Een musical buiten categorie die de hype meer dan waard is, is Hamilton die ondertussen aan zijn tweede jaar in Londen begint. De productie ging in februari 2015 in NY in première, op 6 december 2017 was de hoofdstad van het VK aan de beurt. Lin-Manuel Miranda deed er zes jaar over om de (zang)teksten en de muziek te schrijven voor zijn podiumadaptatie van Ron Chernows boek ‘Alexander Hamilton’, over een historisch figuur uit de Amerikaanse politieke geschiedenis. Een geschiedenis, het creëren van een republiek dat een experiment op zich was in een wereld vol monarchieën.  Naast de (politieke) carrière van Hamilton zoomt de productie ook in op diens privéleven, de work-life balance, de twee die gewoon door elkaar lopen en hem ook aan het wankelen brengen. In Londen zien en horen we een uitmuntende cast aan het werk, waar op de dictie (die ‘s’-en en ‘ch’-s!) van Giles Terera als Aaron Burr niets op aan te merken valt. De snel na elkaar volgende rapsongs (die bijvoorbeeld in de finale van deel 1 ook gemengd worden tot een song waarbij alles nog eens sterk blendt met elkaar ook) houden de vaart in de show. Die vaart wordt er ook ingehouden via de sterke scenografie van David Korins met een draaiend podium op een cirkel, choreografieën (zowel de cirkelvorm extra ondersteunend, dan weer de driehoek, de rechte lijn, of de diagonaal twee zelfs wanneer de soldaten een charge gaan uitvoeren) door Andy Blankenbuehler en erg indrukwekkende podiumbelichting (zo zien we een stem op een stembrief met een vierkantje en een bol die rood gekleurd wordt onder andere bij de verkiezingen op het podium schijnen) door Howell Binkley die het best tot zijn recht komt als je Hamilton op het balkon ziet. Op muzikaal vlak tekenen we de ene na de andere catchy pianoriff (zoals in ‘Sastisfied’ en ‘Stay alive’ bijvoorbeeld) op. Clown van dienst mag Waylon Jacobs spelen als King George die zich kennelijk te goed voelt om gedirigeerd te worden door Tom Gearing en dus hém dirigeert. Net zoals ie wat later zelf de lichtinstructies geeft door met zijn schoen op het podium te stampen (volgens de aloude theatertraditie) in ‘What comes next?’ wanneer ie de lijn ‘I’m so blue’ zingt en dan ook na die stamp meteen blauw belicht wordt. Verder kijkt de koning behoorlijk neer op zijn onderdanen: ‘I will kill your friends and family to remind you of my love.’ luidt het onder andere in ‘You’ll be back’ waarin ie doodleuk een ‘da da da’-melodietje zingt.

Een geweldig leuke feelgood musical, dat leveren regisseurs Kwame Kwei Armah en Oskar Eustis af met Twelfth Night. Voor deze Shakespeareklassieker, een romantische komedie die om een driehoeksrelatie gaat, gebruikt Young Vic de muziek en teksten van Shaina Taub van de voorstelling die twee jaar geleden in NY in première ging. Op het podium zien we professionele artiesten aan het werk, naast buurtbewoners van het theater dat op wandelafstand van Waterloo-station ligt. Op die manier is de productie ook een sociaal en maatschappelijk project geworden. De goesting van cast en crew spat dan ook af van deze heerlijke voorstelling die de kaart trekt van seksuele aantrekking en gender. Zo horen we Viola stellen als Cesario ‘Maybe the man I tried to be is the woman I always was.’ Young Vic, dat zich zoals Bronks en hetPaleis in ons land richt op jongeren, loodst op die manier erg succesvol een klassiek verhaal binnen in de eenentwintigste eeuw. Dat levert misschien wel een van de meest verfrissende voorstellingen van de laatste jaren af in Londen. En neen, ook nu weer speelt de vernieuwing, de verrassing, het mee met de tijd zijn, zich niet op de toch eerder traditionele West End af. Het is dus verderop dat je het als cultuurliefhebber moet zoeken. Pittig detail: genderneutrale toiletten hebben ze bijvoorbeeld wel in Young Vic. Op de West End hebben we nog geen enkel theater tegengekomen die die koers vaart… Dat lijkt ons meteen al voldoende te zeggen.

Het is de keuzestress waar veel gezinnen mee kampen die op zondagmiddag naar een musical in Londen willen trekken: The Lion King, Matilda of School of Rock kijken. Wat die laatste twee gemeen hebben? Een uitgebreide jongerencast. En hoewel er iets te zeggen valt voor de boodschap rond het gebrek aan tijd dat ouders hebben voor hun kinderen tegenwoordig, de ode aan de vrijheid en je talenten ontdekken, inclusief uit je schulp durven kruipen, dat in School of Rock aan bod komt, valt deze musical met over the top en wat hyperkinetisch-acteerwerk (inclusief ranzig in de navelbuik pulken) van Alex Tomkins als Dewey Finn wat licht uit. Fijn zijn wel de vele verwijzingen naar bands als Earth, Wind and Fire, en The Who in de dialogen. Daarnaast passeren enkele bekende gitaarriffs de revue, én steekt de musical de draak met het musicalgenre zelf. Zo zingt een meisje even ‘Tomorrow’ uit Annie en Amelie Green als de strever Summer ‘Memory’ uit Cats. Net die hitmusical speelde tot 2002 in het Gillian Lynne Theatre dat destijds The New London Theatre heette. Geweldig is de repliek van Tomkins dan ook: ‘Ik wil dat nummer niet langer horen in dit gebouw!’ Het enige moment in de musical dat de rocker erg streng klinkt.

We laten in het midden of ‘Meiskes & Jongens’ nu muziektheater of musical was, want eigenlijk deed dat niet ter zake. Het was gewoon een lekker stuk theater over een heerlijk disfunctioneel gezin waarin naadloos een tiental liedjes van Raymond van het Groenewoud en een dosis donkere humor waren verweven. Koen Van Impe schitterde in zijn rol als overspelige Philip De Clercq en bewees meermaals dat hij ook kon zingen. Stany Crets mocht de rol van de perverse nonkel kolonel voor zijn rekening nemen en kon daarbij volledig uit zijn dak gaan bij ‘Meisjes’. Producent Deep Bridge vulde de affiche verder niet op met grote namen uit BV-land om zo makkelijker tickets te verkopen, maar koos resoluut voor jong en aanstormend talent. En zo konden we genieten van de knappe prestaties van Korneel Defrancq, Timo Tembuyser,  Jolijn Antonissen, Florian Avoux en verleidster van dienst Barbara de Winter. Het meest complexe personage uit de voorstelling was voor Karlijn Sileghem. Zij zette met brio een permanent dronken moeder neer die tijdens de tango ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben’ puur cynisme wist te blenden met verleidelijk mooie zang.

Productiehuis Deep Bridge zette met deze eerste editie van ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ in de Stadschouwburg van Antwerpen een gezellige, bijdetijdse sprookjesmusical op de planken. De sprookjeswereld bleek namelijk niet gespaard te blijven van moderne verleiders als Facebook, WhatsApp en foodblogs. De puberende Doornroosje,  Sneeuwwitje, Rapunzel en Assepoester, vertolkt door Tinne Oltmans, Anne Van Opstal, Shauni Rau en Helle Vanderheyden, waren dan ook niet meer los te koppelen van de wifi. De koning, vertolkt door Walter Baele, zat met zijn handen in het haar: hoe kon hij zijn dochters ooit aan de prinsen koppelen wanneer ze alleen nog maar oog hadden voor de schermpjes? De digitale verslaving  bij jongeren was zonder twijfel een problematiek die menig ouder niet vreemd in de oren klonk, maar Lulu Aertgeerts, Peggy Verhoeven en John Hoelen hadden er in hun verhaal erg goed over gewaakt om niet als de grote moraalridders over te komen. ‘Er was eens… het sprookjesconcert’ was in de eerste plaats vooral een leuke familievoorstelling met toffe liedjes, vrolijke dansjes en een vleugje humor waarin dit thema op een open manier ter sprake kwam.