De allereerste Indiase film ooit die filmnews.be recenseert. Dat vraagt om een woordje uitleg. Op 2 april willen we de trein nemen van Amsterdam waar we Bloedbruiloft zagen richting Brussel. U leest het goed: wij verplaatsen ons op een zo duurzaam mogelijke manier. Probleem: onze trein is geannuleerd. Dus nemen we er een naar Rotterdam en vervolgens een naar Breda onder het motto zo zuidelijk mogelijk geraken in Nederland. In Breda blijkt een drieëntwintigjarige vrouw met Indiase roots in dezelfde situatie als ons te verkeren. We beslissen last minute om mee te gaan en haar alternatieve route via Roosendaal te volgen. In de trein praten we o.a. over macro-economie, over de diamantsector, over Dubai, over Bollywood en de Indiase film. Dat ik RRR moet zien en Pathaan onder andere klinkt het. Wat opvalt is de content die zij (o.a. via streamingdiensten) consumeert veel breder gaat, en haar wereld dus veel ruimer is dan de mijne. Plots komt het in me op dat het me al een tijdje opvalt dat Kinepolis Antwerpen Indiase films programmeert wat aantoont dat er een markt voor is. Ze moedigt me aan om er een te checken want het beeld dat een prent als Slumdog Millionaire gecreëerd heeft over India en films over India mag ook genuanceerd, vindt ze. Zo kom ik bij deze titel: Gumraah, een remake in het Hindi van de Indiase film Thadam uit 2019 waarin Tamil gesproken werd, met Aditya Roy Kapur in een dubbelrol.

Een masterclass acteren en dan niet in het minst als het gaat over gezichtsexpressie. Dat levert een alweer ronduit fenomenale Willem Dafoe af in Inside. Ben Hopkins schreef het scenario. De film werd geregisseerd door Vasilis Katsoupis en onze Gene Bervoets speelt er een kleine rol in. Hij is er trouwens samen met Dafoe in te zien in sommige scènes. En of dat geweldig straffe cinema oplevert!

Air, de biografische film die Alex Convery schreef en Ben Affleck regisseerde, heeft meer met bij momenten wat langdradige content marketing van doen dan dat het een goeie 112 minuten durende film is. Zeker, de prent toont goed hoe een zakendeal gesloten wordt en welke aspecten daar bij komen kijken: rationele én emotionele. Het is Sonny Vaccaro (sublieme rol van Matt Damon) die als talentscout voor de basketbalafdeling bij Nike Michael Jordan wil tekenen. Alleen is het duidelijk dat Jordan een voorkeur heeft voor Adidas en als ie niet in zee gaat met deze Duitse multinational dat wellicht zal doen met Converse.

‘Don‘t you ever feel like tired and down and... it feels like your bones don‘t work. Like you‘re sinking.’ Het zijn de woorden van Sophie, briljant neergezet door Frankie Corio die met een enorme naturel samen met Paul Mescal die haar bijna 31-jarige vader Calum speelt, Aftersun, dat geregisseerd en geschreven werd door Charlotte Wells draagt.

Een slimme blondine die nog maagd is. Wiens band met haar vader niet al te best is. Die valt op een man die eigenlijk niet haar type is, absoluut haar grenzen wil stellen maar uiteindelijk niet anders kan dan zich totaal over te geven aan haar emoties en te bekennen dat ze verliefd is op hem. Een jonge vrouw ook die (veel) interesse in seks heeft en daarin bevrediging zoekt bij een man met ervaring. En dat allemaal in de context van een schoolomgeving. Je zou zo zeggen dat dit het uitgangspunt vormt van de After-series. Beautiful disaster kan je dus bezwaarlijk origineel noemen. Maar toegegeven, dit is gewoon een guilty pleasure. Sterker nog: hij is nog verdomd grappig ook.