Doornroosje de musical kent met Helle Vanderheyden als prinses zijn beste Vlaamse versie ooit. De musical die dit voorjaar in zaal Elckerlyc speelde met Tinne Oltmans als prinses, staat opnieuw twee weekends in Antwerpen maar deze keer dan in de mooiste zaal van ‘t stad: de Koningin Elisabethzaal. Wegens agendaproblemen kan Tinne de rol niet spelen op zaterdag en zondag. Dat is goed nieuws want in Helle Vanderheyden vond Deep Bridge een betere hoofdrolspeelster. Want daar waar Tinne wat ons betreft de zwakste schakel was in de musical qua zang en dictie (te scherpe klinkers en s’-en), zet Helle een Doornroosje neer om door een ringetje te halen zowel qua spel als zang. In die zin dat haar solo ‘Mijn droomprins’ ondertussen samen met ‘Geen feest’ en ‘De slaapspreuk’ tot de allerbeste live songs behoren.

Nog tot 5 augustus 2018 speelt de internationale productie van Flashdance the musical in het Kursaal van Oostende. Die is gebaseerd op de voorstelling die vijf jaar geleden in Stockholm speelde. Vorig jaar stond Footloose in Oostende, dus is Flashdance een logische opvolger. De allergrootste hits – What a feeling  en Maniac– hier gezongen door het trio Kiki (Sia Dauda), Tess (Demmileigh Foster) en Gloria (Hollie-Ann Lowe) komen erg schel over. Geen idee wie er instond voor de casting maar deze stemmen blenden voor geen meter, ook in andere ensemblenummers zit niet alles lekker. Dat kan trouwens – voornamelijk in het eerste deel – ook gezegd worden van de geluidsmix die de hoge tonen te prominent op de voorgrond plaatst. Belletjes, buisklokken, koperblazers komen zo buitenproportioneel in het geheel door en zorgen ervoor dat het ganse eerste deel erg zwak overkomt. Gelukkig komt er verbetering in het tweede deel. Flashdance moet het dan ook hebben van de minder gekende songs in deze productie zoals ‘A million to one’, het duet tussen Alex (Joanne Clifton) en Hannah (Ann Van den Broeck) waarbij Van den Broeck ‘Ik geloof nog steeds in een goede rol voor mij. Het kan nog niet gedaan zijn.’ zingt en je als toeschouwer de meerwaarde voelt van een musicalactrice in Vlaanderen die het ondertussen in buitenlandse producties moet zoeken om voldoende tot haar recht te komen omdat Vlaamse musicals focussen op – hoe ironisch – tv sterren (waarvan Gloria beweert dat je geen talent moet bezitten om dat te kunnen worden), hobbyisten, goedkope musicalstudenten of pas afgestudeerden. Andere hoogtepunten zijn ‘Here and now’ tussen Alex (Joanne Clifton) en Nick (Ben Adams) en de solo van Nick in ‘245mm enough’.

Wat een onwaarschijnlijk groot succes is de musical Soldaat van Oranje in Nederland in een regie van Theu Boermans! De vijftiende cast zagen we zijn dernière beleven. Wat volgt is een welverdiende zomerbreak van enkele weken waarna de repetitieperiode begint voor cast 16, een mengeling van huidige castleden met nieuwe. Zij kennen eind augustus hun eerste voorstellingen wat zal leiden tot de viering van 8 jaar Soldaat van Oranje op het Vliegveld Valkenburg in Katwijk op 30 oktober 2018. Voor de enige Vlaming Florian Avoux betekent het ook meteen het afscheid na 1,5 vast in dienst te zijn geweest. Een droom kwam voor hem in vervulling om in deze productie te mogen staan. Heel wat afscheidsritueeltjes zal ie wellicht meegemaakt hebben. Enkele klassiekers zijn het warm zingen van de cast op de tekst ‘Amore’ waarbij de castleden rond diegene gaan staan die afscheid neemt. En ook een ‘doop’ in het water hoort er naar verluidt bij. Verder is er ook een afscheidsfeestje dat nu eenmaal bij een dernière hoort. En krijgen castleden een gele koffer mee als aandenken volgens onze info.

Een heerlijk visuele, lichte en grappige over the top muziektheatervoorstelling/musical. Dat levert het Düsseldorfer Schauspielhaus af met Der Sandmann in een regie, scenografie en exquis en strak getimed lichtontwerp van Robert Wilson op de immer geweldige muziek van Anna Calvi. Wilson ging de mosterd deze keer halen bij E.T.A. Hoffmann die in 1816 een werk schreef over de kleine Nathanael die op tijd in bed moet en moet slapen want anders komt de zandman langs die zand in de ogen van de kinderen strooit om die er uit te laten rollen zodat hij ze kan voeren aan zijn kinderen in zijn nest op de halve maan. Wanneer Nathanaels vader sterft, door een alchemisch experiment waarop een explosie volgt, denkt de jongen echter dat zijn vader het slachtoffer werd van de zandman. Volgens de jongen is de advocaat Coppelius misschien wel de zandman. Droom, nachtmerrie, realiteit haalt ie vanaf dan gaandeweg door elkaar waardoor acteur Christian Friedel een knappe boog mag maken tussen kind zijn en in een (angst)psychose belanden. Het kinderlijke gegiechel krijgt op die manier een dubbele laag, die van het kind zijn enerzijds maar ook die van de angst die diep in de vezels van de tiener en jongvolwassene is doorgedrongen ook.

In de musical Was getekend Annie M.G. Schmidt in een regie van Paul Eenens zoomt de voorstelling in op het woelige privé- en professioneel leven van een van Nederlands bekendste schrijfsters en hoe moeilijk haar zoon Flip van Duijn (William Spaaij) het had om ‘zoon van’ te zijn. Zo komen we te weten dat ze worstelde met haar uiterlijk en haar daar behoorlijk onzeker over voelde, in deze musical heerlijk becommentarieerd door Simone Kleinsma waarbij Annies zelfspot en -relativering meermaals aan de oppervlakte komt: ‘Als lelijkheid een baksteen was, ben ik de Chinese Muur’. Op seksueel vlak experimenteerde ze als enige vrouw in een triootje (te horen in ‘Wij doen samen met één vrijer’ en een scène waarin van de grond gaan met een fokker, beeldspraak is voor neuken). Uiteindelijk vond ze de liefde van haar leven nadat ze eerst een relatie met een man had die droger was dan gortepap op zondagochtend en wanneer ze ook eens verliefd was geweest op een homo. Dé man uit haar leven ontmoette ze via een contactadvertentie. Alleen, die man: chemicus Dick van Duyn, was getrouwd met Olga. Anna (de echte voornaam van Annie) moest hem dus delen met een andere vrouw en had hem enkel tijdens de weekends. Wanneer hij er niet was, voelde ze zich als een zak patatten achter een schrijfmachine: ‘Ik was niet bestand tegen zo veel liefde’ laat Simone Kleinsma optekenen als hoofdrolspeelster. Ofwel: de Nederlandse kende verdriet en eenzaamheid. Nooit schreef ze naar eigen zeggen echter autobiografische werken, wel liet ze zich inspireren door haar eigen leven. Daarin ging ze steeds op zoek naar vrijheid, die ze eigenlijk in haar hoofd ook altijd beleefde terwijl ze aan de andere kant angstig was om haar succes én er gevangene van werd omdat ze zo veel aanvragen bleef krijgen. En verder was er dat eeuwige verlangen van haar om ondeugend als een kind te mogen zijn.