Dit jaar kan je niet naast The Lion King kijken. Deze zomer brengt Disney immers de live action-adaptatie naar het grote scherm terwijl Dumbo en Aladdin het pad ervoor moeten effenen. De musical in Londen viert zijn twintigste verjaardag op 19 oktober 2019. Het zal dan exact twintig jaar geleden zijn dat de voorstelling voor het eerst speelde in het Lyceum Theatre. De basis, de muziek van Tim Rice en Elton John, die voor de tekenfilm werkten, is dan ook erg sterk naast het verhaal over democratie vs. dictatuur, over moedig zijn wanneer het echt moet en het gevaar niet opzoeken. Hans Zimmer, Julie Taymor, Jay Rifkin, Mark Mancina en Lebo M zorgden voor extra muziek en teksten. Het geheel heeft bij momenten meer weg van een dans/balletvoorstelling – Zazu (Gary Jordan) knipoogt daar ook even naar door het deuntje van Het Zwanenmeer te fluiten. Dat maakt het best wel lastig om op zondagmiddag tussen een storend popcorn etend publiek te zitten wat de kleine maar bloedmooie scènes soms ondergraaft. Op Scar (Mark McGee) en Shenzi (Dominique Planter) na zagen we overigens de first cast aan het werk. Eerlijk? Die understudies waren verdomd goed en zaten duidelijk erg goed in hun rol. Zo bracht McGee een heerlijke versie van ‘Be prepared’ die voldoende soft was om de allerjongsten geen nachtmerries te bezorgen.

Een gedeeltelijke staande ovatie ontving Hadestown in het Olivier Theatre van The National Theatre. En te horen aan het luide gejoel achteraf lijkt het erop dat The National Theatre een nieuwe potentiële hit te pakken heeft met deze productie die zich liet inspireren op het folkopera album van Anaïs Mitchell uit 2010. Hadestown vertelt het verhaal van Eurydice en Orpheus dat gebaseerd is op de Griekse mythe (waarvan al sinds 1762 een opera bestaat van Gluck en nu dus ook een musical van Mitchell). Eurydice (een verrukkelijke Eva Noblezada die erg fris speelt en over een knap stemtimbre beschikt dat ons in de diepte erg weet te overtuigen zoals in het duet ‘All I’ve ever known’ dat onder andere begeleid wordt door akoestische gitaar en pizzicatospel op viool, cello en contrabas) verkoopt haar ziel aan de duivel, Hades (ontzettend straffe rol voor Patrick Page die de Nick Cave/Leonard Cohen in hem mag boven halen in onder andere ‘Hey little songbird’ met de geweldige lyrics ‘You’d shine like a diamond down in the mine and the choice is yours if you’re willing to choose. Seeing as you’ve got nothing to lose and I could use a canary.’ en ‘Why we build te wall’ waarbij angst bezongen wordt om bezit te verliezen.) Page mag lekker vaak zijn songs in parlando brengen, soms schurkend aan over the top/overacting door de heel lage regionen van zijn stemregister op te zoeken. Over vrouwen zing ie in Chant II tegen Orpheus: ‘Women are as slick as eels. Women, quicker than the asp always slipping from your grasp. Take it from a man no longer young. If you want to hold a woman, son. Hang a chain around her throat made of many carat gold.’

The Christmas Show is al enkele jaren een traditie in Nederland en nu wordt daar ook aan gewerkt in Vlaanderen. De allereerste editie, Merksemnaar Mark Tijsmans stond in voor regie en script, was dan ook een feit in de Lotto Arena en volgend jaar komt deze kerstshow alvast opnieuw naar de Lotto Arena. Het concept: een aantal Vlaamse artiesten zingen bekende kerstliedjes, solo, in duet of met z’n allen om zo de kerstsfeer bij het publiek (en de kijkers van atv op kerstdag) aan te wakkeren. Een verhaaltje wordt tussen de songs geweven dat uiteindelijk tot de intrede van niemand minder dan de kerstman leidt. Deze keer ging het verhaal over Claus Strofobi, gespeeld door Ludo Hellinx. Hij steelt de slee van de kerstman omdat ie niet houdt van Kerstmis (simpelweg omdat ie eenzaam is). Hij zet iedereen op het verkeerde been met pakjes waarin rijmpjes zitten die niet af zijn zodat ze reizen naar onder andere New York, Londen, Parijs en Rio. Claus zal kerst uiteindelijk leren appreciëren wanneer ie de liefde ontdekt in de oma van Katootje (Goele De Raedt). Die laatste is nochtans hevige fan van Polle Pap, Paul Michiels, die ze de ganse tijd zit te zoeken. Maar uiteindelijk kiest ze voor Claus. De secret santa op het einde dit jaar was niemand minder dan Bart De Wever die de loftrompet stak over de bescheidenheid van de Antwerpenaar. De kerstman zei dat ie het liefst van al naar Antwerpen komt omdat daar de beste kinderen, papa’s en mama’s wonen, de beste burge… kerstman ook en er de beste kerstshow te zien is. Qua bescheidenheid kan dat alvast tellen. Geen idee of de burgervader de ganse show gezien heeft, feit is dat ie vooral dezelfde partijkaart heeft als de regisseur van de show en dus extra lief was. Wij zagen immers nog wel wat verbeterpuntjes.

Le show de Noël van Studio 100 (uitspreken als: Studio cent in Franstalig België) is de Sinterklaasshow light qua story telling maar dan met een véél enthousiaster – eigen aan de Franstalige cultuur – publiek en een andere figuur die op het einde het podium komt, hoewel ook hij een witte baard heeft en rood gekleed is. Was het thema dit jaar in het Sportpaleis nog circus, dan koos de producent uit Schelle in Franstalig België voor een attractiepark dat geopend moest worden: ‘Croquetteland’, vernoemd naar het koosnaampje dat Natalie gebruikt voor de kinderen: ‘les croquettes’. Presentatoren van dienst zijn Nathalie en Fred (de Franstalige Gert) die net als hun Vlaamse originelen wel eens een misverstand tegenkomen. Dat park moet vandaag opengaan maar Fred heeft Nathalie verkeerd verstaan toen ie werknemers aannam. In plaats van ‘Venez en avance’ (‘kom wat vroeger’) had ie hen ‘Prenez des vacances’ (‘neem vakantie’) gezegd. Over twee weken zullen de werknemers er dus pas zijn. Wie kan dan het spookhuis, de goochelshow, de grime en verkleedstand, het eendjes vissen-kraam, de rollercoaster en het ijsjeskraam bemannen? Niemand minder dan La garde de nuit (‘Nachtwacht’) dat naast Blinky Bill voor het eerst op het podium staat in Franstalig België, Bumba, Maya l’abeille, Lutin Plop, Pat Le Pirate (Piet Piraat) en Fred et Samson moeten daarbij helpen.

Vergeet ‘The Sound of Music’ of ‘Annie’, want met ‘Scrooge de Musical’ heeft Music Hall een absolute topper en kerstklassieker in spe gecreëerd die ons zelfs op een druilerige zondagmiddag ergens begin december probleemloos in volle kerststemming kon brengen.  De lekker ouderwetse, Victoriaanse sfeer van Charles Dickens’ ‘A Christmas Carol’ werd vlot gecombineerd met gloednieuwe, filmische muziek van Dirk Brossé. Vanni Viscusi voorzag daarbij enkele mooie en speelse choreografieën die deden dromen van dansen op het ijs en romantische winterbals. Frank Van Laecke en Allard Blom tekenden voor tekst en script en Warre Borgmans mocht in de huid kruipen van ’s werelds bekendste vrek: Ebenezer Scrooge. Het werd niet de meest donkere en hatelijkste gierigaard, maar eerder een verloren ziel die ondanks al zijn cynisme, schijnbaar verstilde hart en haat voor Kerstmis zich duidelijk liet raken door wat hij tijdens het bezoek van de drie geesten van Kerstmis zag. Warre Borgmans voelde zich duidelijk erg goed in deze rol en straalde dat ook uit. Hij wist ons ook meer dan aangenaam te verrassen met zijn zang. Wie had ooit gedacht dat Warre de musicalster van 2018 zou worden?