofwaardig en van de pot gerukt, ofwel zijn ze gewoon lachwekkend omwille van de (zelfrelativerende) humor (ten opzichte van het genre zelf) die erin steekt. Niets van dat in The pope’s excorcist, de bovennatuurlijke horrorfilm van Julius Avery met niemand minder dan een uitstekende Russell Crowe als broeder Gabriele Amorth in de hoofdrol.

De jongste bovennatuurlijke horrorfilm die in de zalen te zien is, is die van Lee Cronin die Evil dead rise schreef en regisseerde.

Lag het aan ons dat we moeilijk de drukke werkweek achter ons konden laten? Of schort er gewoon iets met de expositie van Black lotus, de prent die Tad Daggerhart schreef en Todor Chapkanov regisseerde? Of komt het door de city marketing en product placement scènes die ons zeker in het begin van de film té opvallend leken? Feit is dat Black lotus vooral in het begin qua storytelling warrig overkomt en coherentie mist. Gelukkig stellen we halfweg wel een opmerkelijke verbetering vast zodat ie toch nog min of meer de moeite bleek om uit te zitten.