Wat een onwaarschijnlijk groot succes is de musical Soldaat van Oranje in Nederland in een regie van Theu Boermans! De vijftiende cast zagen we zijn dernière beleven. Wat volgt is een welverdiende zomerbreak van enkele weken waarna de repetitieperiode begint voor cast 16, een mengeling van huidige castleden met nieuwe. Zij kennen eind augustus hun eerste voorstellingen wat zal leiden tot de viering van 8 jaar Soldaat van Oranje op het Vliegveld Valkenburg in Katwijk op 30 oktober 2018. Voor de enige Vlaming Florian Avoux betekent het ook meteen het afscheid na 1,5 vast in dienst te zijn geweest. Een droom kwam voor hem in vervulling om in deze productie te mogen staan. Heel wat afscheidsritueeltjes zal ie wellicht meegemaakt hebben. Enkele klassiekers zijn het warm zingen van de cast op de tekst ‘Amore’ waarbij de castleden rond diegene gaan staan die afscheid neemt. En ook een ‘doop’ in het water hoort er naar verluidt bij. Verder is er ook een afscheidsfeestje dat nu eenmaal bij een dernière hoort. En krijgen castleden een gele koffer mee als aandenken volgens onze info.

Een heerlijk visuele, lichte en grappige over the top muziektheatervoorstelling/musical. Dat levert het Düsseldorfer Schauspielhaus af met Der Sandmann in een regie, scenografie en exquis en strak getimed lichtontwerp van Robert Wilson op de immer geweldige muziek van Anna Calvi. Wilson ging de mosterd deze keer halen bij E.T.A. Hoffmann die in 1816 een werk schreef over de kleine Nathanael die op tijd in bed moet en moet slapen want anders komt de zandman langs die zand in de ogen van de kinderen strooit om die er uit te laten rollen zodat hij ze kan voeren aan zijn kinderen in zijn nest op de halve maan. Wanneer Nathanaels vader sterft, door een alchemisch experiment waarop een explosie volgt, denkt de jongen echter dat zijn vader het slachtoffer werd van de zandman. Volgens de jongen is de advocaat Coppelius misschien wel de zandman. Droom, nachtmerrie, realiteit haalt ie vanaf dan gaandeweg door elkaar waardoor acteur Christian Friedel een knappe boog mag maken tussen kind zijn en in een (angst)psychose belanden. Het kinderlijke gegiechel krijgt op die manier een dubbele laag, die van het kind zijn enerzijds maar ook die van de angst die diep in de vezels van de tiener en jongvolwassene is doorgedrongen ook.

In de musical Was getekend Annie M.G. Schmidt in een regie van Paul Eenens zoomt de voorstelling in op het woelige privé- en professioneel leven van een van Nederlands bekendste schrijfsters en hoe moeilijk haar zoon Flip van Duijn (William Spaaij) het had om ‘zoon van’ te zijn. Zo komen we te weten dat ze worstelde met haar uiterlijk en haar daar behoorlijk onzeker over voelde, in deze musical heerlijk becommentarieerd door Simone Kleinsma waarbij Annies zelfspot en -relativering meermaals aan de oppervlakte komt: ‘Als lelijkheid een baksteen was, ben ik de Chinese Muur’. Op seksueel vlak experimenteerde ze als enige vrouw in een triootje (te horen in ‘Wij doen samen met één vrijer’ en een scène waarin van de grond gaan met een fokker, beeldspraak is voor neuken). Uiteindelijk vond ze de liefde van haar leven nadat ze eerst een relatie met een man had die droger was dan gortepap op zondagochtend en wanneer ze ook eens verliefd was geweest op een homo. Dé man uit haar leven ontmoette ze via een contactadvertentie. Alleen, die man: chemicus Dick van Duyn, was getrouwd met Olga. Anna (de echte voornaam van Annie) moest hem dus delen met een andere vrouw en had hem enkel tijdens de weekends. Wanneer hij er niet was, voelde ze zich als een zak patatten achter een schrijfmachine: ‘Ik was niet bestand tegen zo veel liefde’ laat Simone Kleinsma optekenen als hoofdrolspeelster. Ofwel: de Nederlandse kende verdriet en eenzaamheid. Nooit schreef ze naar eigen zeggen echter autobiografische werken, wel liet ze zich inspireren door haar eigen leven. Daarin ging ze steeds op zoek naar vrijheid, die ze eigenlijk in haar hoofd ook altijd beleefde terwijl ze aan de andere kant angstig was om haar succes én er gevangene van werd omdat ze zo veel aanvragen bleef krijgen. En verder was er dat eeuwige verlangen van haar om ondeugend als een kind te mogen zijn.

Wie On your feet, de musical naar het levensverhaal van Gloria en Emilio Estefan, nog in Utrecht wil zien, de allereerste plek ooit buiten de States waar de productie geprogrammeerd staat, moet zich stilaan reppen. Op 5 augustus 2018 valt het doek immers over deze jukebox-musical om vanaf september plaats te maken voor Mamma Mia!, die op zijn beurt vol ABBA-hits zit. Na The Bodyguard is het even wennen om een qua plot wat lichtere musical in het Beatrix Theater te zien, wat straks overigens ook geldt voor Mamma Mia! De reacties in de voornamelijk (Nederlandse) pers waren eerder lauw en ook binnen de musicalsector hoorden we echo’s dat On your feet, niet je dat is. We zijn het daar maar gedeeltelijk mee eens. Eerst en vooral is er de catalogus aan hits die Estefan te bieden heeft, denken we maar aan onder andere ‘1-2-3’, ‘Anything for you’, ‘Conga’, ‘Rhythm is gonna get you’, ‘Dr. Beat’, ‘Don’t wanna lose you’, ... Een voorstelling met zo veel klassiekers, kan niet mis gaan. Toch klopt het dat On your feet soms wat vrijblijvend aanvoelt en het niveau van een Hollands coverbandje (weliswaar een goeie) niet overstijgt. In de diepte heeft Vajèn van den Bosch die de rol van Gloria Estefan speelt, een heerlijk warm timbre waar het nodige karakter in zit, maar naar haar hoge noten grijpt ze soms iets te kelig waardoor ze flirt met roepen. Qua spel weet ze ons het meest van al te overtuigen in Estefans revalidatiescène. Tommie Christiaans stem als Emilio is dan weer zacht, soms iets té, in zijn kopstem. De strafste vocale prestaties komen – opvallend – van de bijrollen. Van Talita Angwarmasse als Gloria Fajardo, Estefans moeder in fe-no-me-naal sterke versies van ‘Mi tierra’ en ‘If I never got to tell you’ (met Tommie Christiaan), een song die van de hand is van Emily, Gloria Estefans dochter die speciaal voor de musical geschreven werd. Verder schittert Frank van Hengel als José Fajardo, Gloria Estefans vader tijdens een indrukwekkend ‘When someone comes into your life’ (gezongen met van den Bosch).

De power! De punch! De pathos! Na een run in het Coliseum Theatre vorig jaar is Bat out of hell, de Meat Loafmusical van Jim Steinman in een regie van Jay Scheib terug in Londen. De productie ziet het groots nu het geprogrammeerd staat in het Dominion Theatre. De zaal heeft trouwens ervaring met rockmusicals. Van 2002 tot 2014 stond daar 12 jaar aan een stuk ‘We will rock you’, de musical met nummers uit de catalogus van Queen. Hitmusicals zoals Mamma Mia!, met de grootste hits van ABBA in, spelen al jaren ononderbroken op de West End. Recent kwam daar Joop van den Endes Tina bij waarin het leven en het repertoire van Tina Turner de revue passeert. Bij Bat out of hell, ligt de klemtoon op de hits van Meat Loaf, op de rock ‘n roll, en in mindere mate op het verhaal rond Falco (gespeeld door Rob Fowler) die met ijzeren hand de stad controleert in het post apocalyptische Obsidian. The Lost zijn achttienjarigen wiens DNA bevroor, een groep die buiten de samenleving leeft, feest in een bar en zich ophoudt in de buurt van een riool. The Obsidian Times, een krantje dat op onze stoel ligt bij het binnenkomen van de zaal, quote Falco: ‘Entire areas of the city have become no go zones, ruled by criminals and the lowest of the low. It’s unacceptable. I’m going to make Obsidian great again.’ een duidelijke verwijzing naar Trump is dat terwijl Falco opereert binnen een repressieve politiestaat.